ဣတိၳ၀ကႍ

လူတိုင္းေလာက္နီးပါး တစ္ဘ၀မွာ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုး က်က်နန အညာခံရဖူးမည္ထင္ပါသည္။ အညာခံရျခင္းသည္ အလြန္ခံျပင္းခ်င္စရာေကာင္းေသာ ေစာ္ကားခံရမႈတစ္ခုဟု က်ေနာ္ျမင္သည္။ သို႔ေသာ္ အက်ိဳးစီးပြါးပ်က္စီးေလာက္ေအာင္အညာခံရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါက တစ္စံုတစ္ခုေသာ အတိုင္းအတာအထိ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါေသးသည္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အညာခံေပါင္းမ်ားခဲ့ပါၿပီ။ ကိုယ္က သူမ်ားကို ညာခဲ့ဖူးတာ ရွိသလို သူမ်ားေတြရဲ႕ အညာကိုလဲ မၾကာခဏဆိုသလို ခံခဲ့ရဖူးသည္။ ၀ဋ္လိုက္ေလျခင္းေလာဟု က်ေနာ္စဥ္းစားေနမိသည္။ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။ ၀ဋ္ဆိုလွ်င္လဲ ေက်ေစေတာ့ရယ္လို႔ အားခ်ိစြာ ေတာင္းဆုျပဳမိသည္။

က်ေနာ့္ဘ၀ထဲကို သူေရာက္လာပံုက ထူးဆန္းသည္။ သို႔မဟုတ္ တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ဟု ဆုိရေပမည္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္ g-mail ထဲကို e-mail တစ္ေစာင္၀င္လာသည္။ “------- မနက္ဖန္ က်ဴတိုရီရယ္ ရွိတယ္ေနာ္၊ ရွင္လာမယ္ မဟုတ္လား၊ က်မတို႔ေက်ာင္းမွာေတြ႔ၾကတာေပါ့၊----------” တဲ့။ သူ႔စာဖတ္ၿပီး က်ေနာ္ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားသည္။ ငါ့မွာလဲ ဘာက်ဴတိုရီရယ္မွ လုပ္စရာမရွိပါလား။ ေအာက္က နာမည္ဖတ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ သိပ္ရင္းႏွီးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္မ်ိဳး။ လိပ္စာကလဲ က်ေနာ့္ဆီမူထားတဲ့ လိပ္စာ၊ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနၿပီဟု က်ေနာ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။

က်ေနာ္စာျပန္လိုက္သည္။ “ငါ--------မဟုတ္ဘူး၊ မင္းလူမွားေနၿပီ” ဟု။ သူ႔ဆီက စာျပန္လာသည္။ “ရွင္က်မကို အရူးမလုပ္နဲ႔ေနာ္၊ ဘာလူမွားလဲ----------ရဲ႕” တဲ့။ ဂြေတာ့ က်ေနၿပီ။ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။ ျပႆနာက သူလဲမဟုတ္၊ က်ေနာ္လဲမဟုတ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ခြ်တ္စြပ္နာမည္တူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔မွာ ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီလူရဲ႕ e-mail လိပ္စာကလဲ “N” တစ္လံုးပိုတာကလြဲရင္ က်ေနာ့္လိပ္စာနဲ႔ အားလံုးတူသည္။ က်ေနာ္အေျဖရလိုက္သည္။ သူဒါေၾကာင့္ မွားေနတာကိုး။ သူ႔ကို ရွင္းျပလိုက္တဲ့အခါ သူသေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာတင္ျပတ္မသြားပဲ ေရွ႕ဆက္တုိးလာသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔သည္။ သူက စေျပာသည္။ “ေဟ့-------” တဲ့။ က်ေနာ္စာျပန္လိုက္သည္။ “ငါ မင္းသူငယ္ခ်င္း-------မဟုတ္ဘူးဟ”။ က်ေနာ့္အေကာက္ကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအေကာက္လို႔ပဲ မွတ္ယူေနဆဲျဖစ္သည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ “ရွင္က်မကို စကားမေျပာခ်င္ရင္ Block လုပ္ႏိုင္တယ္ေနာ္” တဲ့။ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “အဲလုိလဲ မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ အရင္က သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေပမဲ့ အခုသူငယ္ခ်င္းျဖစ္လို႔ရတာပဲ”လို႔။ “ဒါဆုိလဲ ၿပီးတာပဲ” တဲ့၊ သူတုန္႔ျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ သူနဲ႔ က်ေနာ္ အြန္လိုင္းမွာ အသိမိတ္ေဆြေတြျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

ငါးလေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့အခါ ရင္းႏွီးမႈေတြ တိုးသထက္တိုးလာသည္။ သူ႔မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕က သူ႔ကို က်ေနာ္နဲ႔ သေဘာတူသည္။ က်ေနာ္ဘက္ကလဲ ျပတ္ျပတ္သားသားမျငင္းေလေတာ့ သာမန္ခင္မင္မႈအဆင့္ကို ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တစ္ခုေတာ့ သူ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာခဲ့သည္။ “ငါ့မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ေနာ္၊ ငါမင္းကို ညီမေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ခ်စ္မယ္” လို႔။ သူဘာမွျပန္မေျပာ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတြမွာ သူမၾကာခဏေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္။ “ရွင့္ကို မရမကလာယူမွာေနာ္၊ ပုန္းေနမယ္ မႀကံနဲ႔” တဲ့။ ခင္မင္မႈေၾကာင့္ ေနာက္တာပဲလို႔ က်ေနာ္ေတြးသည္။

သူ စလံုးနဲ႔စတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံသို႔ ပညာသင္ဖုိ႔ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ပိုနီးစပ္လာသည္။ အဂၤလန္ကေန စလံုးသို႔ ViopDiscount ျဖင့္ ဖုန္းအလကားေျပာႏိုင္သည္။ သူ႔မွာ အခက္အခဲရွိတိုင္း လာလာေျပာျပ၊ ညီးျပေလ့ရွိသည္။ က်ေနာ္ နားေထာင္ေပးသည္။ က်ေနာ္လဲ မၾကာခဏဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူလိုအပ္တဲ့ စာေလးဘာေလး ေရးေပးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လဲ သူ႔ကို ခ်စ္မိေနၿပီလား မေျပာတတ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ ခ်စ္သူရွိေနေၾကာင္းကို က်ေနာ္မေမ့။ ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာရွိဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ထက္ မပိုမိေအာင္ သတိထားခဲ့သည္။

အဲဒီကာလေတြအတြင္း သူ႔ကို အသဲအသန္ႀကိဳက္ေနတဲ့ သူေ႒းသားတစ္ေယာက္လဲ ရွိသည္။ သူ႔အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ အဲဒီလူကလဲ က်ေနာ့္ကို အားက်သည္။ Lucky man လို႔ မၾကာခဏေျပာဖူးသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မယူဆခဲ့မိ။ ဒါ့အျပင္ က်ေနာ္နဲ႔ နာမည္တူတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလဲ က်ေနာ့္ကို ကံေကာင္းတဲ့လူလို႔ ေျပာျပန္သည္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အြန္လိုင္းမွာ လူအေတာ္မ်ားမ်ားသိခြင့္ရသည္။ သူတို႔အားလံုးက က်ေနာ့္ကို ကံေကာင္းသူလို႔ ထင္ၾကသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ အခုထိလဲ ဘာကံေကာင္းမွန္းမသိရေသး။

တစ္ေန႔က်ေနာ့္ခ်စ္သူက သူနဲ႔အဆက္အသြယ္ရွိမွန္းသိသြားၿပီး က်ေနာ့္ကို ျပတ္ျပတ္သားသားေရြးခ်ယ္ဖို႔ေျပာသည္။ က်ေနာ္ဇေ၀ဇ၀ါမျဖစ္ခဲ့ပါ။ ငါမင္းကိုပဲ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ၾကားထဲမွာ ဗ်ာမ်ားခဲ့ရသည္။ ခ်စ္သူနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ခ်စ္သူက ရင္ဘတ္ေအာင့္ေၾကာင္း မၾကာခဏေျပာလာသည္။ သူနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါလဲ သိပ္ေနမေကာင္းေၾကာင္း၊ ရင္ဘတ္ေအာင့္ေၾကာင္း ေျပာျပန္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ေအာင့္ၾကသည္ေတာ့ က်ေနာ္မသိ။ ေနာက္ပိုင္းသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ e-mail လိပ္စာရၾကၿပီး အြန္လိုင္းမွာ အေခ်အတင္ေျပာၾကဆိုၾကသည္။ သူတို႔ေျပာထားတဲ့စကားမွန္သမွ်ကို က်ေနာ့္ဆီပို႔ၾကသည္။ က်ေနာ္ဘာလုပ္ရမည္မသိ။ တစ္ေယာက္ကခ်စ္သူ၊ တစ္ေယာက္က ညီမေလးလိုခ်စ္ရသူ။

ဇာတ္လမ္းထြင္ေသာ ေန႔တစ္ေန႔။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က သူနဲ႔ VZO မွာ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ခဏျပန္ေရာက္ေနသည္။ ေနမေကာင္းလို႔ ေဆးေသာက္ေနရသည္ဟုဆိုသည္။ က်ေနာ္ အားေပးစကားေျပာသည္။ က်မ္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔ စိတ္ပါလက္ပါေျပာျပသည္။ ဒါေပမဲ့ စကားလမ္းေၾကာင္းလဲြၿပီး က်ေနာ့္ခ်စ္သူနဲ႔ သူနဲ႔ စကားမ်ားခဲ့ေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ ေျပာရင္းေျပာရင္း သူ႔ကို အားလံုးက ၀ိုင္းညာၾကတယ္လို႔ စြပ္စဲြျပန္သည္။ က်ေနာ္ဘာေျပာရမွန္းတကယ္မသိ။ ရွင္းျပလို႔လဲ နားမေထာင္။ ခဏၾကာေတာ့ အိပ္ေတာ့မယ္ေျပာၿပီး အိမ္အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မိုးလင္းေတာ့ က်ေနာ့္ဆီ သူ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ ညီမေတြဆီက စာေတြေရာက္ေနသည္။ သူ မႏိုးေသာ အိပ္ျခင္းျဖင့္ အိပ္သြားၿပီ တဲ့။

က်ေနာ္တုန္လႈပ္သြားသည္။ ဒီသတင္းအမွန္ပဲလား? အဲဒီေနာက္ သတင္းမ်ိဳးစံုဆက္တိုက္ၾကားရသည္။ သူ႔ကိုႀကိဳက္ေနတဲ့ သူေ႒းသားဆီကေရာ၊ သူ႔ေယာက်္ားေလးသူငယ္ခ်င္းဆီကေရာ၊ သူ႔ညီမေလးဆီကေရာ သတင္းမ်ဳိးစံု ၾကားရသည္။ သံုးရက္တိတိ ေမ့ေနေၾကာင္း၊ ေဆးရံုတင္လိုက္ရေၾကာင္း၊ ႏွလံုးခဲြစိပ္လိုက္ရေၾကာင္း၊ အိမ္ကကားေရာင္းၿပီး ႏွလံုးအသစ္နဲ႔ အစားထံုးဖို႔သံုးလိုက္ရေၾကာင္း၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္၊ က်ေနာ့္ဆီ သတင္းမ်ိဳးစံုေရာက္လာသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ျပန္သတိရလာေၾကာင္း ၀မ္းသာစရာသတင္း ၾကားရျပန္သည္။ က်ေနာ္၀မ္းသာခဲ့သည္။ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ရင္ထဲက လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲဆုေတာင္းေနခဲ့သည္။ သူက်မ္းမာပါေစ။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ က်ေနာ္ ပို႔ထားတဲ့ေမးလ္ေတြဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ သူ႔ညီမေလးဆီက တစ္ေစာင္၀င္ေနသည္။ သူ႔မမႀကီးတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ တကယ္ဆံုးသြားၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ က်ေနာ့္ခ်စ္သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ စကားမ်ားရင္း ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ႏွလံုးေနရာမွာ ခ်ဳပ္ရိုးေျပၿပီး ေသြးေတြထြက္လာေၾကာင္း၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆံုးသြားပံုရေၾကာင္း၊ ညတြင္းခ်င္း သူ႔ရပ္ကို ကားနဲ႔ျပန္သယ္သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ ျမႈတ္ႏွံမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေသးစိမ့္သတင္း ေပးထားသည္။ က်ေနာ္လံုး၀စိတ္မေကာင္းေတာ့ပါ။ ငါ့ဆုေတာင္းမျပည့္ေလခ်င္းဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။ က်ေနာ္က ဆုေတာင္းမျပည့္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္သည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းက သူေသရတာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ဟု ျမင္သည္။ က်ေနာ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာရင္ ကားနဲ႔တိုက္သတ္မယ္ဟု က်ိမ္းသူက က်ိမ္းသည္။ ေၾကာက္စရာ။

သူေသတာ အခုဆို ႏွစ္လေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။ အြန္လိုင္းမွာ သူ႔ညီမေလးေတြနဲ႔ မၾကာခဏေတြ႔သည္။ ေတြ႔တုိင္း သူတို႔အမေသရတာ က်ေနာ္ေၾကာင့္ဟု တိုက္ရိုက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္၀ိုက္ၿပီးျဖစ္ေစ ေျပာေနၾကဆဲ။ က်ေနာ္လဲ ဆက္လက္မရွင္းျပခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမဲ့ သူမေသခင္ က်ေနာ့္အတြက္ စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္းထားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ အဲဒီလက္စြပ္ကို အခုလက္ရွိခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္ရင္ က်ေနာ့္ကို မေပးရ၊ အျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ရင္ေပးရမည္ ေျပာခဲ့ေၾကာင္း ဆိုသည္။ က်ေနာ္မယူလိုေၾကာင္း ျငင္းထားပါသည္။ လက္မခံရဲပါ။ က်ေနာ့္အတြက္ အသံုးလဲ မ၀င္ပါ။ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔တဲ့အခါတိုင္း သူ႔ညီမေလးေတြက က်ေနာ္ဆီ လက္စြပ္ပို႔ဖို႔အေၾကာင္း ေျပာေလ့သည္။ က်ေနာ္ျငင္းတဲ့အခါတိုင္း ေသသြားတဲ့ သူတို႔အမဆႏၵအတိုင္း ေပးရမွာပဲဟု ေျပာသည္။

ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မနက္မွာ က်ေနာ္ ခုိင္လံုတဲ့လူတစ္ေယာက္ဆီက သတင္းၾကားရသည္။ သူ မေန႔က စင္ကာပူျပန္ထြက္သြားၿပီ တဲ့။ က်ေနာ္သိလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါလဲ အညာခံရျပန္ၿပီ။