အကြ်ႏု္ပ္သည္ ျမန္မာမိသားစုစစ္စစ္မွ ေမြးဖြါးၿပီး ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ရျခင္းကို၎၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ရျခင္းကို၎ တစ္ခါဘူးမွ်ပင္ ဂုဏ္ငယ္သည္ဟုျဖစ္ေစ၊ သိမ္ငယ္သည္ဟုျဖစ္ေစ ခံစားခဲ့ရဖူးျခင္းမရွိေၾကာင္း ဦးစြာေျပာၾကားလိုပါသည္။ ၀ံသာႏုရကိၡတစိတ္ဓာတ္ေခၚ ကိုယ့္အမ်ိဳးႏွင့္ ကိုယ့္ဘာသာကို ခ်စ္ေသာစိတ္သည္လည္း မည္သည့္အရပ္၊ မည္သည့္ေဒသသို႔ပင္ ေရာက္ေရာက္ ေပ်ာက္ပ်က္ဖူးသည္ဟုလည္း တစ္ခါဘူးမွ် မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ သို႔ေသာ္----။
“အကို အကို႔ေလယာဥ္လက္မွတ္အရဆိုရင္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကေန လန္ဒန္ထြက္မည့္အခ်ိန္က မနက္ (၁) နာရီ (၁၀) မိနစ္မွာဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္စီးရင္ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရဦးမွာ၊ အခုဒီက ေလယာဥ္ထြက္မည့္အခ်ိန္က (၉) နာရီနဲ႔ (၅၅) မိနစ္ဆိုေတာ့ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ လန္ဒန္ထြက္မည့္ ေလယာဥ္ကို ေလဆိပ္ထဲထိုင္ၿပီး (၁၅) နာရီေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ေနရမွာ ပ်င္းစရာႀကီး၊ ညေလယာဥ္ေျပာင္းစီးပါလား”
ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ေလဆိပ္ထဲက TG Airways ေကာင္တာမွာ ခရီးသည္မ်ားကို လက္မွတ္ Checking လုပ္ေပးတဲ့ ညီမေလးက က်ေနာ့္လက္မွတ္ၾကည့္ၿပီး သနားသြားပံုရသည္။ ညထြက္မည့္ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို႔ အႀကံျပဳသည္။
“က်ေနာ္လည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာဗ်ာ့၊ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ ေလဆိပ္ထဲ အသိမရွိဘာမရွိနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနရမွာ အေတာ့္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းမွာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီကထြက္မည့္ ေလယာဥ္ခ်ိန္ အခုမွကပ္ၿပီးေျပာင္းလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့လား”
သူ႔စကားအရ ျဖစ္ႏိုင္ပံံုရေသာ္လည္း ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ရသည္။
“ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ အကို၊ အဲဒါေျပာင္းခ်င္ရင္ အေသခ်ာဆံုးက ၿမိဳ႕ထဲကဧဂ်င္စီေတြမွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်မတစ္ခ်က္ၾကည့္ေပးမယ္ေလ၊ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္မယ္၊ ရလိုရျငားေပါ့၊ ခဏေစာင့္ေနပါေနာ္၊ အကို႔ေနာက္မွာ ခရီးသည္ေတြ ရွိေနတာဆိုေတာ့ ဟုိဘက္ခံုတန္းမွာ ခဏသြားထိုင္ေပးေနပါလား၊ ရရင္ ဒီက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အကို႔ဆီလႊတ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္၊ အဆင္ေျပလား အကို”
အလြန္ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါေသာ ေလသံ၊ အမူအယာတုိ႔ျဖင့္ ေျပာေနေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္ထဲ အံ့ၾသ၀မ္းသာမိသည္မွာ အမွန္ပင္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ျပည္ပထြက္ခြါမည့္ ခရီးသည္မ်ား ေခတၱနားေနရာ ခံုတန္းမ်ားတြင္ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။ ခံုတန္းတစ္ခုေပၚထိုင္ရင္း လိုက္ပို႔ေသာအမကို ၾကည့္လိုက္ရာ အျပင္ဘက္တြင္ ရွာမေတြ႔ေတာ့။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္သည္။
“ဟလို---အမေရ၊ ဘယ္မွာလဲ အခု”
“ေအာ္ဟုတ္ ေမာင္ေလး၊ အမအခု လမ္းေရာက္ေနၿပီ၊ ေမာင္ေလး အဆင္ေျပလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပပါတယ္အမ၊ အခုေမာင္ေလး ေလယာဥ္ခ်ိန္က အရမ္းေစာေနလို႔ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးက ညေလယာဥ္နဲ႔ ေျပာင္းေပးဖို႔ Checking လုပ္ေနတယ္၊ ရရင္ေတာ့ ေမာင္ေလးအခုသြားစရာမလိုေသးဘူး၊ ညက်မွ ေအးေအးေဆးေဆးထြက္လို႔ရတယ္၊ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ထဲ ထိုင္ေစာင့္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ အမ”
“ဟုတ္လား ေမာင္ေလး၊ အဲဒါဆို သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ တကယ္လို႔ ေမာင္ေလးေလယာဥ္ေျပာင္းလို႔ရရင္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ေနာ္၊ အမျပန္လာခဲ့မယ္၊ ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္ေနာ္ ေမာင္ေလး”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ ရရ/မရရ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ အမစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔”
“အမယ္၊ ငါ့ေမာင္ ေတာ္ေတာ္ လိမ္မာေနတယ္ေပါ့၊ အမစိတ္ပူမွာ စိုးတတ္ေနၿပီ၊ အဲဒီစကားနဲ႔တင္ ငါ့ေမာင္ကို ပိုခ်စ္သြားၿပီ၊ စိတ္ခ် အမျပန္လာႀကိဳပါ့မယ္၊ ရပါေစ ငါ့ေမာင္ေရ႕”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ ဟုတ္ ဟုတ္၊ ေမာင္ေလး အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္၊ ဖုန္းကဒ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္၊ တမင္ခ်န္ထားတာ အမနဲ႔ စကားေျပာရေအာင္လို႔ေလ”
“ဟားဟားဟား ပလီတဲ့ေမာင္ေလး၊ ငါ့ေမာင္အေၾကာင္း သိပါတယ္ေအ့၊ မင္းေကာင္မေလးဆီ ဆက္ဖို႔ ခ်န္ထားတာမ်ား မသိဘူးေအာင့္ေမ့ေနတယ္ေပါ့၊ ကဲပါ--အမ ကားေမာင္းရင္း ေျပာေနရတာ၊ ခဏေနမွ ရ/မရ ျပန္ဆက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ အမေရ႕ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ကားလည္း ၾကည့္ေမာင္းေနာ္”
“အင္းပါ ကေလးရယ္၊ မင္းသာ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္၊ ၾကားလား၊ ဘိုင့္ေနာ္”
“ဘိုင့္ အမ”
ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ေသာ အမသည္ က်ေနာ္ Checking ၀င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိမ္ျပန္သြားေလၿပီ။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ထဲမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ေဘးနားမွာ စကားေျပာေဖၚမရွိ။ (၁၀) မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ေကာင္တာက ေခၚေနေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ထသြားသည္။
“ရလား ညီမေလး”
ေရာက္မဆိုက္ပင္ က်ေနာ္ေမးလိုက္မိသည္။
“ေျပာင္းလို႔မရဘူး အကို၊ က်မ ရႏိုင္တဲ့အေနအထားေတြ အကုန္လိုက္ၾကည့္ၾကည့္တယ္၊ အကို႔လက္မွတ္က Discount ခ်ထားတဲ့အခ်ိန္ ၀ယ္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ညေလယာဥ္မွာလည္း လူအျပည့္မို႔ ခံုအလြတ္တစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အကို အခုထြက္မည့္ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ လိုက္သြားရေတာ့မွာ”
ကရုဏာေလသံျဖင့္ ေျပာရွာသည္။ ေက်နပ္ပါသည္။ အမ်ားႀကီးေက်နပ္ပါသည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ လက္မွတ္၀ယ္စဥ္တုန္းက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာစိစစ္ၿပီး မ၀ယ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ အျပစ္ပံုရေတာ့သည္။
“အင္းေလ၊ မရေတာ့လည္း သြားရံုေပါ့၊ အခုလို ကူညီတာ အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ့ လက္မွတ္စ၀ယ္ကတည္းက က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ခဲ့တာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ ကဲ သြားၿပီဗ်ာ၊ ေက်းဇူးေနာ္ ညီမေလး”
၀န္ထမ္းေကာင္မေလးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပါလာေသာလက္ဆြဲအိပ္ကိုလြယ္ကာ အထြက္လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးရွိရာ အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့သည္။ တန္းစီေနေသာ လူတန္းရွည္ႀကီးေနာက္တြင္ ၀င္တန္းလိုက္သည္။ က်ေနာ္အေပၚထပ္ေရာက္သြားေသာအခါ ဘန္ေကာက္ထြက္မည့္ TG-ေလယာဥ္မွာ အထြက္ခရီးသည္မ်ားကို ေခၚစပင္ျပဳေလၿပီ၊ ခဏေနေသာအခါ ေလယာဥ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လာေခၚသျဖင့္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးတြင္ တန္းမစီရေတာ့ပဲ သံတမန္မ်ားထြက္ေသာေကာင္တာမွာ Checking-လုပ္ၿပီး လုိက္သြားရသည္။ ဘန္ေကာက္ထြက္မည့္ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားေနာက္မွ ၀င္တန္းၿပီး ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္ခံုနံပါတ္က ျပဴတင္းေပါက္နားကပ္လွ်က္ အမွတ္ (၄၃)။ စလက္မွတ္ျဖတ္ကတည္းက ဘန္ေကာက္+ရန္ကုန္ အသြားအျပန္ကို Window Seat ယူၿပီး၊ လန္ဒန္+ဘန္ေကာက္ အသြားအျပန္ကို အလယ္ခံုယူထားသည္။
နံနက္ (၉) နာရီ၊ (၅၅) မိနစ္၊ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္မွ TG ေလယာဥ္ႀကီး စတင္ထြက္ခြါသည္။ ေလယာဥ္ေပၚထိုင္ရင္း သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လို အခ်ိန္ျဖဳန္းရမည္ဆိုသည္ကို စဥ္းစားေနရသည္။ (၁၅) နာရီဆိုေသာအခ်ိန္သည္ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ထြက္ခြင့္မရပဲ ေန႔ထက္၀က္မက ရွည္ၾကာေသာ ယင္းကာလအတြင္း အသိမရွိေသာေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရမည့္အျဖစ္ကို ေတြးမိရင္းပင္ ပ်င္းလာမိသည္။ ဘယ္မွသြားလာခြင့္မရွိပဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္က်ေနေသာ ေထာင္သားမ်ား မည္သုိ႔ေနေလမည္မသိ။ မဆီမဆိုင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနရရွာသူမ်ားကို ကိုယ့္အျဖစ္ႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ကိုယ္ခ်င္းစာမိေသးေတာ့သည္။
ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ဘန္ေကာက္စံေတာ္ခ်ိန္အရ ေန႔လည္(၁၂)နာရီပင္ ထိုးေခ်ၿပီ။ ဘန္ေကာက္စံေတာ္ခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ထက္ တစ္နာရီအခ်ိန္ေစာသျဖင့္ ရန္ကုန္+ဘန္ေကာက္ ပ်ံသန္းခ်ိန္တစ္နာရီမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္မွ မနက္(၁၀)နာရီတြင္ထြက္ေသာ ေလယာဥ္သည္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေသာအခါ တစ္နာရီေရွ႕တိုးၿပီး (၁၂)နာရီျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေလဆိပ္ထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Information Centre သို႔သြားကာ လန္ဒန္ထြက္မည္ခရီးသည္မ်ား နားေနလို႔ရမည့္ ေနရာကို သြားစံုစမ္းရသည္။ ဒုတိယထပ္သုိ႔ ညႊန္ၾကားသျဖင့္ ဒုတိယထပ္သို႔ တက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ခံုတစ္ခုတြင္ေနရာယူကာ အနီးရွိ Bangkok Post သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ေကာက္ယူဖတ္ေနလိုက္သည္။
“အခ်ိန္သည္ ကုန္ခဲေလစြာ့”
ယင္းသို႔ေတြးမိရင္း သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အိုင္စ္တိုင္း၏ “Relativity Theory” ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ သတိရလိုက္မိသျဖင့္ တစ္ဆက္တည္း ယင္းႏွင့္စပ္၍ သူေျပာခဲ့ဖူးေသာစကားမ်ားကို အမွတ္ရမိေသးေတာ့သည္။ အိုင္စ္တိုင္း၏ ကာလ+ေဒသဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚတစ္ခုျဖစ္ေသာ ယင္းသီအိုရီထြက္လာေသာအခါ ကမၻာအရပ္ရပ္က ရူပေဗဒပညာရွင္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတို႔က ၎တို႔နားလည္ေသာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွဖြင့္ဆိုၿပီး စာအုပ္မ်ားေရးသားၾကေလရာ စာရင္းျပဳစုထားေသာစာအုပ္ေပါင္းသည္ပင္ (၉၀၀) ေက်ာ္ရွိေသာဟူ၏။ သို႔ေသာ္လည္း အိုင္စ္တိုင္းကိုယ္တုိင္က သူ႔၏ ကာလ+ေဒသဆက္စပ္မႈသေဘာတရားကို အလြန္ရိုးစင္းေသာ ဥပမာျဖင့္ ေျပာၾကားခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္။
တခါတုန္းက အိုင္စ္တိုင္းႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူ၏အယူအဆကို ေမးျမန္းသျဖင့္ အိုင္စ္တိုင္းက--
“ဒီလိုေလ ကိုယ့္လူရဲ႕၊ အခ်ိန္ၾကာတယ္ သို႔မဟုတ္ ျမန္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ ၾကာျခင္း/ျမန္ျခင္းဆိုတာ အခ်ိန္က လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ လူေတြရဲ႕ အယူအဆ၊ သို႔မဟုတ္ ခံစားခ်က္သာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာဗ်ာ---ခင္ဗ်ားသိပ္ခ်စ္တ့ဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူေနရတဲ့အခါ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္သြားကုန္သြား၊ ၾကာတယ္မထင္ဘူးမဟုတ္လား၊ အဲ---ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကို အလြန္ပူတဲ့ မီးဖိုေပၚမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ထိုင္ခိုင္းမယ္ဆိုပါစုိ႔၊ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုခံစားမလဲ၊ တစ္မိနစ္ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္ၾကာတယ္လို႔ ထင္မွာပဲ မဟုတ္လား၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ကာလ+ေဒသ သေဘာတရားဆိုတာလဲ အဲဒီအေပၚမွာပဲ အေျခခံထားတာပါဗ်ာ့၊ ခဲရာခက္ဆစ္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ျပန္ၿပီး အေျဖေပးခဲ့တယ္။
အခုလည္း က်ေနာ့္ခမွ်ာ အနားမွာ ခ်စ္ရမည့္သူက မရွိေလေသာအခါ ေန႔ထက္၀က္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကို အလြန္ၾကာျမင့္ေလၿပီဟု အထင္ေရာက္ေနေလရာ ထိုင္လို႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ထလို႔လည္း သြားစရာကမရွိ၊ အိပ္ဖို႔လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ေနရာက မေကာင္းေသာေၾကာင့့္ အခ်ိန္ကုန္လိုကုန္ျငား သတင္းစာကုိသာ က်ိတ္မိွတ္ကာ ဖတ္ေနရေလေတာ့သည္။ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို အေသးစိမ့္မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတာ္တန္ လွန္ေလွာဖတ္ရႈၿပီးေသာအခါ ဖတ္စရာကုန္သြားသျဖင့္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ ႀကံစည္ရျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ပါလာေသာ Laptop-ကုိဖြင့္လိုက္ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေလဆိပ္ထဲအင္တာနက္ အလကားသံုးခြင့္ျပဳထားေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အပ်င္းေျပခ်က္ေဖၚခ်က္ဖက္ရွိလိုရွိျငား G-talk ဖြင့္ၾကည့္ရာ ဘန္ေကာက္တြင္ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။
“ကိုယ့္လူႀကီး ေနေကာင္းလားေဟ့၊ ကိုယ္ေတာ့ အခုဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ထဲ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မယ္၊ လန္ဒန္ေလယာဥ္က မနက္ တစ္နာရီေက်ာ္မွတဲ့ဗ်ား”
“ဟုတ္လား သူငယ္ခ်င္း၊ ဘန္ေကာက္ထဲလာမလား၊ လာမယ္ဆို အခုခ်က္ခ်င္း လာႀကိဳမယ္ေလ”
“လာခ်င္တာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရ၊ ကိုယ္လည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ Transit Visa မယူခဲ့ဘူးဆိုေတာ့ လာလို႔မရဘူးေလကြာ”
“အာ ကုိယ့္လူကလည္း ေစာေစာကတည္းက ကိုယ္ဒီမွာရွိတာ သိသားနဲ႔ကြာ၊ ယူခဲ့ေရာ့ေပါ့”
“ရွိတာသိေပမဲ့ အဲဒါကို သတိကို မရခဲ့တာပဲေဟ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ဘာမွကို ႀကိဳတင္မလုပ္ခဲ့ရဘူး၊ ေနဦးကြ၊ ေအာက္ဆင္းၿပီး ေကာင္တာမွာ သြားေမးၾကည့္မယ္၊ ေလဆိပ္ထဲ Transit Visa ယူလို႔ရခ်င္ရမွာ”
“ရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ သြားေမးၾကည့္ေလ၊ ရရင္ခ်က္ခ်င္းေျပာေနာ္၊ ကိုယ္လာႀကိဳမယ္၊ စားပဲြေသာက္ပဲြေလးနဲ႔ ဧည့္ခံံပါ့မယ္ ဆရာရယ္”
“သြားေရက်ေအာင္ မေျပာနဲ႔ဗ်ာ၊ ဒီမွာ ဘတ္ေငြမရွိလို႔ ေရေတာင္ ၀ယ္မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ၊ မနက္ကတည္းက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကြ်းတဲ့ မနက္စာေလးနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရတာ၊ ကဲ ေျပာေနတာၾကာတယ္၊ သြားေမးလိုက္ဦးမယ္”
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခ်က္တင္လုပ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ရွိ သတင္းစံုစမ္းေရးဌာနသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေကာင္တာမွာ ရုပ္ေရခပ္သန္႔သန္႔၊ အသက္(၂၈)ႏွစ္၀န္းက်င္ရွိ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ အနားကပ္ၾကည့္ေသာအခါ မ်က္ႏွာတြင္ ၀က္ၿခံအနည္းငယ္ရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အဂၤလိပ္စကားကို ေရလည္ေအာင္ေျပာတတ္ေၾကာင္း သူႏွင့္စကားေျပာေသာအခါ သိလိုက္ရသည္။ ယင္းထိုင္းအမ်ိဳးသမီးက “ဘာအကူအညီေပးရမလဲဲ” ဆိုသည့္ ႏိုင္ငံတကာသံုး၀ါက်ျဖင့္ စတင္မိတ္ဆက္လိုက္သည္။
“က်ေနာ္ လန္ဒန္သြားမည့္ ခရီးသည္ပါ၊ က်ေနာ့္ေလယာဥ္က မနက္ (၁) နာရီမွဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာေနေသးတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့ဆီ ခဏ၀င္လယ္ခ်င္လို႔ပါ၊ က်ေနာ္သိခ်င္တာက ဒီေလဆိပ္ထဲမွာ Transit Visa ထုလို႔ရလား ဆိုတာပါခင္ဗ်ား”
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ အကို႔ပတ္စ္ပို႔က ဘာအမ်ိဳးအစားပါလဲ၊ ဟို ဘယ္ႏိုင္ငံပတ္စ္ပို႔ကို ကိုင္ထားပါသလဲရွင္၊ တဆိတ္ ၾကည့္ပါရေစလား”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ဒီမွာပါ၊ က်ေနာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကပါ၊ ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ပဲ ကိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”
“ေအာ္--ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒီမွာ Transit Visa ထုမေပးပါဘူးရွင္”
“ဘန္ေကာက္ထဲ၀င္ဖို႔ တစ္ျခားနည္းလမ္းေလးမ်ား မရွိဘူးလား ခင္ဗ်ား”
“တရား၀င္ဆိုရင္ေတာ့ Transit Visa နဲ႔မွ ၀င္လို႔ရမွာပါရွင့္၊ အဲဒါမပါရင္ ၀င္လို႔မရပါဘူး”
ၿပီးေလၿပီ။ က်ေနာ္ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေစာဒကတက္ခြင့္မရွိေတာ့၊ အေပၚထပ္သို႔ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ထဲ ထိုင္ေစာင့္ေနရံုက လြဲၿပီး တျခားနည္းလမ္းမရွိေတာ့။ ကြန္ပ်ဴတာျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ အင္တာနက္ေပၚမလာေတာ့။ သို႔ေသာ္ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ Website ႀကီးေပၚလာသည္။ ယင္းတြင္ ေလဆိပ္ထဲမွာ (၁၅) မိနစ္မွ်သာ အင္တာနက္ ဖရီးသံုးဖြင့္ျပဳေၾကာင္း၊ (၁၅)ထက္ေက်ာ္ပါက ပိုက္ဆံျဖင့္ ၀ယ္သံုးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေတာ္ပါၿပီ၊ ပိုက္ဆံအကုန္မခံလိုေတာ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းဆီ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ကိစၥကရွိေသးသည္။
အိပ္ထဲတြင္ပါလာေသာဖုန္းကို ဖြင့္ကာ ျမန္မာျပည္မွာသံုးခဲ့သည္ Sim card ကိုျဖဳတ္ၿပီး ယူေကတြင္သံုးသည့္ O2 Sim card ကို ထည့္လိုက္သည္။ Roaming Charge ျဖင့္ O2 Line ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၀င္လာသည္။ ဖုန္းထဲ ပိုက္ဆံကုန္ေနသျဖင့္ ဖုန္းျဖင့္ပင္ (၁၅) ေပါင္ဖုိး Top-up လုပ္လိုက္ရသည္။ “ေအာ္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမ်ား သူတို႔သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံသူ/သားေတြ အစစအရာရာလြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေတြဖြင့္ေပးထားပါလား” ဟူေသာအေတြး၀င္လာသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက လူႀကီးမင္းမ်ားကို ေမတၱာပင္ လွမ္းပို႔လိုက္မိေသးေတာ့သည္။
ဖုန္းထဲရွိ သူငယ္ခ်င္းဖုန္းနံပါတ္ကိုရွာေခၚၿပီး ေလဆိပ္မွာ Transit Visa မေပးေၾကာင္းေျပာရသည္။ သူက “ဘာေၾကာင့္ မေပးရသလဲ” ဟုေမးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ရျခင္းကို လြန္စြာဂုဏ္ယူေလ့ရွိေသာ က်ေနာ့္ခမွ်ာ ဤတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ျဖင့္ စိတ္အားသိမ္ငယ္စြာႏွင့္ပင္---
“ျမန္မာပတ္စ္ပို႔မို႔ တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရ႕” ဟုသာ ေျပာႏိုင္ရွာေလေတာ့သည္။
“အကို အကို႔ေလယာဥ္လက္မွတ္အရဆိုရင္ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ကေန လန္ဒန္ထြက္မည့္အခ်ိန္က မနက္ (၁) နာရီ (၁၀) မိနစ္မွာဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္ ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္စီးရင္ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရဦးမွာ၊ အခုဒီက ေလယာဥ္ထြက္မည့္အခ်ိန္က (၉) နာရီနဲ႔ (၅၅) မိနစ္ဆိုေတာ့ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ လန္ဒန္ထြက္မည့္ ေလယာဥ္ကို ေလဆိပ္ထဲထိုင္ၿပီး (၁၅) နာရီေလာက္ေတာင္ ေစာင့္ေနရမွာ ပ်င္းစရာႀကီး၊ ညေလယာဥ္ေျပာင္းစီးပါလား”
ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ေလဆိပ္ထဲက TG Airways ေကာင္တာမွာ ခရီးသည္မ်ားကို လက္မွတ္ Checking လုပ္ေပးတဲ့ ညီမေလးက က်ေနာ့္လက္မွတ္ၾကည့္ၿပီး သနားသြားပံုရသည္။ ညထြက္မည့္ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးဖို႔ အႀကံျပဳသည္။
“က်ေနာ္လည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာဗ်ာ့၊ ဟိုေရာက္တဲ့အခါ ေလဆိပ္ထဲ အသိမရွိဘာမရွိနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနရမွာ အေတာ့္ကို ပ်င္းစရာေကာင္းမွာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဒီကထြက္မည့္ ေလယာဥ္ခ်ိန္ အခုမွကပ္ၿပီးေျပာင္းလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့လား”
သူ႔စကားအရ ျဖစ္ႏိုင္ပံံုရေသာ္လည္း ေသခ်ာေအာင္ ေမးၾကည့္ရသည္။
“ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ အကို၊ အဲဒါေျပာင္းခ်င္ရင္ အေသခ်ာဆံုးက ၿမိဳ႕ထဲကဧဂ်င္စီေတြမွာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်မတစ္ခ်က္ၾကည့္ေပးမယ္ေလ၊ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၾကည့္မယ္၊ ရလိုရျငားေပါ့၊ ခဏေစာင့္ေနပါေနာ္၊ အကို႔ေနာက္မွာ ခရီးသည္ေတြ ရွိေနတာဆိုေတာ့ ဟုိဘက္ခံုတန္းမွာ ခဏသြားထိုင္ေပးေနပါလား၊ ရရင္ ဒီက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အကို႔ဆီလႊတ္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားေပးပါ့မယ္၊ အဆင္ေျပလား အကို”
အလြန္ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါေသာ ေလသံ၊ အမူအယာတုိ႔ျဖင့္ ေျပာေနေသာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္ထဲ အံ့ၾသ၀မ္းသာမိသည္မွာ အမွန္ပင္။ သူေျပာသည့္အတိုင္း ျပည္ပထြက္ခြါမည့္ ခရီးသည္မ်ား ေခတၱနားေနရာ ခံုတန္းမ်ားတြင္ သြားထိုင္ေနလိုက္သည္။ ခံုတန္းတစ္ခုေပၚထိုင္ရင္း လိုက္ပို႔ေသာအမကို ၾကည့္လိုက္ရာ အျပင္ဘက္တြင္ ရွာမေတြ႔ေတာ့။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္သည္။
“ဟလို---အမေရ၊ ဘယ္မွာလဲ အခု”
“ေအာ္ဟုတ္ ေမာင္ေလး၊ အမအခု လမ္းေရာက္ေနၿပီ၊ ေမာင္ေလး အဆင္ေျပလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ေျပပါတယ္အမ၊ အခုေမာင္ေလး ေလယာဥ္ခ်ိန္က အရမ္းေစာေနလို႔ ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးက ညေလယာဥ္နဲ႔ ေျပာင္းေပးဖို႔ Checking လုပ္ေနတယ္၊ ရရင္ေတာ့ ေမာင္ေလးအခုသြားစရာမလိုေသးဘူး၊ ညက်မွ ေအးေအးေဆးေဆးထြက္လို႔ရတယ္၊ ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ထဲ ထိုင္ေစာင့္ေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့ အမ”
“ဟုတ္လား ေမာင္ေလး၊ အဲဒါဆို သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ တကယ္လို႔ ေမာင္ေလးေလယာဥ္ေျပာင္းလို႔ရရင္ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ေနာ္၊ အမျပန္လာခဲ့မယ္၊ ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္ေနာ္ ေမာင္ေလး”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ ရရ/မရရ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ အမစိတ္ပူေနမွာစိုးလို႔”
“အမယ္၊ ငါ့ေမာင္ ေတာ္ေတာ္ လိမ္မာေနတယ္ေပါ့၊ အမစိတ္ပူမွာ စိုးတတ္ေနၿပီ၊ အဲဒီစကားနဲ႔တင္ ငါ့ေမာင္ကို ပိုခ်စ္သြားၿပီ၊ စိတ္ခ် အမျပန္လာႀကိဳပါ့မယ္၊ ရပါေစ ငါ့ေမာင္ေရ႕”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ ဟုတ္ ဟုတ္၊ ေမာင္ေလး အက်ိဳးအေၾကာင္း ျပန္ဆက္မယ္ေနာ္၊ ဖုန္းကဒ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ ႏွစ္က်ပ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္၊ တမင္ခ်န္ထားတာ အမနဲ႔ စကားေျပာရေအာင္လို႔ေလ”
“ဟားဟားဟား ပလီတဲ့ေမာင္ေလး၊ ငါ့ေမာင္အေၾကာင္း သိပါတယ္ေအ့၊ မင္းေကာင္မေလးဆီ ဆက္ဖို႔ ခ်န္ထားတာမ်ား မသိဘူးေအာင့္ေမ့ေနတယ္ေပါ့၊ ကဲပါ--အမ ကားေမာင္းရင္း ေျပာေနရတာ၊ ခဏေနမွ ရ/မရ ျပန္ဆက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ အမေရ႕ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ကားလည္း ၾကည့္ေမာင္းေနာ္”
“အင္းပါ ကေလးရယ္၊ မင္းသာ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္၊ ၾကားလား၊ ဘိုင့္ေနာ္”
“ဘိုင့္ အမ”
ေလဆိပ္လိုက္ပို႔ေသာ အမသည္ က်ေနာ္ Checking ၀င္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္ခ်လက္ခ် အိမ္ျပန္သြားေလၿပီ။ အခုေတာ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ထဲမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ေဘးနားမွာ စကားေျပာေဖၚမရွိ။ (၁၀) မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေလဆိပ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ေကာင္တာက ေခၚေနေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ထသြားသည္။
“ရလား ညီမေလး”
ေရာက္မဆိုက္ပင္ က်ေနာ္ေမးလိုက္မိသည္။
“ေျပာင္းလို႔မရဘူး အကို၊ က်မ ရႏိုင္တဲ့အေနအထားေတြ အကုန္လိုက္ၾကည့္ၾကည့္တယ္၊ အကို႔လက္မွတ္က Discount ခ်ထားတဲ့အခ်ိန္ ၀ယ္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ညေလယာဥ္မွာလည္း လူအျပည့္မို႔ ခံုအလြတ္တစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အကို အခုထြက္မည့္ေလယာဥ္နဲ႔ပဲ လိုက္သြားရေတာ့မွာ”
ကရုဏာေလသံျဖင့္ ေျပာရွာသည္။ ေက်နပ္ပါသည္။ အမ်ားႀကီးေက်နပ္ပါသည္။ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ လက္မွတ္၀ယ္စဥ္တုန္းက က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေသေသခ်ာခ်ာစိစစ္ၿပီး မ၀ယ္ခဲ့မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ပင္ အျပစ္ပံုရေတာ့သည္။
“အင္းေလ၊ မရေတာ့လည္း သြားရံုေပါ့၊ အခုလို ကူညီတာ အမ်ားႀကီးေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ၊ တကယ္ေတာ့ လက္မွတ္စ၀ယ္ကတည္းက က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ခဲ့တာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတာ၊ ကဲ သြားၿပီဗ်ာ၊ ေက်းဇူးေနာ္ ညီမေလး”
၀န္ထမ္းေကာင္မေလးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပါလာေသာလက္ဆြဲအိပ္ကိုလြယ္ကာ အထြက္လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးရွိရာ အေပၚထပ္သို႔ တက္ခဲ့သည္။ တန္းစီေနေသာ လူတန္းရွည္ႀကီးေနာက္တြင္ ၀င္တန္းလိုက္သည္။ က်ေနာ္အေပၚထပ္ေရာက္သြားေသာအခါ ဘန္ေကာက္ထြက္မည့္ TG-ေလယာဥ္မွာ အထြက္ခရီးသည္မ်ားကို ေခၚစပင္ျပဳေလၿပီ၊ ခဏေနေသာအခါ ေလယာဥ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လာေခၚသျဖင့္ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးတြင္ တန္းမစီရေတာ့ပဲ သံတမန္မ်ားထြက္ေသာေကာင္တာမွာ Checking-လုပ္ၿပီး လုိက္သြားရသည္။ ဘန္ေကာက္ထြက္မည့္ခရီးသည္မ်ား ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ အမ်ားေနာက္မွ ၀င္တန္းၿပီး ေလယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ့္ခံုနံပါတ္က ျပဴတင္းေပါက္နားကပ္လွ်က္ အမွတ္ (၄၃)။ စလက္မွတ္ျဖတ္ကတည္းက ဘန္ေကာက္+ရန္ကုန္ အသြားအျပန္ကို Window Seat ယူၿပီး၊ လန္ဒန္+ဘန္ေကာက္ အသြားအျပန္ကို အလယ္ခံုယူထားသည္။
နံနက္ (၉) နာရီ၊ (၅၅) မိနစ္၊ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေလဆိပ္မွ TG ေလယာဥ္ႀကီး စတင္ထြက္ခြါသည္။ ေလယာဥ္ေပၚထိုင္ရင္း သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လို အခ်ိန္ျဖဳန္းရမည္ဆိုသည္ကို စဥ္းစားေနရသည္။ (၁၅) နာရီဆိုေသာအခ်ိန္သည္ နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဘက္ထြက္ခြင့္မရပဲ ေန႔ထက္၀က္မက ရွည္ၾကာေသာ ယင္းကာလအတြင္း အသိမရွိေသာေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရမည့္အျဖစ္ကို ေတြးမိရင္းပင္ ပ်င္းလာမိသည္။ ဘယ္မွသြားလာခြင့္မရွိပဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေထာင္က်ေနေသာ ေထာင္သားမ်ား မည္သုိ႔ေနေလမည္မသိ။ မဆီမဆိုင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနရရွာသူမ်ားကို ကိုယ့္အျဖစ္ႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္ကာ ကိုယ္ခ်င္းစာမိေသးေတာ့သည္။
ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ေရာက္ေသာအခါ ဘန္ေကာက္စံေတာ္ခ်ိန္အရ ေန႔လည္(၁၂)နာရီပင္ ထိုးေခ်ၿပီ။ ဘန္ေကာက္စံေတာ္ခ်ိန္က ျမန္မာျပည္ထက္ တစ္နာရီအခ်ိန္ေစာသျဖင့္ ရန္ကုန္+ဘန္ေကာက္ ပ်ံသန္းခ်ိန္တစ္နာရီမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္မွ မနက္(၁၀)နာရီတြင္ထြက္ေသာ ေလယာဥ္သည္ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေသာအခါ တစ္နာရီေရွ႕တိုးၿပီး (၁၂)နာရီျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေလဆိပ္ထဲ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း Information Centre သို႔သြားကာ လန္ဒန္ထြက္မည္ခရီးသည္မ်ား နားေနလို႔ရမည့္ ေနရာကို သြားစံုစမ္းရသည္။ ဒုတိယထပ္သုိ႔ ညႊန္ၾကားသျဖင့္ ဒုတိယထပ္သို႔ တက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ခံုတစ္ခုတြင္ေနရာယူကာ အနီးရွိ Bangkok Post သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ေကာက္ယူဖတ္ေနလိုက္သည္။
“အခ်ိန္သည္ ကုန္ခဲေလစြာ့”
ယင္းသို႔ေတြးမိရင္း သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အိုင္စ္တိုင္း၏ “Relativity Theory” ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ သတိရလိုက္မိသျဖင့္ တစ္ဆက္တည္း ယင္းႏွင့္စပ္၍ သူေျပာခဲ့ဖူးေသာစကားမ်ားကို အမွတ္ရမိေသးေတာ့သည္။ အိုင္စ္တိုင္း၏ ကာလ+ေဒသဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚတစ္ခုျဖစ္ေသာ ယင္းသီအိုရီထြက္လာေသာအခါ ကမၻာအရပ္ရပ္က ရူပေဗဒပညာရွင္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာတို႔က ၎တို႔နားလည္ေသာ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွဖြင့္ဆိုၿပီး စာအုပ္မ်ားေရးသားၾကေလရာ စာရင္းျပဳစုထားေသာစာအုပ္ေပါင္းသည္ပင္ (၉၀၀) ေက်ာ္ရွိေသာဟူ၏။ သို႔ေသာ္လည္း အိုင္စ္တိုင္းကိုယ္တုိင္က သူ႔၏ ကာလ+ေဒသဆက္စပ္မႈသေဘာတရားကို အလြန္ရိုးစင္းေသာ ဥပမာျဖင့္ ေျပာၾကားခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရဖူးသည္။
တခါတုန္းက အိုင္စ္တိုင္းႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူ၏အယူအဆကို ေမးျမန္းသျဖင့္ အိုင္စ္တိုင္းက--
“ဒီလိုေလ ကိုယ့္လူရဲ႕၊ အခ်ိန္ၾကာတယ္ သို႔မဟုတ္ ျမန္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ ၾကာျခင္း/ျမန္ျခင္းဆိုတာ အခ်ိန္က လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ လူေတြရဲ႕ အယူအဆ၊ သို႔မဟုတ္ ခံစားခ်က္သာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာဗ်ာ---ခင္ဗ်ားသိပ္ခ်စ္တ့ဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူေနရတဲ့အခါ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္သြားကုန္သြား၊ ၾကာတယ္မထင္ဘူးမဟုတ္လား၊ အဲ---ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကို အလြန္ပူတဲ့ မီးဖိုေပၚမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ထိုင္ခိုင္းမယ္ဆိုပါစုိ႔၊ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုခံစားမလဲ၊ တစ္မိနစ္ဆိုရင္ေတာင္ သိပ္ၾကာတယ္လို႔ ထင္မွာပဲ မဟုတ္လား၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ကာလ+ေဒသ သေဘာတရားဆိုတာလဲ အဲဒီအေပၚမွာပဲ အေျခခံထားတာပါဗ်ာ့၊ ခဲရာခက္ဆစ္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ျပန္ၿပီး အေျဖေပးခဲ့တယ္။
အခုလည္း က်ေနာ့္ခမွ်ာ အနားမွာ ခ်စ္ရမည့္သူက မရွိေလေသာအခါ ေန႔ထက္၀က္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကို အလြန္ၾကာျမင့္ေလၿပီဟု အထင္ေရာက္ေနေလရာ ထိုင္လို႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ထလို႔လည္း သြားစရာကမရွိ၊ အိပ္ဖို႔လုပ္ျပန္ေတာ့လည္း ေနရာက မေကာင္းေသာေၾကာင့့္ အခ်ိန္ကုန္လိုကုန္ျငား သတင္းစာကုိသာ က်ိတ္မိွတ္ကာ ဖတ္ေနရေလေတာ့သည္။ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို အေသးစိမ့္မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတာ္တန္ လွန္ေလွာဖတ္ရႈၿပီးေသာအခါ ဖတ္စရာကုန္သြားသျဖင့္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ ႀကံစည္ရျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ပါလာေသာ Laptop-ကုိဖြင့္လိုက္ရာ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေလဆိပ္ထဲအင္တာနက္ အလကားသံုးခြင့္ျပဳထားေၾကာင္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အပ်င္းေျပခ်က္ေဖၚခ်က္ဖက္ရွိလိုရွိျငား G-talk ဖြင့္ၾကည့္ရာ ဘန္ေကာက္တြင္ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အြန္လိုင္းေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။
“ကိုယ့္လူႀကီး ေနေကာင္းလားေဟ့၊ ကိုယ္ေတာ့ အခုဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ထဲ တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မယ္၊ လန္ဒန္ေလယာဥ္က မနက္ တစ္နာရီေက်ာ္မွတဲ့ဗ်ား”
“ဟုတ္လား သူငယ္ခ်င္း၊ ဘန္ေကာက္ထဲလာမလား၊ လာမယ္ဆို အခုခ်က္ခ်င္း လာႀကိဳမယ္ေလ”
“လာခ်င္တာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရ၊ ကိုယ္လည္း အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့နဲ႔ Transit Visa မယူခဲ့ဘူးဆိုေတာ့ လာလို႔မရဘူးေလကြာ”
“အာ ကုိယ့္လူကလည္း ေစာေစာကတည္းက ကိုယ္ဒီမွာရွိတာ သိသားနဲ႔ကြာ၊ ယူခဲ့ေရာ့ေပါ့”
“ရွိတာသိေပမဲ့ အဲဒါကို သတိကို မရခဲ့တာပဲေဟ့၊ အဲဒါေၾကာင့္ဘာမွကို ႀကိဳတင္မလုပ္ခဲ့ရဘူး၊ ေနဦးကြ၊ ေအာက္ဆင္းၿပီး ေကာင္တာမွာ သြားေမးၾကည့္မယ္၊ ေလဆိပ္ထဲ Transit Visa ယူလို႔ရခ်င္ရမွာ”
“ရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ သြားေမးၾကည့္ေလ၊ ရရင္ခ်က္ခ်င္းေျပာေနာ္၊ ကိုယ္လာႀကိဳမယ္၊ စားပဲြေသာက္ပဲြေလးနဲ႔ ဧည့္ခံံပါ့မယ္ ဆရာရယ္”
“သြားေရက်ေအာင္ မေျပာနဲ႔ဗ်ာ၊ ဒီမွာ ဘတ္ေငြမရွိလို႔ ေရေတာင္ ၀ယ္မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနတာ၊ မနက္ကတည္းက ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေကြ်းတဲ့ မနက္စာေလးနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရတာ၊ ကဲ ေျပာေနတာၾကာတယ္၊ သြားေမးလိုက္ဦးမယ္”
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခ်က္တင္လုပ္ၿပီး ေအာက္ထပ္ရွိ သတင္းစံုစမ္းေရးဌာနသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေကာင္တာမွာ ရုပ္ေရခပ္သန္႔သန္႔၊ အသက္(၂၈)ႏွစ္၀န္းက်င္ရွိ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနသည္။ အနားကပ္ၾကည့္ေသာအခါ မ်က္ႏွာတြင္ ၀က္ၿခံအနည္းငယ္ရွိေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ အဂၤလိပ္စကားကို ေရလည္ေအာင္ေျပာတတ္ေၾကာင္း သူႏွင့္စကားေျပာေသာအခါ သိလိုက္ရသည္။ ယင္းထိုင္းအမ်ိဳးသမီးက “ဘာအကူအညီေပးရမလဲဲ” ဆိုသည့္ ႏိုင္ငံတကာသံုး၀ါက်ျဖင့္ စတင္မိတ္ဆက္လိုက္သည္။
“က်ေနာ္ လန္ဒန္သြားမည့္ ခရီးသည္ပါ၊ က်ေနာ့္ေလယာဥ္က မနက္ (၁) နာရီမွဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာေနေသးတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ထဲ သူငယ္ခ်င္းရွိတဲ့ဆီ ခဏ၀င္လယ္ခ်င္လို႔ပါ၊ က်ေနာ္သိခ်င္တာက ဒီေလဆိပ္ထဲမွာ Transit Visa ထုလို႔ရလား ဆိုတာပါခင္ဗ်ား”
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ အကို႔ပတ္စ္ပို႔က ဘာအမ်ိဳးအစားပါလဲ၊ ဟို ဘယ္ႏိုင္ငံပတ္စ္ပို႔ကို ကိုင္ထားပါသလဲရွင္၊ တဆိတ္ ၾကည့္ပါရေစလား”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ဒီမွာပါ၊ က်ေနာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကပါ၊ ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ပဲ ကိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား”
“ေအာ္--ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒီမွာ Transit Visa ထုမေပးပါဘူးရွင္”
“ဘန္ေကာက္ထဲ၀င္ဖို႔ တစ္ျခားနည္းလမ္းေလးမ်ား မရွိဘူးလား ခင္ဗ်ား”
“တရား၀င္ဆိုရင္ေတာ့ Transit Visa နဲ႔မွ ၀င္လို႔ရမွာပါရွင့္၊ အဲဒါမပါရင္ ၀င္လို႔မရပါဘူး”
ၿပီးေလၿပီ။ က်ေနာ္ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေစာဒကတက္ခြင့္မရွိေတာ့၊ အေပၚထပ္သို႔ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေလဆိပ္ထဲ ထိုင္ေစာင့္ေနရံုက လြဲၿပီး တျခားနည္းလမ္းမရွိေတာ့။ ကြန္ပ်ဴတာျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ အင္တာနက္ေပၚမလာေတာ့။ သို႔ေသာ္ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ Website ႀကီးေပၚလာသည္။ ယင္းတြင္ ေလဆိပ္ထဲမွာ (၁၅) မိနစ္မွ်သာ အင္တာနက္ ဖရီးသံုးဖြင့္ျပဳေၾကာင္း၊ (၁၅)ထက္ေက်ာ္ပါက ပိုက္ဆံျဖင့္ ၀ယ္သံုးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားသည္ကို ဖတ္လိုက္ရသည္။ ေတာ္ပါၿပီ၊ ပိုက္ဆံအကုန္မခံလိုေတာ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူငယ္ခ်င္းဆီ အေၾကာင္းၾကားဖို႔ ကိစၥကရွိေသးသည္။
အိပ္ထဲတြင္ပါလာေသာဖုန္းကို ဖြင့္ကာ ျမန္မာျပည္မွာသံုးခဲ့သည္ Sim card ကိုျဖဳတ္ၿပီး ယူေကတြင္သံုးသည့္ O2 Sim card ကို ထည့္လိုက္သည္။ Roaming Charge ျဖင့္ O2 Line ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၀င္လာသည္။ ဖုန္းထဲ ပိုက္ဆံကုန္ေနသျဖင့္ ဖုန္းျဖင့္ပင္ (၁၅) ေပါင္ဖုိး Top-up လုပ္လိုက္ရသည္။ “ေအာ္ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမ်ား သူတို႔သက္ဆိုင္ရာႏိုင္ငံသူ/သားေတြ အစစအရာရာလြယ္ကူအဆင္ေျပေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေတြဖြင့္ေပးထားပါလား” ဟူေသာအေတြး၀င္လာသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲက လူႀကီးမင္းမ်ားကို ေမတၱာပင္ လွမ္းပို႔လိုက္မိေသးေတာ့သည္။
ဖုန္းထဲရွိ သူငယ္ခ်င္းဖုန္းနံပါတ္ကိုရွာေခၚၿပီး ေလဆိပ္မွာ Transit Visa မေပးေၾကာင္းေျပာရသည္။ သူက “ဘာေၾကာင့္ မေပးရသလဲ” ဟုေမးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ရျခင္းကို လြန္စြာဂုဏ္ယူေလ့ရွိေသာ က်ေနာ့္ခမွ်ာ ဤတစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ျဖင့္ စိတ္အားသိမ္ငယ္စြာႏွင့္ပင္---
“ျမန္မာပတ္စ္ပို႔မို႔ တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေရ႕” ဟုသာ ေျပာႏိုင္ရွာေလေတာ့သည္။
1 comment:
ေမတၱာေတြသိပ္မပို႔ပါနဲ႔ ေမာင္ေလးရ.. ။
ျမန္မာျဖစ္တာ ဂုဏ္ယူတယ္ဆို....။
Post a Comment