“ေနဦးခဏ၊ စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္။ အင္း---ဟုတ္ပီ၊ ကနန္းေတာင္သြားမယ္”
“ဘယ္လဲ အမ ကနန္းေတာင္ဆိုတာ”
“ေက်ာက္ထြတ္ရြာအလြန္မွာ၊ ေလာင္းလံုမေရာက္ခင္ ျဖတ္လမ္းက သြားလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ သူမ်ားေတြေတာ့ သြားေနၾကတာပဲ၊ အဲဒီသြားရင္ မေကာင္းဘူးလား”
“အာ---ေကာင္းသားပဲ၊ က်ေနာ္လည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး၊ ေရာက္ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ၊ အဲဒီနာမည္ေတာင္ အခုအမေျပာမွ သိရတာ၊ အဲဒီပဲ သြားၾကရေအာင္၊ ကားစီစဥ္လုိက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေမာင္ေလး”
ေမာင္းမကန္ ခဏေရာက္ခုိက္ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္လွေသာက်ေနာ့္ခမွ်ာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္သြားရရင္ ေကာင္းမလဲဟုသာစဥ္းစားရင္း အမႏွင့္တိုင္ပင္ေနရေလသည္။ ေမာင္းမကန္မွာ ေမြးေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ႀကီးပ်င္းလာရသူမို႔ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေဒသအေၾကာင္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ဟု ဂဂနနသိခြင့္မရခဲ့။ က်ေနာ္သြားသင့္သည္ထင္ေသာေနရာမ်ားကို အမကပင္ စီစဥ္ေပးရေလရာ အမသည္ပင္ က်ေနာ့္၏ လမ္းညႊန္ျဖစ္ေနရွာေလသည္။ အခုလည္း သြားသင့္သည့္ေနရာကို အမႏွင့္ပင္ တုိင္ပင္ရေလၿပီ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အမသည္လည္း က်ေနာ့္ႏွင္ႏွင္ အတတအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ သို႔ပင္တည့္ ဒီမိသားစုဘ၀ေလးထဲမွာ ေျပးၾကည့္မွ ဒီအမတစ္ေယာက္သာ က်ေနာ့္အတြက္ ခင္တြယ္အားထားရာ ျဖစ္ေလရာ ဘာပဲလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ အမသည္ပင္ က်ေနာ္၏ တိုင္ပင္ေဖာ္တုိင္ပင္ဖက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရေတာ့သည္။
အမႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီးေနာက္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔၏ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ပုစုခရုသားေကာင္ေပါက္ေလးမ်ားကို သယ္ေဆာင္သြားႏိုင္ဖုိ႔အေရး ေမာင္းမကန္ရြာအတြင္း ကားႀကီးႀကီးတစ္စီးရွာေဖြရေတာ့သည္။ အမႏွင့္ ညီမေလးသံုးေယာက္မွ ေမြးေသာကေလးမ်ားမွာ လြန္စြာမ်ားျပားေလရာ က်ေနာ့္မွာ တူ+တူမအလြန္ေပါမ်ားေသာ ဦးေလးႀကီးျဖစ္ခြင့္ ေကာင္းစြာရရွိခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းသို႔ တူ+တူမမ်ားသည့္အေလ်ာက္ ေမာင္းမကန္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ေလတိုင္း ထိုသားေကာင္ေပါက္ေလးမ်ားအတြက္ ၀ယ္သြားရေသာလက္ေဆာင္မွာလည္း တနင့့္တပိုးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ အခုတစ္ေခါက္ ေမာင္းမကန္ျပန္ခါနီးတြင္ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးရာသီႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ လူအသီးသီးမွာ
ေဘာလံုးပိုးထုိးေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ေလရကား ကေလးမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ကို စဥ္းစားၾကည့္ရာတြင္ ေဘာလံုးအက်ႌမွတစ္ပါး အျခားလက္ေဆာင္မ်ားကို မျမင္ပဲရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ Lillywhite-အမည္ရွိ အား+ကာပစၥည္းမ်ားေရာင္းခ်ရာ အထပ္ငါးထပ္ရွိ စတိုးဆုိင္ႀကီးသို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္သြားကာ ေဘာလံုးအက်ႌမ်ားကို စတာလင္ေပါင္ေငြမ်ားစြာသံုးလွ်က္ ၀ယ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
လန္ဒန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ Lillywhite စတိုးဆိုင္ႀကီးမွ ၀ယ္လာေသာ အကႌ်အေကာင္းစားမ်ားကို ၀တ္ဆင္လွ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ တူ+တူမေလးမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ ဦးေလးႀကီးျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္မွာ မ်ားစြာေပ်ာ္ရႊင္မိေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းအေကာင္းစားအက်ႌအသီးသီးကို ၀တ္ဆင္ကာ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားရမည့္အေရးအေပၚ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကေလးမ်ားကုိၾကည့္ကာ က်ေနာ့္မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ပင္ မ်ားစြာေပၚဘိေသး၏။ “ခုတ္ရာတျခား၊ ရွရာတျခား” ဟူဘိသို႔ ၊ သို႔မဟုတ္ လန္ဒန္က ဆရာ၀န္မတစ္ေယာက္၏ စကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ “သနပ္ခါးတျခား၊ မ်က္ႏွာတျခား” ဆိုသကဲ့သို႔ ကေလးမ်ား၀တ္ဆင္ထားေသာ အက်ႌအေကာင္းစားမ်ားႏွင့္ သြားရမည့္ေတာေတာင္ခရီးမွာ မ်ားစြာပင္ မလိုက္ဘက္ပဲရွိေနေပေတာ့သည္။
ကနန္းေတာင္သို႔ ခ်ီတက္ရန္အတြက္ ငွါးထားေသာကားမွာ ေမာင္းမကန္တြင္ အေကာင္းဆံုးဟု သိရ၏။ ယင္းကားမွာ မႏွစ္ကလည္း က်ေနာ္ငွါးခဲ့ဖူးေသာ ကားျဖစ္ေလရာ က်ေနာ္ေမာင္းမကန္ေရာက္ေၾကာင္း ၾကားသိရလွ်င္ ကားဆရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကားလာငွါးမည္လဲဟု ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာဟူ၏။
ကနန္းေတာင္သို႔သြားရေသာခရီးသည္ ေမာင္းမကန္ႏွင့္ လြန္စြာေ၀းကြာျခင္းမရွိေသာ္လည္း ခက္ခဲေသာေတာေတာင္လမ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းသြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေန႔တစ္၀က္ခရီးအတြက္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ (၇)ေသာင္းတိတိေပးရေလသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ မနက္စာ အသီးသီးစားၾကၿပီးေသာအခါ မည္သည့္လူသားမွ တကူးတက ၾကည့္ရႈလိမ့္မည္မဟုတ္ေသာယင္းခရီးကို လိုက္ပါမည့္ကေလးမ်ားမွာ အက်ႌအေကာင္းစားမ်ားကို ကိုယ္စီကုိယ္စီ၀တ္ဆင္ကာ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။ အငယ္ဆံုးညီမေလးမွေမြးေသာ သားေယာက်္ားေလးသံုးေယာက္အနက္ အလတ္ေကာင္သည္ ႏွာေစးေနသျဖင့္ ထြက္ျပဴလုလုျဖစ္ေနေသာႏွပ္ကို တအားညွစ္လိုက္ရာ ေလအေ၀့တြင္ ေျမသို႔မက်ပဲ သူ႔ပါးျပင္ေပၚ အဖတ္လိုက္ျပန္ကပ္ေနသျဖင့္ သူ႔၏အသစ္စက္စက္ အဂၤလန္ေဘာလံုးအက်ႌႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ မ်ားစြာႏွေမ်ာမိေခ်ေသး၏။
ကနန္းေတာင္ခရီးစဥ္လိုက္ပါမည့္သူမ်ား ကားေပၚတြင္ အသီးသီးေနရာယူၿပီးေသာအခါ ေမာင္းမကန္မွ စတင္ထြက္ခြါဖို႔အေရး ကားဘီးစတင္လွိမ့္လိုက္ရာ ကေလးမ်ားမွာ “ေဟးးးးးးးးး” ဟု အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္လိုက္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္ပင္ ေရာေယာင္ေအာ္မိေပေသး၏။ ကေလးလူႀကီး ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို တင္ေဆာင္ထားရေသာကားကေလးသည္ ေမာင္းမကန္ေတာင္သို႔ တက္ေသာအခါ စက္သံမ်ားစြာမည္သျဖင့္ ကနန္းေတာင္သို႔ ယေန႔ေရာက္မွ ေရာက္ႏိုင္ပါမည့္ေလာဟု အေတြး၀င္ကာ က်ေနာ့္မွာ ပူပင္ရေခ်ေသးသည္။
ေမာင္းမကန္ေတာင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေတာရွည္ရြာေလးသို႔ေရာက္ၾကသည္။ ယင္းရြာအလြန္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႔သြားေသာလမ္းေပၚေရာက္ေသာအခါ ကတၱရာလမ္းမွၾကဥ္ဖဲကာ ေျမာက္ဘက္သို႔သြားေသာ ေျမနီလမ္းကေလးအတုိင္း ေမာင္းႏွင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္မသိေသာ ရြာမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးသည္ေနာက္ အလြန္စိမ္းစိုေသာ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ခြင့္ရေလၿပီ။
“၀ါဆို၀ါေခါင္၊ ေရေဖာင္ေဖာင္” ဆိုသည့္အေလ်ာက္ မိုးမ်ားလွေသာ ေအာက္ပိုင္းေဒသက လယ္ကြင္းျပင္မ်ားထဲရွိ စပါးပင္မ်ားမွာ ေရတစ္၀က္ ကုန္းတစ္၀က္ နစ္လွ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိုးဦးအစကတည္းက စိုက္ပ်ိးထားခဲ့့ေသာ စပါးပင္မ်ားမွာ မ်ားစြာရွည္ေနၿပီျဖစ္ရကား ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးသည္ အစိမ္းေရာင္ ကမၺလာႀကီးျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳထားသည့္ႏွယ္ ၾကည့္ရႈသူတို႔မ်က္လံုးကို မ်ားစြာလန္းဆန္းေစေလသည္။ ယင္းလယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ကားကေလးသည္ ေနာက္ထပ္က်ေနာ္မသိေသာ ရြာတန္းရွည္ႀကီးတစ္ခုသို႔ ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုရြာမွာ ေက်ာက္ထြတ္ရြာဟု သိရသည္။ ေက်ာက္ထြတ္ရြာအလြန္ေရာက္ေသာအခါ “ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရားသို႔” ဟုေရးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔သျဖင့္ ယင္းအညႊန္းတိုင္း လုိက္သြားေလရာ ကနန္းေတာင္သို႔မေရာက္ပဲ ေနာက္ထပ္လယ္ကြင္းျပင္မ်ားကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ အနီးအပါးက ျဖတ္သြားျဖတ္လာသူမ်ားကို ေမးလိုက္ေသာအခါမွ လမ္းမွန္ကို ေရြးခ်ယ္ကာ သြားႏိုင္ၾကေတာ့သည္။ ျဖစ္ပံုမွာ
လမ္းေဘးတြင္ စိုက္ေထာင္ထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္သည္ ေလအေ၀့တြင္ တစ္ပတ္လည္လွ်က္ လမ္းမွန္ကို မညႊန္ႏိုင္ပဲ ရွိေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔မွာ မေရာက္ဖူးေသာေနရာျဖစ္သျဖင့္ မည့္သည့္အရပ္ေရာက္ေရာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလသည္။
လမ္းမွန္ေပၚ အေတာ္အတန္ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ လြန္စြာႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ မုခ္ဦးတစ္ခုကို အထင္အရွားေတြ႔ရေတာ့သည္။ “ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရား” ဟု အဂၤေတစာလံုးႀကီးျဖင့္ေရးကာ အနီေရာင္ေဆးခ်ယ္ထားေသာ ဧရာမမုခ္ဦးႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ယင္းမုခ္ဦးအလြန္တြင္ အလြန္႔အလြန္ႀကီးက်ယ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားရွိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိေလ၏။ သို႔ေသာ္လည္း အ၀င္လမ္းမွာ သစ္ရြက္အစို အေျခာက္အပုတ္အေဆြး ရႈပ္ေထြးလွ်က္ ကားငယ္တစ္စီးေမာင္းႏွင့္ႏိုင္ရံုေျမလမ္းကေလးတိုင္း ဆက္လက္ေမာင္းႏွင့္လာရာ တစ္ေနရာတြင္ ေရစီးမသန္ေသာ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုကို ဘြားကနဲေတြ႔ရျပန္၏။ ယင္းေခ်ာင္းငယ္ကုိျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေတာင္ကမူေလးတစ္ခုေပၚသို႔ အတင္းေမာင္းတက္လုိက္ရာ လမ္းေပၚတြင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထြက္ေနေသာ ေက်ာက္တံုးႏွင့္ ကားေဘာ္ဒီေဆာက္မိသျဖင့္ ကမၻာပ်က္သည့္ႏွယ္ မည္သံႀကီးထြက္ေပၚလာသည္။ ကားေပၚပါလာသူအားလံုး အလန္႔ထညက္ျဖစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကေလရာ ကားဆရာမွာလည္းမေနသာ သူ႔ကားအတြက္စိုးရိမ္ကာ ေျပးဆင္းၿပီး ၾကည့္ရေတာ့သည္။ အတန္ငယ္ ပြန္းပဲ့ရံုမွတပါး ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ထိခုိက္ျခင္းမရွိသျဖင့္ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်ႏိုင္ၿပီး ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ရေလေတာ့၏။
ယင္းကိုးယိုးကားယားလမ္းက်ဥ္းေလးကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင့္ၿပီးေသာအခါ ဘုရားရုပ္တုေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖူးေတြ႔ရေတာ့သည္။ အ၀င္လမ္းတြင္ စုိက္ထူထားေသာ
ဧရာမမုခ္ဦးႀကီးကိုျမင္ၿပီး စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း အတြင္းဘက္တြင္ကား ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားကို တစ္ခုတစ္ေလမွ်ပင္ မေတြ႔ရေခ်။ သယ္ကယ္မိုး၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကာ၊ ေရနံေခ်းသုပ္ေက်ာင္းအိုေလးႏွစ္ေဆာင္ခန္႔ႏွင့္ ေတာထြက္ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးေလာက္မွ်ကို ေတြ႔ရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း “ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရား” ဆိုသည့္အတိုင္း ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထုတ္လုပ္ထားသည္ကို ဖူးေတြ႔ရေလ၏။ လူသူအေရာက္အေပါက္အလြန္နည္းပါးလွေသာ ဤေတာဤေတာင္ထဲမွာ မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ပိုက္ဆံေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ားအကုန္အက်ခံၿပီး ဤရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ဖန္ဆင္းထားေလသနည္း ဟု က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ေနမိေသးသည္။
ေဗာဓိတစ္ေထာင္ေက်ာင္းအတြင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားေပၚမွဆင္းကာ ခဏနားၾကရသည္။ ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ ကေလးမ်ားမွာ ကားမူးသျဖင့္ ေအာ့သူကေအာ့ အံသူကအံျဖစ္ေနရာ အိပ္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ပါရာစီတေမာလ္မ်ားကို ဆုိင္ေသာ/မဆုိင္ေသာမသိ ေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ျငား တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီတိုက္ရေသး၏။ ကားရပ္ေသာေနရာအနီးတြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ
မင္းဂြတ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မင္းဂြတ္သီးတို႔ မွည့္၀င္းေႂကြက်ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ မင္းဂြတ္သီးႀကိဳက္လွေသာ ေမာင္းမကန္သားမ်ားခမွ်ာ ဣေႁႏၵပင္ မဆည္ႏိုင္ပဲ အေျပးအလႊား ေကာက္စားဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကေတာ့့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္ဟန္တူေသာ ဦးပဇင္းႀကီးက စားလို႔မရတဲ့ အသီးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ရွိသျဖင့္ လက္ထဲေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ မင္းဂြတ္သီးအမွည့္မ်ားကို ႏွေမ်ာတသစြာႏွင့္ပင္ လႊြင့္ပစ္လိုက္ရေလ၏။ ထုိအခါမွပင္ ဤေလာကတြင္ စားမရေသာ မင္းဂြတ္သီးမ်ိဳးလည္း ရွိေသးေၾကာင္း မွတ္သားရေလေတာ့သည္။
“ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရား”ေက်ာင္း၀င္းသည္ ကနန္းေတာင္ႀကီး၏ ေျခရင္းၾကပ္ၾကပ္တြင္ တည္ရွိသည္ျဖစ္ရာ ယင္းေက်ာင္း၀င္းထဲမွတစ္ဆင့္ ေတာင္ေပၚသို႔တက္လမ္းကို ရွာရျပန္သည္။ ေတာင္ေပၚတက္လမ္းကို ရွာေတြေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ အေမာပင္ဆို႔မိသည္။ ျမင့္မားေစာက္မတ္ေသာကနန္းေတာင္သို႔ တက္ရာလမ္းသည္ သီးျခားေဖါက္လုပ္ထားေသာလမ္းမ်ိဳးမဟုတ္မူပဲ သဘာ၀ေက်ာက္တံုးေက်ာက္သားမ်ားအတိျဖင့္ၿပီးရာ မေတာ္လို႔ ေခ်ာ္က်ပါက ေသဘြယ္ရာသာ ျဖစ္ေခ်သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ယင္းေတာင္ႀကီးေပၚသို႔ ဤသို႔ေသာလမ္းမွ တက္ရမည္ဆိုေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ထဲက်ိတ္၍ ေပ်ာ္ေနမိေပေသးသည္။ ကားမူးေသာကေလးမ်ားႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ေတာင္တက္လမ္းကို ျမင္ၾကရေသာအခါ လံုးေခ်ထားေသာ စကၠဴကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာရႈပ္မဲ့လ်က္ရွိၾကေလသည္။ က်ေနာ့္မွာလည္း သူတို႔မ်က္မွာမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ အားေပးစကားေျပာၾကားရင္း သနားျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ရေသးေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္လည္း စိမ္းလန္းစိုေျပေသာသစ္ပင္ႀကီးငယ္တုိ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာေပါက္ေရာက္ေနေသာ ကနန္းေတာင္ႀကီးေပၚသို႔ စတင္တက္ေရာက္ရေသာအခါ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ထြက္လာစဥ္ကနည္းတူ “ေဟးးးးးးးးးး”ကနဲ ေအာ္လိုက္ရာ ပဲ့တင္သံရုိက္ခတ္လွ်က္ တစ္ေတာလံုးဆူညံသြားသကဲ့သို႔ ေအာင့္ေမ့ရေလသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ က်ေနာ္တို႔ဖြဲ႔သားမ်ားလံုး အားတက္လာကာ ေတာင္ေပၚသို႔ အျမန္ေရာက္ေအာင္ တေပ်ာ္တပါး တက္ခဲ့ၾကေတာ့သည့္။ ေတာင္ေျခတြင္ ေက်ာင္းေနဦးပဇင္းႀကီးမ်ားစိုက္ထားေသာ ရုံးပေတပင္မ်ားမွ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျမင္ေသာအခါ ညီမငယ္က “အကို အဲဒါ ဘာသီးလဲ သိလား” ဟု ေမးသျဖင့္ ရံုးပေတသီးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ “မဟုတ္” ဟုဆိုေလ၏။ သူကဆက္၍ “အဲဒါကို မယားငယ္သီး” ဟုေခၚေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဟုေမးေသာအခါ “ခြ်ဲေသာေၾကာင့္” ဟုေျဖသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ
ညီမေလး၏ ဟာသဉာဏ္ကုိ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရေသးသည္။
အတန္ငယ္တက္လာမိေသာအခါ ေတာင္တက္လမ္းေတာက္ေလ်ာက္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ေဂြးေတာက္ပင္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး “အကို အဲဒါဘာပင္လဲ သိလား” ဟုေမးျပန္၏။ က်ေနာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ရိုးရုိးေျဖလို႔မျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း နားလည္သျဖင့္ “အမ်ိဳးသားပင္” ဟုေျဖလိုက္ရာ ညီမငယ္က မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး “အဲဒါကို မယားႀကီးပင္”လို႔ေခၚေၾကာင္းေျပာသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဟုေမးရာ “ခါးေသာေၾကာင့္” ဟုဆိုသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ညီမေလးကို က်ိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးရျပန္၏။ ထိုအခါက်မွပင္ မယားတစ္ခါမွ မရဖူးေသးေသာ လူပ်ိဳႀကီးက်ေနာ့္ခမ်ာ “မယားႀကီးကခါး၍ မယားငယ္ကခြ်ဲေၾကာင္း” အသဲစြဲေအာင္ မွတ္သားလိုက္ရျပန္ေတာ့သည္။ ထို႔အျပင္ ေတာင္တက္ရင္း ခါးေသာအရသာႏွင့္ ခြ်ဲေသာအရသာႏွစ္ခုကို မည္သို႔မည္ပံုေပါင္းစပ္လွ်င္ေကာင္းမည္နည္းဟု စဥ္းစားမိကာ အိမ္ေထာင္ျပဳရမည့္အေရးေတြးၿပီး ေခြ်းပင္ထြက္ေခ်ေသးေတာ့၏။
ယင္းသို႔ ေဟးလား၀ါးလား က်ီဇယ္ေနာက္ေျပာင္ရင္း တက္လာခဲ့့ၾကရာ အတန္ငယ္ၾကာေသာအခါ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုေပၚသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ ကနန္းေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ၿပီမွတ္ကာ ေပ်ာ္မည္ႀကံတုန္း “ေမာင္ေလး ဟုိဘက္ဆက္တက္ရဦးမယ္” ဟု ေနာက္ကပါလာေသာအမသံၾကားသျဖင့္ က်ေနာ့္ပါးစပ္ဖ်ားသည္ လက္ထဲပါလာေသာ ေရဗူး၀သို႔ အမွတ္တမဲ့ သြားေတ့မိေလေတာ့၏။ ရာသီဥတုမွာ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း တစ္ကုိယ္လံုးမွာ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ားျဖင့္ ရႊဲနစ္လ်က္ရွိေလၿပီ။ “ေရွ႕ဆက္ ဘယ္ေလာက္တက္ရဦးမလဲ အမ” ဟုေမးသျဖင့္ “ေနာက္ထပ္ ေတာင္ႏွစ္လံုးဆက္တက္ရဦးမယ္” ဟုေျပာေလရာ က်ေနာ့္ခမ်ာ ဤခရီးလာမိသည္ကို မွားသည္ဟူ၍ပင္ ထင္မိေသးေတာ့၏။
ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လံုးသို႔ တက္ရာလမ္းသည္ ပိုမိုမတ္ေစာက္လွ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ေရွးကထက္ မ်ားစြာသတိထားရေတာ့သည္။ က်ေနာ့္အမခမ်ာလည္း အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူ႔ေမာင္သြားရာ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါရလင့္ကစား မ်ားစြာပင္ပန္းေနသျဖင့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အေတာ္ပင္ သနားမိရေသးသည္။ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုေပၚေရာက္ေသာအခါ ေက်ာက္သားမ်ားအတိၿပီးသျဖင့္ နားခုိစရာသစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားမရွိတဲ့အျပင္ ေနကလည္း ထြက္ျပဴလာေသးရာ အမခမ်ာ ေတာင္ထိပ္ေပၚ ထီးေဆာင္းရေသာ အျဖစ္ေရာက္ရရွာေလသည္။ ယင္းေတာင္ထိပ္မွ တစ္ဆင့္ ဟိုဘက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကနန္းေတာင္မႀကီးကို ျမင္ရေလၿပီ။ ေရာက္ခါနီးၿပီဟူေသာအမွတ္ျဖင့္ အားတင္းကာ တက္လာရေသာ္လည္း ေခြ်းထြက္မ်ားသျဖင့္ လြန္စြာေမာဟိုက္ေနၾကေလသည္။ ေတာင္မႀကီးသို႔ တက္ရာလမ္းသည္ ေတာပန္းကေလးမ်ားျဖင့္ လြန္စြာပဏာတင့္လွ်က္လွပေနေသာ္လည္း မတ္ေစာက္လြန္းသျဖင့္ ေခ်ာ္က်ပါက ပဲြခ်င္းၿပီးေသႏိုင္ရာ မ်ားစြာသတိထားရေလ၏။ ယင္းသို႔အားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္တက္အဖြဲ႔သည္ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ပင္ ကနန္းေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းစြာ ေရာက္ခဲ့ၾကရေလေတာ့သည္။
ေတာင္ထိပ္ေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားေန႔လည္ ဆြမ္းဘုန္းေပးခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ပါလာေသာ ဟင္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳပဲြမ်ားကို ဆက္ကပ္ခြင့္ရသျဖင့္ ဆြမ္းအလွဴကုသိုလ္ဦးစြာယူရေလၿပီ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ (၂၈) ေတာင္ခန္႔ ေစတီေတာ္ႏွစ္ဆူႏွင့္
အေတာ္အတန္ႀကီးမားေသာ တန္ေဆာင္းအိုႀကီးတစ္ေဆာင္၊ သံဃာေတာ္မ်ားသီတင္းသံုးေသာ သစ္သားေက်ာင္းေလး သံုးေက်ာင္းကို ေတြ႔ရသည္။ ေတာထြက္ဦးပဇင္းႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ကိုရင္ေလးပါးခန္႔သီတင္းသံုးေၾကာင္းသိရသည္။ လြန္စြာေ၀းလံသီေခါင္ၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းပါးလွေသာ ဤေတာဤေတာင္မ်ိဳးမွာ ခက္ရာခဲဆစ္သီတင္းသံုးၿပီး ေတာရေဆာက္တည္ေနၾကသည္ကို ဖူးေတြ႔ရေသာအခါ စိတ္ထဲတြင္ လြန္စြာပင္
ၾကည္ညိဳမိေပေတာ့သည္။
ကနန္းေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္သည္ စိမ္းလန္းစိုေျပေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၊ မ်က္စိတစ္ဆံုးရွိ လယ္ကြင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ လြန္စြာလွပေနသည္ကို အားပါးတရ ျမင္ရေလရာ တက္လာစဥ္ကရွိဖူးေသာ အေမာမွန္သမွ်သည္ အဘယ္သို႔လြင့္စဥ္ကုန္သည္မသိ၊ ရင္ဘတ္ပင္ေအးျမလ်က္ ေခြ်းချခင္းမ်ားလည္း ရပ္စဲကုန္ေလၿပီ။ ေတာင္ေပၚသံဃာေတာ္မ်ား ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေသာအခါ ပါလာေသာဆြဲခ်ိဳက္အသီးသီးကို ဖြင့္ကာ တေပ်ာ္တပါး စားေသာက္ၾကေလသည္။ အိမ္တြင္ေန႔စဥ္ စားေနရေသာ
ထမင္းနပ္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ယခုကဲ့သို႔ ေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရၿပီးမွ စားရေသာ ထမင္းတစ္နပ္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေသာအခါ မ်ားစြာပင္ မ်က္ႏွာငယ္ရွာမည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ အိမ္မွာက်န္ရစ္ေသာ ထမင္းအိုးမ်ားကို အလြန္ပင္သနားမိေသးေတာ့၏။
ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ေန႔လည္စာထမင္းကို တ၀တၿပဲ တေပ်ာ္တပါး စားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ တုိက္ခတ္လာေသာ ေကာင္းေပ့ညြတ္ေပ့ဆိုသည့္ ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ားကို ဗံုးေပါလေအာရွဴရႈိုက္ရင္း တစ္ေရးတေမာ အိပ္စက္အနားယူခြင့္ရေသာအခါ “လူ႔ဘ၀၏ ခ်မ္းသာသုခဟူသည္ ဤသည္ပင္ျဖစ္ေခ်အံ့” ဟု ေတြးေတာမိေပေသးသည္။ ေလညင္းတိုက္ခတ္သျဖင့္ သစ္ရြက္ေမာင္နံတို႔ ပြတ္ခတ္သံကို ၾကားရစဥ္တြင္၎၊ ငွက္ဖိုငွက္မတို႔ ခြန္းတုန္႔က်ီစယ္သံံကို နားေထာင္ရစဥ္တြင္၎ ေတာေတာင္သဘာ၀တို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရသသည္ ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္အရသာႏွင့္မွ် ႏွိဳင္းယွဥ္ႏိုင္အံ့မထင္ေၾကာင္း ေတြးမိျပန္ေသာအခါ----
“ဘယ္လဲ အမ ကနန္းေတာင္ဆိုတာ”
“ေက်ာက္ထြတ္ရြာအလြန္မွာ၊ ေလာင္းလံုမေရာက္ခင္ ျဖတ္လမ္းက သြားလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး။ သူမ်ားေတြေတာ့ သြားေနၾကတာပဲ၊ အဲဒီသြားရင္ မေကာင္းဘူးလား”
“အာ---ေကာင္းသားပဲ၊ က်ေနာ္လည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးဘူး၊ ေရာက္ဖူးဖို႔ေနေနသာသာ၊ အဲဒီနာမည္ေတာင္ အခုအမေျပာမွ သိရတာ၊ အဲဒီပဲ သြားၾကရေအာင္၊ ကားစီစဥ္လုိက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေမာင္ေလး”
ေမာင္းမကန္ ခဏေရာက္ခုိက္ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္လွေသာက်ေနာ့္ခမွ်ာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္သြားရရင္ ေကာင္းမလဲဟုသာစဥ္းစားရင္း အမႏွင့္တိုင္ပင္ေနရေလသည္။ ေမာင္းမကန္မွာ ေမြးေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ ႀကီးပ်င္းလာရသူမို႔ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ေဒသအေၾကာင္း ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ဟု ဂဂနနသိခြင့္မရခဲ့။ က်ေနာ္သြားသင့္သည္ထင္ေသာေနရာမ်ားကို အမကပင္ စီစဥ္ေပးရေလရာ အမသည္ပင္ က်ေနာ့္၏ လမ္းညႊန္ျဖစ္ေနရွာေလသည္။ အခုလည္း သြားသင့္သည့္ေနရာကို အမႏွင့္ပင္ တုိင္ပင္ရေလၿပီ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္အမသည္လည္း က်ေနာ့္ႏွင္ႏွင္ အတတအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ေခ်သည္။ သို႔ပင္တည့္ ဒီမိသားစုဘ၀ေလးထဲမွာ ေျပးၾကည့္မွ ဒီအမတစ္ေယာက္သာ က်ေနာ့္အတြက္ ခင္တြယ္အားထားရာ ျဖစ္ေလရာ ဘာပဲလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ အမသည္ပင္ က်ေနာ္၏ တိုင္ပင္ေဖာ္တုိင္ပင္ဖက္ ျဖစ္ေနခဲ့ရေတာ့သည္။
အမႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီးေနာက္ ညီမငယ္မ်ားႏွင့္ ယင္းတို႔၏ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ပုစုခရုသားေကာင္ေပါက္ေလးမ်ားကို သယ္ေဆာင္သြားႏိုင္ဖုိ႔အေရး ေမာင္းမကန္ရြာအတြင္း ကားႀကီးႀကီးတစ္စီးရွာေဖြရေတာ့သည္။ အမႏွင့္ ညီမေလးသံုးေယာက္မွ ေမြးေသာကေလးမ်ားမွာ လြန္စြာမ်ားျပားေလရာ က်ေနာ့္မွာ တူ+တူမအလြန္ေပါမ်ားေသာ ဦးေလးႀကီးျဖစ္ခြင့္ ေကာင္းစြာရရွိခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းသို႔ တူ+တူမမ်ားသည့္အေလ်ာက္ ေမာင္းမကန္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ေလတိုင္း ထိုသားေကာင္ေပါက္ေလးမ်ားအတြက္ ၀ယ္သြားရေသာလက္ေဆာင္မွာလည္း တနင့့္တပိုးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ အခုတစ္ေခါက္ ေမာင္းမကန္ျပန္ခါနီးတြင္ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးရာသီႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသျဖင့္ လူအသီးသီးမွာ
ေဘာလံုးပိုးထုိးေနၾကခ်ိန္ျဖစ္ေလရကား ကေလးမ်ားအတြက္ လက္ေဆာင္ကို စဥ္းစားၾကည့္ရာတြင္ ေဘာလံုးအက်ႌမွတစ္ပါး အျခားလက္ေဆာင္မ်ားကို မျမင္ပဲရွိေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ရွိ Lillywhite-အမည္ရွိ အား+ကာပစၥည္းမ်ားေရာင္းခ်ရာ အထပ္ငါးထပ္ရွိ စတိုးဆုိင္ႀကီးသို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္သြားကာ ေဘာလံုးအက်ႌမ်ားကို စတာလင္ေပါင္ေငြမ်ားစြာသံုးလွ်က္ ၀ယ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။လန္ဒန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ Lillywhite စတိုးဆိုင္ႀကီးမွ ၀ယ္လာေသာ အကႌ်အေကာင္းစားမ်ားကို ၀တ္ဆင္လွ်က္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ တူ+တူမေလးမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ ဦးေလးႀကီးျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္မွာ မ်ားစြာေပ်ာ္ရႊင္မိေပသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းအေကာင္းစားအက်ႌအသီးသီးကို ၀တ္ဆင္ကာ ေတာထဲေတာင္ထဲသြားရမည့္အေရးအေပၚ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနေသာ ကေလးမ်ားကုိၾကည့္ကာ က်ေနာ့္မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ပင္ မ်ားစြာေပၚဘိေသး၏။ “ခုတ္ရာတျခား၊ ရွရာတျခား” ဟူဘိသို႔ ၊ သို႔မဟုတ္ လန္ဒန္က ဆရာ၀န္မတစ္ေယာက္၏ စကားႏွင့္ေျပာရလွ်င္ “သနပ္ခါးတျခား၊ မ်က္ႏွာတျခား” ဆိုသကဲ့သို႔ ကေလးမ်ား၀တ္ဆင္ထားေသာ အက်ႌအေကာင္းစားမ်ားႏွင့္ သြားရမည့္ေတာေတာင္ခရီးမွာ မ်ားစြာပင္ မလိုက္ဘက္ပဲရွိေနေပေတာ့သည္။
ကနန္းေတာင္သို႔ ခ်ီတက္ရန္အတြက္ ငွါးထားေသာကားမွာ ေမာင္းမကန္တြင္ အေကာင္းဆံုးဟု သိရ၏။ ယင္းကားမွာ မႏွစ္ကလည္း က်ေနာ္ငွါးခဲ့ဖူးေသာ ကားျဖစ္ေလရာ က်ေနာ္ေမာင္းမကန္ေရာက္ေၾကာင္း ၾကားသိရလွ်င္ ကားဆရာမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကားလာငွါးမည္လဲဟု ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေသာဟူ၏။
ကနန္းေတာင္သို႔သြားရေသာခရီးသည္ ေမာင္းမကန္ႏွင့္ လြန္စြာေ၀းကြာျခင္းမရွိေသာ္လည္း ခက္ခဲေသာေတာေတာင္လမ္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းသြားရမည္ျဖစ္သျဖင့္ မိုးလင္းမွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ေန႔တစ္၀က္ခရီးအတြက္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ (၇)ေသာင္းတိတိေပးရေလသည္။ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ မနက္စာ အသီးသီးစားၾကၿပီးေသာအခါ မည္သည့္လူသားမွ တကူးတက ၾကည့္ရႈလိမ့္မည္မဟုတ္ေသာယင္းခရီးကို လိုက္ပါမည့္ကေလးမ်ားမွာ အက်ႌအေကာင္းစားမ်ားကို ကိုယ္စီကုိယ္စီ၀တ္ဆင္ကာ ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနၾကေတာ့သည္။ အငယ္ဆံုးညီမေလးမွေမြးေသာ သားေယာက်္ားေလးသံုးေယာက္အနက္ အလတ္ေကာင္သည္ ႏွာေစးေနသျဖင့္ ထြက္ျပဴလုလုျဖစ္ေနေသာႏွပ္ကို တအားညွစ္လိုက္ရာ ေလအေ၀့တြင္ ေျမသို႔မက်ပဲ သူ႔ပါးျပင္ေပၚ အဖတ္လိုက္ျပန္ကပ္ေနသျဖင့္ သူ႔၏အသစ္စက္စက္ အဂၤလန္ေဘာလံုးအက်ႌႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္ကို ျမင္ရေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ မ်ားစြာႏွေမ်ာမိေခ်ေသး၏။ကနန္းေတာင္ခရီးစဥ္လိုက္ပါမည့္သူမ်ား ကားေပၚတြင္ အသီးသီးေနရာယူၿပီးေသာအခါ ေမာင္းမကန္မွ စတင္ထြက္ခြါဖို႔အေရး ကားဘီးစတင္လွိမ့္လိုက္ရာ ကေလးမ်ားမွာ “ေဟးးးးးးးးး” ဟု အသံက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ေအာ္လိုက္ၾကသျဖင့္ က်ေနာ္ပင္ ေရာေယာင္ေအာ္မိေပေသး၏။ ကေလးလူႀကီး ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကို တင္ေဆာင္ထားရေသာကားကေလးသည္ ေမာင္းမကန္ေတာင္သို႔ တက္ေသာအခါ စက္သံမ်ားစြာမည္သျဖင့္ ကနန္းေတာင္သို႔ ယေန႔ေရာက္မွ ေရာက္ႏိုင္ပါမည့္ေလာဟု အေတြး၀င္ကာ က်ေနာ့္မွာ ပူပင္ရေခ်ေသးသည္။
ေမာင္းမကန္ေတာင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေတာရွည္ရြာေလးသို႔ေရာက္ၾကသည္။ ယင္းရြာအလြန္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႔သြားေသာလမ္းေပၚေရာက္ေသာအခါ ကတၱရာလမ္းမွၾကဥ္ဖဲကာ ေျမာက္ဘက္သို႔သြားေသာ ေျမနီလမ္းကေလးအတုိင္း ေမာင္းႏွင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ က်ေနာ္မသိေသာ ရြာမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီးသည္ေနာက္ အလြန္စိမ္းစိုေသာ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆံုးျမင္ခြင့္ရေလၿပီ။“၀ါဆို၀ါေခါင္၊ ေရေဖာင္ေဖာင္” ဆိုသည့္အေလ်ာက္ မိုးမ်ားလွေသာ ေအာက္ပိုင္းေဒသက လယ္ကြင္းျပင္မ်ားထဲရွိ စပါးပင္မ်ားမွာ ေရတစ္၀က္ ကုန္းတစ္၀က္ နစ္လွ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိုးဦးအစကတည္းက စိုက္ပ်ိးထားခဲ့့ေသာ စပါးပင္မ်ားမွာ မ်ားစြာရွည္ေနၿပီျဖစ္ရကား ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးသည္ အစိမ္းေရာင္ ကမၺလာႀကီးျဖင့္ လႊမ္းၿခံဳထားသည့္ႏွယ္ ၾကည့္ရႈသူတို႔မ်က္လံုးကို မ်ားစြာလန္းဆန္းေစေလသည္။ ယင္းလယ္ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ မိနစ္သံုးဆယ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ကားကေလးသည္ ေနာက္ထပ္က်ေနာ္မသိေသာ ရြာတန္းရွည္ႀကီးတစ္ခုသို႔ ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထိုရြာမွာ ေက်ာက္ထြတ္ရြာဟု သိရသည္။ ေက်ာက္ထြတ္ရြာအလြန္ေရာက္ေသာအခါ “ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရားသို႔” ဟုေရးထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္ေလးတစ္ခုကို ေတြ႔သျဖင့္ ယင္းအညႊန္းတိုင္း လုိက္သြားေလရာ ကနန္းေတာင္သို႔မေရာက္ပဲ ေနာက္ထပ္လယ္ကြင္းျပင္မ်ားကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ အနီးအပါးက ျဖတ္သြားျဖတ္လာသူမ်ားကို ေမးလိုက္ေသာအခါမွ လမ္းမွန္ကို ေရြးခ်ယ္ကာ သြားႏိုင္ၾကေတာ့သည္။ ျဖစ္ပံုမွာ
လမ္းေဘးတြင္ စိုက္ေထာင္ထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္သည္ ေလအေ၀့တြင္ တစ္ပတ္လည္လွ်က္ လမ္းမွန္ကို မညႊန္ႏိုင္ပဲ ရွိေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း က်ေနာ္တုိ႔မွာ မေရာက္ဖူးေသာေနရာျဖစ္သျဖင့္ မည့္သည့္အရပ္ေရာက္ေရာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေလသည္။လမ္းမွန္ေပၚ အေတာ္အတန္ေမာင္းႏွင္ၿပီးေသာအခါ လြန္စြာႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ မုခ္ဦးတစ္ခုကို အထင္အရွားေတြ႔ရေတာ့သည္။ “ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရား” ဟု အဂၤေတစာလံုးႀကီးျဖင့္ေရးကာ အနီေရာင္ေဆးခ်ယ္ထားေသာ ဧရာမမုခ္ဦးႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ယင္းမုခ္ဦးအလြန္တြင္ အလြန္႔အလြန္ႀကီးက်ယ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားရွိလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိေလ၏။ သို႔ေသာ္လည္း အ၀င္လမ္းမွာ သစ္ရြက္အစို အေျခာက္အပုတ္အေဆြး ရႈပ္ေထြးလွ်က္ ကားငယ္တစ္စီးေမာင္းႏွင့္ႏိုင္ရံုေျမလမ္းကေလးတိုင္း ဆက္လက္ေမာင္းႏွင့္လာရာ တစ္ေနရာတြင္ ေရစီးမသန္ေသာ ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုကို ဘြားကနဲေတြ႔ရျပန္၏။ ယင္းေခ်ာင္းငယ္ကုိျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေတာင္ကမူေလးတစ္ခုေပၚသို႔ အတင္းေမာင္းတက္လုိက္ရာ လမ္းေပၚတြင္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထြက္ေနေသာ ေက်ာက္တံုးႏွင့္ ကားေဘာ္ဒီေဆာက္မိသျဖင့္ ကမၻာပ်က္သည့္ႏွယ္ မည္သံႀကီးထြက္ေပၚလာသည္။ ကားေပၚပါလာသူအားလံုး အလန္႔ထညက္ျဖစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ၾကေလရာ ကားဆရာမွာလည္းမေနသာ သူ႔ကားအတြက္စိုးရိမ္ကာ ေျပးဆင္းၿပီး ၾကည့္ရေတာ့သည္။ အတန္ငယ္ ပြန္းပဲ့ရံုမွတပါး ဘာမွႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ထိခုိက္ျခင္းမရွိသျဖင့္ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ခ်ႏိုင္ၿပီး ဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ရေလေတာ့၏။
ယင္းကိုးယိုးကားယားလမ္းက်ဥ္းေလးကို ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေမာင္းႏွင့္ၿပီးေသာအခါ ဘုရားရုပ္တုေတာ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖူးေတြ႔ရေတာ့သည္။ အ၀င္လမ္းတြင္ စုိက္ထူထားေသာ
ဧရာမမုခ္ဦးႀကီးကိုျမင္ၿပီး စဥ္းစားခဲ့ဖူးသည့္အတိုင္း အတြင္းဘက္တြင္ကား ႀကီးက်ယ္ခန္းနားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားကို တစ္ခုတစ္ေလမွ်ပင္ မေတြ႔ရေခ်။ သယ္ကယ္မိုး၊ ပ်ဥ္ခ်ပ္ကာ၊ ေရနံေခ်းသုပ္ေက်ာင္းအိုေလးႏွစ္ေဆာင္ခန္႔ႏွင့္ ေတာထြက္ဘုန္းႀကီး ႏွစ္ပါးေလာက္မွ်ကို ေတြ႔ရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း “ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရား” ဆိုသည့္အတိုင္း ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထုတ္လုပ္ထားသည္ကို ဖူးေတြ႔ရေလ၏။ လူသူအေရာက္အေပါက္အလြန္နည္းပါးလွေသာ ဤေတာဤေတာင္ထဲမွာ မည္သည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ပိုက္ဆံေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ားအကုန္အက်ခံၿပီး ဤရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ဖန္ဆင္းထားေလသနည္း ဟု က်ေနာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္းထုတ္ေနမိေသးသည္။ေဗာဓိတစ္ေထာင္ေက်ာင္းအတြင္း ေရာက္သည္ႏွင့္ ကားေပၚမွဆင္းကာ ခဏနားၾကရသည္။ ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ ကေလးမ်ားမွာ ကားမူးသျဖင့္ ေအာ့သူကေအာ့ အံသူကအံျဖစ္ေနရာ အိပ္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ပါရာစီတေမာလ္မ်ားကို ဆုိင္ေသာ/မဆုိင္ေသာမသိ ေပ်ာက္လိုေပ်ာက္ျငား တစ္ေယာက္တစ္လံုးစီတိုက္ရေသး၏။ ကားရပ္ေသာေနရာအနီးတြင္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ
မင္းဂြတ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္တစ္ပင္မွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ မင္းဂြတ္သီးတို႔ မွည့္၀င္းေႂကြက်ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ မင္းဂြတ္သီးႀကိဳက္လွေသာ ေမာင္းမကန္သားမ်ားခမွ်ာ ဣေႁႏၵပင္ မဆည္ႏိုင္ပဲ အေျပးအလႊား ေကာက္စားဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကေတာ့့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးျဖစ္ဟန္တူေသာ ဦးပဇင္းႀကီးက စားလို႔မရတဲ့ အသီးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အမိန္႔ရွိသျဖင့္ လက္ထဲေရာက္ႏွင့္ၿပီးေသာ မင္းဂြတ္သီးအမွည့္မ်ားကို ႏွေမ်ာတသစြာႏွင့္ပင္ လႊြင့္ပစ္လိုက္ရေလ၏။ ထုိအခါမွပင္ ဤေလာကတြင္ စားမရေသာ မင္းဂြတ္သီးမ်ိဳးလည္း ရွိေသးေၾကာင္း မွတ္သားရေလေတာ့သည္။“ေဗာဓိတစ္ေထာင္ဘုရား”ေက်ာင္း၀င္းသည္ ကနန္းေတာင္ႀကီး၏ ေျခရင္းၾကပ္ၾကပ္တြင္ တည္ရွိသည္ျဖစ္ရာ ယင္းေက်ာင္း၀င္းထဲမွတစ္ဆင့္ ေတာင္ေပၚသို႔တက္လမ္းကို ရွာရျပန္သည္။ ေတာင္ေပၚတက္လမ္းကို ရွာေတြေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ အေမာပင္ဆို႔မိသည္။ ျမင့္မားေစာက္မတ္ေသာကနန္းေတာင္သို႔ တက္ရာလမ္းသည္ သီးျခားေဖါက္လုပ္ထားေသာလမ္းမ်ိဳးမဟုတ္မူပဲ သဘာ၀ေက်ာက္တံုးေက်ာက္သားမ်ားအတိျဖင့္ၿပီးရာ မေတာ္လို႔ ေခ်ာ္က်ပါက ေသဘြယ္ရာသာ ျဖစ္ေခ်သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ယင္းေတာင္ႀကီးေပၚသို႔ ဤသို႔ေသာလမ္းမွ တက္ရမည္ဆိုေသာအခါ က်ေနာ့္မွာ စိတ္ထဲက်ိတ္၍ ေပ်ာ္ေနမိေပေသးသည္။ ကားမူးေသာကေလးမ်ားႏွင့္ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ေတာင္တက္လမ္းကို ျမင္ၾကရေသာအခါ လံုးေခ်ထားေသာ စကၠဴကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာရႈပ္မဲ့လ်က္ရွိၾကေလသည္။ က်ေနာ့္မွာလည္း သူတို႔မ်က္မွာမ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ အားေပးစကားေျပာၾကားရင္း သနားျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ရေသးေတာ့သည္။သို႔ေသာ္လည္း စိမ္းလန္းစိုေျပေသာသစ္ပင္ႀကီးငယ္တုိ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာေပါက္ေရာက္ေနေသာ ကနန္းေတာင္ႀကီးေပၚသို႔ စတင္တက္ေရာက္ရေသာအခါ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ထြက္လာစဥ္ကနည္းတူ “ေဟးးးးးးးးးး”ကနဲ ေအာ္လိုက္ရာ ပဲ့တင္သံရုိက္ခတ္လွ်က္ တစ္ေတာလံုးဆူညံသြားသကဲ့သို႔ ေအာင့္ေမ့ရေလသည္။ ထိုအခါက်မွပင္ က်ေနာ္တို႔ဖြဲ႔သားမ်ားလံုး အားတက္လာကာ ေတာင္ေပၚသို႔ အျမန္ေရာက္ေအာင္ တေပ်ာ္တပါး တက္ခဲ့ၾကေတာ့သည့္။ ေတာင္ေျခတြင္ ေက်ာင္းေနဦးပဇင္းႀကီးမ်ားစိုက္ထားေသာ ရုံးပေတပင္မ်ားမွ အသီးတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျမင္ေသာအခါ ညီမငယ္က “အကို အဲဒါ ဘာသီးလဲ သိလား” ဟု ေမးသျဖင့္ ရံုးပေတသီးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာရာ “မဟုတ္” ဟုဆိုေလ၏။ သူကဆက္၍ “အဲဒါကို မယားငယ္သီး” ဟုေခၚေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဟုေမးေသာအခါ “ခြ်ဲေသာေၾကာင့္” ဟုေျဖသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ
ညီမေလး၏ ဟာသဉာဏ္ကုိ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရေသးသည္။အတန္ငယ္တက္လာမိေသာအခါ ေတာင္တက္လမ္းေတာက္ေလ်ာက္ ေပါက္ေရာက္ေနေသာ ေဂြးေတာက္ပင္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး “အကို အဲဒါဘာပင္လဲ သိလား” ဟုေမးျပန္၏။ က်ေနာ္လည္း ဒီတစ္ခါေတာ့ ရိုးရုိးေျဖလို႔မျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း နားလည္သျဖင့္ “အမ်ိဳးသားပင္” ဟုေျဖလိုက္ရာ ညီမငယ္က မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာၿပီး “အဲဒါကို မယားႀကီးပင္”လို႔ေခၚေၾကာင္းေျပာသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဟုေမးရာ “ခါးေသာေၾကာင့္” ဟုဆိုသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ ညီမေလးကို က်ိတ္၍ ခ်ီးက်ဴးရျပန္၏။ ထိုအခါက်မွပင္ မယားတစ္ခါမွ မရဖူးေသးေသာ လူပ်ိဳႀကီးက်ေနာ့္ခမ်ာ “မယားႀကီးကခါး၍ မယားငယ္ကခြ်ဲေၾကာင္း” အသဲစြဲေအာင္ မွတ္သားလိုက္ရျပန္ေတာ့သည္။ ထို႔အျပင္ ေတာင္တက္ရင္း ခါးေသာအရသာႏွင့္ ခြ်ဲေသာအရသာႏွစ္ခုကို မည္သို႔မည္ပံုေပါင္းစပ္လွ်င္ေကာင္းမည္နည္းဟု စဥ္းစားမိကာ အိမ္ေထာင္ျပဳရမည့္အေရးေတြးၿပီး ေခြ်းပင္ထြက္ေခ်ေသးေတာ့၏။
ယင္းသို႔ ေဟးလား၀ါးလား က်ီဇယ္ေနာက္ေျပာင္ရင္း တက္လာခဲ့့ၾကရာ အတန္ငယ္ၾကာေသာအခါ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုေပၚသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ ကနန္းေတာင္ထိပ္သို႔ေရာက္ၿပီမွတ္ကာ ေပ်ာ္မည္ႀကံတုန္း “ေမာင္ေလး ဟုိဘက္ဆက္တက္ရဦးမယ္” ဟု ေနာက္ကပါလာေသာအမသံၾကားသျဖင့္ က်ေနာ့္ပါးစပ္ဖ်ားသည္ လက္ထဲပါလာေသာ ေရဗူး၀သို႔ အမွတ္တမဲ့ သြားေတ့မိေလေတာ့၏။ ရာသီဥတုမွာ အံု႔အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း တစ္ကုိယ္လံုးမွာ ေခြ်းသီးေခြ်းေပါက္မ်ားျဖင့္ ရႊဲနစ္လ်က္ရွိေလၿပီ။ “ေရွ႕ဆက္ ဘယ္ေလာက္တက္ရဦးမလဲ အမ” ဟုေမးသျဖင့္ “ေနာက္ထပ္ ေတာင္ႏွစ္လံုးဆက္တက္ရဦးမယ္” ဟုေျပာေလရာ က်ေနာ့္ခမ်ာ ဤခရီးလာမိသည္ကို မွားသည္ဟူ၍ပင္ ထင္မိေသးေတာ့၏။
ေနာက္ထပ္ေတာင္တစ္လံုးသို႔ တက္ရာလမ္းသည္ ပိုမိုမတ္ေစာက္လွ်က္ရွိေသာေၾကာင့္ ေရွးကထက္ မ်ားစြာသတိထားရေတာ့သည္။ က်ေနာ့္အမခမ်ာလည္း အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ သူ႔ေမာင္သြားရာ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ပါရလင့္ကစား မ်ားစြာပင္ပန္းေနသျဖင့္ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ အေတာ္ပင္ သနားမိရေသးသည္။ ေတာင္ထိပ္တစ္ခုေပၚေရာက္ေသာအခါ ေက်ာက္သားမ်ားအတိၿပီးသျဖင့္ နားခုိစရာသစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားမရွိတဲ့အျပင္ ေနကလည္း ထြက္ျပဴလာေသးရာ အမခမ်ာ ေတာင္ထိပ္ေပၚ ထီးေဆာင္းရေသာ အျဖစ္ေရာက္ရရွာေလသည္။ ယင္းေတာင္ထိပ္မွ တစ္ဆင့္ ဟိုဘက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကနန္းေတာင္မႀကီးကို ျမင္ရေလၿပီ။ ေရာက္ခါနီးၿပီဟူေသာအမွတ္ျဖင့္ အားတင္းကာ တက္လာရေသာ္လည္း ေခြ်းထြက္မ်ားသျဖင့္ လြန္စြာေမာဟိုက္ေနၾကေလသည္။ ေတာင္မႀကီးသို႔ တက္ရာလမ္းသည္ ေတာပန္းကေလးမ်ားျဖင့္ လြန္စြာပဏာတင့္လွ်က္လွပေနေသာ္လည္း မတ္ေစာက္လြန္းသျဖင့္ ေခ်ာ္က်ပါက ပဲြခ်င္းၿပီးေသႏိုင္ရာ မ်ားစြာသတိထားရေလ၏။ ယင္းသို႔အားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္တက္အဖြဲ႔သည္ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ပင္ ကနန္းေတာင္ထိပ္ဆီသို႔ အႏၲရာယ္ကင္းရွင္းစြာ ေရာက္ခဲ့ၾကရေလေတာ့သည္။
ေတာင္ထိပ္ေပၚေရာက္ခ်ိန္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားေန႔လည္ ဆြမ္းဘုန္းေပးခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ပါလာေသာ ဟင္းမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳပဲြမ်ားကို ဆက္ကပ္ခြင့္ရသျဖင့္ ဆြမ္းအလွဴကုသိုလ္ဦးစြာယူရေလၿပီ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ (၂၈) ေတာင္ခန္႔ ေစတီေတာ္ႏွစ္ဆူႏွင့္
အေတာ္အတန္ႀကီးမားေသာ တန္ေဆာင္းအိုႀကီးတစ္ေဆာင္၊ သံဃာေတာ္မ်ားသီတင္းသံုးေသာ သစ္သားေက်ာင္းေလး သံုးေက်ာင္းကို ေတြ႔ရသည္။ ေတာထြက္ဦးပဇင္းႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ကိုရင္ေလးပါးခန္႔သီတင္းသံုးေၾကာင္းသိရသည္။ လြန္စြာေ၀းလံသီေခါင္ၿပီး လူသူအေရာက္အေပါက္နည္းပါးလွေသာ ဤေတာဤေတာင္မ်ိဳးမွာ ခက္ရာခဲဆစ္သီတင္းသံုးၿပီး ေတာရေဆာက္တည္ေနၾကသည္ကို ဖူးေတြ႔ရေသာအခါ စိတ္ထဲတြင္ လြန္စြာပင္ၾကည္ညိဳမိေပေတာ့သည္။
ကနန္းေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္သည္ စိမ္းလန္းစိုေျပေသာ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၊ မ်က္စိတစ္ဆံုးရွိ လယ္ကြင္းႀကီးမ်ားျဖင့္ လြန္စြာလွပေနသည္ကို အားပါးတရ ျမင္ရေလရာ တက္လာစဥ္ကရွိဖူးေသာ အေမာမွန္သမွ်သည္ အဘယ္သို႔လြင့္စဥ္ကုန္သည္မသိ၊ ရင္ဘတ္ပင္ေအးျမလ်က္ ေခြ်းချခင္းမ်ားလည္း ရပ္စဲကုန္ေလၿပီ။ ေတာင္ေပၚသံဃာေတာ္မ်ား ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေသာအခါ ပါလာေသာဆြဲခ်ိဳက္အသီးသီးကို ဖြင့္ကာ တေပ်ာ္တပါး စားေသာက္ၾကေလသည္။ အိမ္တြင္ေန႔စဥ္ စားေနရေသာ
ထမင္းနပ္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ယခုကဲ့သို႔ ေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရၿပီးမွ စားရေသာ ထမင္းတစ္နပ္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ေသာအခါ မ်ားစြာပင္ မ်က္ႏွာငယ္ရွာမည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ အိမ္မွာက်န္ရစ္ေသာ ထမင္းအိုးမ်ားကို အလြန္ပင္သနားမိေသးေတာ့၏။ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ ေန႔လည္စာထမင္းကို တ၀တၿပဲ တေပ်ာ္တပါး စားေသာက္ၾကၿပီးေနာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ တုိက္ခတ္လာေသာ ေကာင္းေပ့ညြတ္ေပ့ဆိုသည့္ ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ားကို ဗံုးေပါလေအာရွဴရႈိုက္ရင္း တစ္ေရးတေမာ အိပ္စက္အနားယူခြင့္ရေသာအခါ “လူ႔ဘ၀၏ ခ်မ္းသာသုခဟူသည္ ဤသည္ပင္ျဖစ္ေခ်အံ့” ဟု ေတြးေတာမိေပေသးသည္။ ေလညင္းတိုက္ခတ္သျဖင့္ သစ္ရြက္ေမာင္နံတို႔ ပြတ္ခတ္သံကို ၾကားရစဥ္တြင္၎၊ ငွက္ဖိုငွက္မတို႔ ခြန္းတုန္႔က်ီစယ္သံံကို နားေထာင္ရစဥ္တြင္၎ ေတာေတာင္သဘာ၀တို႔၏ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရသသည္ ကမၻာေပၚတြင္ မည္သည့္အရသာႏွင့္မွ် ႏွိဳင္းယွဥ္ႏိုင္အံ့မထင္ေၾကာင္း ေတြးမိျပန္ေသာအခါ----
“စိမ့္ပုတီးႏွင့္ ရိပ္ႀကီးကိုခိုမွီး
စည္းစိမ္ဆို မလာမကပ္ေလနဲ႔
ေတာရပ္မွာ ေမာင္ေပ်ာ္ေတာ့မွာမို႔
လူ႔ေဘာင္ကယ္ ခြါျမန္း။
သကၤန္းဖန္ရည္စြန္းႏွင့္
သပိတ္ကယ္ရင္၀ယ္ ေပြ႔ပါလို႔
ေမခ်စ္ကို ၾကဥ္ဖယ္ခဲ့ေတာ့မယ္
ကြ်တ္ဖို႔ ရည္မွန္း”။
စည္းစိမ္ဆို မလာမကပ္ေလနဲ႔
ေတာရပ္မွာ ေမာင္ေပ်ာ္ေတာ့မွာမို႔
လူ႔ေဘာင္ကယ္ ခြါျမန္း။
သကၤန္းဖန္ရည္စြန္းႏွင့္
သပိတ္ကယ္ရင္၀ယ္ ေပြ႔ပါလို႔
ေမခ်စ္ကို ၾကဥ္ဖယ္ခဲ့ေတာ့မယ္
ကြ်တ္ဖို႔ ရည္မွန္း”။
လို႔ေတာင္ ရင္ထဲမွာေတာေတာင္အရသာကိုခံစားရင္း ေရရြတ္မိေသးေတာ့သည္။
တစ္ေန႔လယ္လံုး ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ အပန္းေျဖအနားယူၾကၿပီးေနာက္ လူႀကီးလူငယ္တစ္ေယာက္မက်န္ အလွဴေငြရသမွ်ေကာက္ခံၿပီး ရသမွ်အလွဴေငြမ်ားကို ေက်ာက္ထိုင္ဆရာေတာ္ဦးပဇင္းႀကီးလက္သို႔ အပ္ႏွံလွဴဒါန္းၿပီး ျပန္လည္ဆင္းသက္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းသည္ တက္လာရာလမ္းႏွင့္မတူ၊ ခပ္ေျပေျပေတာင္ဆင္းလမ္းျဖစ္သျဖင့္ အတန္အသင့္ သက္သာျငား မ်ားစြာဒူးေညာင္းလ်က္ရွိေခ်သည္။ ေတာင္ဆင္းလမ္းေတာက္ေလ်ာက္တြင္လည္း ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ေတာင္ထိပ္မွ ေတာင္ေအာက္ေရာက္သည္အထိ တည္ထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။ ရုပ္ပြါးေတာ္တစ္ဆူလွ်င္ ေက်ာက္ထီးေတာ္တစ္လက္ မိုးအုပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္စဥ္အခါ ရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ေဆးခ်ယ္သျခင္းမ်ားပင္ မျပဳလုပ္ရေသးေပ။ အဂၤေတသြန္းပံုစံမ်ားအတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ မည္သို႔ရွိသည္မသိရေသာ္လည္း ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ထုလုပ္တည္ထားႏိုင္သည္မွာ ေတာ္ရံုသတိၱ၊ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ မရႏိုင္ေၾကာင္း သိသာလွေပသည္။
ကနန္းေတာင္မႀကီးမွ အဆင္း ေတာင္ေျခသို႔ေရာက္အခါ ယခင္မုခ္ဦးႀကီးနည္းတူ မုခ္ဦးႀကီးတစ္ခုကို ခန္႔ညားထည္၀ါစြာ တည္ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မုခ္ဦးတြင္ ကေလးလူႀကီး အားလံုးစုေပါင္းကာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ယင္းေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေတာင္တက္အဖြဲ႔သားမ်ားကို 
တင္ေဆာင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးသည္ ေမာင္းမကန္ရြာႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၾကေတာ့သတည္း။
တစ္ေန႔လယ္လံုး ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ အပန္းေျဖအနားယူၾကၿပီးေနာက္ လူႀကီးလူငယ္တစ္ေယာက္မက်န္ အလွဴေငြရသမွ်ေကာက္ခံၿပီး ရသမွ်အလွဴေငြမ်ားကို ေက်ာက္ထိုင္ဆရာေတာ္ဦးပဇင္းႀကီးလက္သို႔ အပ္ႏွံလွဴဒါန္းၿပီး ျပန္လည္ဆင္းသက္လာခဲ့ၾကသည္။ အျပန္လမ္းသည္ တက္လာရာလမ္းႏွင့္မတူ၊ ခပ္ေျပေျပေတာင္ဆင္းလမ္းျဖစ္သျဖင့္ အတန္အသင့္ သက္သာျငား မ်ားစြာဒူးေညာင္းလ်က္ရွိေခ်သည္။ ေတာင္ဆင္းလမ္းေတာက္ေလ်ာက္တြင္လည္း ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ေတာင္ထိပ္မွ ေတာင္ေအာက္ေရာက္သည္အထိ တည္ထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။ ရုပ္ပြါးေတာ္တစ္ဆူလွ်င္ ေက်ာက္ထီးေတာ္တစ္လက္ မိုးအုပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္စဥ္အခါ ရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ေဆးခ်ယ္သျခင္းမ်ားပင္ မျပဳလုပ္ရေသးေပ။ အဂၤေတသြန္းပံုစံမ်ားအတုိင္းပင္ျဖစ္သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ မည္သို႔ရွိသည္မသိရေသာ္လည္း ဤမွ်မ်ားျပားေသာ ရုပ္ပြါးေတာ္မ်ားကို ထုလုပ္တည္ထားႏိုင္သည္မွာ ေတာ္ရံုသတိၱ၊ ေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ မရႏိုင္ေၾကာင္း သိသာလွေပသည္။
ကနန္းေတာင္မႀကီးမွ အဆင္း ေတာင္ေျခသို႔ေရာက္အခါ ယခင္မုခ္ဦးႀကီးနည္းတူ မုခ္ဦးႀကီးတစ္ခုကို ခန္႔ညားထည္၀ါစြာ တည္ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မုခ္ဦးတြင္ ကေလးလူႀကီး အားလံုးစုေပါင္းကာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ယင္းေနာက္ က်ေနာ္တို႔ေတာင္တက္အဖြဲ႔သားမ်ားကို 
တင္ေဆာင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးသည္ ေမာင္းမကန္ရြာႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၾကေတာ့သတည္း။
2 comments:
I want to go there too,
so happy to read your post.
awaiting new posts;)
ဖတ္ရတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေမာတယ္ ၊
ေပ်ာ္စရာလဲ ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ဖတ္ရင္း အတူသြားေနသလို ကို အေရးေကာင္းပါဘိ ။
Post a Comment