သူငယ္ခ်င္းသို႔ (၃)

သူငယ္ခ်င္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ ကိုယ္အဂၤလန္ကို ပညာေတာ္သင္အျဖစ္ လာရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲပိုက္ဆံဆိုလို႔ တစ္ျပားမွရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဆရာသမားေတြရဲ႕ေစာင္မၾကည့္ရႈမႈနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ရတာ။ ကိုယ့္အိမ္ကလဲ အဲေလာက္မ်ားျပားတဲ့ ေငြေၾကးပမာဏ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ အေတာ္အတန္လူျဖစ္ေလာက္တဲ့ ေငြေၾကးပမာဏကို သံုးစြဲခြင့္ျပဳၿပီး တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေျမေပၚေျခခ်ခြင့္ရခဲ့တယ္။ Heathrow Airport ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘယ္သူမွ လာႀကိဳမယ့္လူမရွိဘူး။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ေလဆိပ္ထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ျဖစ္ေနတာ။ အေရးထဲ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးမွာ ၀င္တန္းစီေနလိုက္ရတာကလဲ ငါးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။

မနက္ (၇) နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ေလဆိပ္ထဲေရာက္ေနလုိက္တာ ေန႔လည္တစ္နာရီေလာက္က်မွ အျပင္ေရာက္ေတာ့တယ္။ လက္ထဲမွာလဲ အိပ္ႀကီးအိပ္ငယ္နဲ႔။ ကိုယ္နဲ႔မ်က္မွန္းတန္းမိေလာက္တဲ့လူတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ရွိလုိရွိျငားရွာမိေသးတယ္။ ဘယ္သူမွလဲ လာမႀကိဳ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လဲ ဘယ္သြားရမွန္းမသိနဲ႔၊ စဥ္းသာစားၾကည့္ေပေတာ့။ ဒါနဲ႔ အထြက္မွာရွိတဲ့ ေငြလဲဆိုင္မွာ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေလာက္ စတာလင္ေပါင္ေငြနဲ႔သြားလဲ လိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီေန႔ (၁၃/၀၉/၀၇)ေငြလဲႏႈံးနဲ႔ ေဒၚလာတစ္ေထာင္မွ ေပါင္ေငြ ၄၅၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရတယ္။ (ေနာက္မွ အျပင္မွာလဲတာ ပိုေကာင္းမွန္းသိရတယ္။)

ဒါနဲ႔လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ခုနေလးကတင္ လဲထားတဲ့ေပါင္ေငြေတြထဲက အေႂကြတခ်ိဳ႕ယူၿပီး ကိုယ္ေနမယ့္အေဆာင္ပိုင္ရွင္ဆီ ေလဆိပ္ထဲက ဖုန္းရံုးသြား ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာပဲ၊ ရသြားတယ္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ဟိႏၵဴကုလားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကတယ္။ ျပႆနာက သူတို႔ကလဲ ကိုယ့္ကိုမျမင္ဖူး၊ ကိုယ္ကလဲ သူတို႔ကိုုမျမင္ဖူးဆုိေတာ့ သူတို႔ေရာက္လာေပမဲ့ ေလဆိပ္ထဲအေတာ္ၾကာၾကာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ၿပီးမွ ႀကိဳတဲ့လူေတြဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းရာ အဲဒီက်မွပဲ အသက္ရွဴေခ်ာင္ေတာ့တယ္။
ံ
ဒါ--ကိုယ့္ရဲ႕ပထမဆံုးေသာႏိုင္ငံျခားအေတြ႔အႀကံဳေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔တေတြ အင္ဒီယမွာလဲ ႏွစ္အေတာ္ၾကာၾကာ ေနလာခဲ့ၾကတာပဲ။ ကြဲျပားမႈေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ကိုယ္မေရာက္ဖူးတဲ့အရပ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေနေန ဒီလိုပဲျဖစ္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ပါလာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြ ယူၿပီးကားေပၚတက္၊ ေလဆိပ္ကထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္ႏွစ္နာရီေလာက္ရွိေနၿပီ။ ကိုယ္ေလဆိပ္ထဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့လဲ တြက္သာၾကည့္ေတာ့။ အေဆာင္မေရာက္ခင္ လမ္းမွာပဲ ေန႔လည္စာ၀င္စားလိုက္တယ္။ ဗုေဖးေရာင္းတဲ့ ကုလားဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပါ။ ဒီ--ကုလားဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ကလဲ ဘယ္နားသြားသြားလြတ္ကို မလြတ္ဘူး။ အင္ဒိယမွာေနကတည္းက စိတ္နာေနရတဲ့ကုလား၊ ဒီမွာလဲ လာေတြ႔ေနျပန္ၿပီ။ ေအာ္ ဒါလဲ ေရစက္တစ္မ်ိဳး ထင္ပါရဲ႕။