အျပန္လမ္းမွ လြမ္းသစၥာ

အခ်ိန္သည္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ကုန္ဆံုးေလၿပီ။ ေမွွ်ာ္ရစ္ေဒသသည္ကား ဆည္းဆာေန၏ ေရာင္ျပန္ဟတ္မႈေၾကာင့္ ပိုမိုလွပေနသည္။ ညေနခင္းေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္၍ တေသာေသာ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလႏုတြင္ အေအးဓာတ္ပိုမိုပါလာသေယာင္ ခံစားရသည္။ ကေလးမ်ားကား ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကားတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကဆဲ။ အိမ္ျပန္ဖို႔ မည္သူမွ သတိရၾကဟန္မတူ။ က်ေနာ့္မ်က္လံုးအစံုသည္ ပင္လယ္ျပင္သို႔ ေငးေမာၾကည့္ရႈေနမိသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္ေလာ၊ ကိုယ္တိုင္ပင္ သတိမျပဳမိ။

“အကို ဒီမွာပဲ ေနရစ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္ေနာ္”
တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာသူ အနားလာၿပီးေျပာမွ သတိ၀င္လာသည္။ မနက္ကတည္းက လိမ္းလာေသာ ေရႊဘိုသနပ္ခါးရနံ႕သည္ သူ႔ကိုယ္မွ ထြက္မေျပးေသး။ တိုက္ခတ္လာေသာ ပင္လယ္ေလႏုေအးႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ သူ႔၏ေမႊးရနံ႔ေၾကာင့္ လွည့္မၾကည့္ပဲပင္ ကိုယ့္အနား သူေရာက္လာေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ လွည့္မၾကည့္ပဲ တုန္႔ျပန္ျဖစ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ဥ၊ ကိုယ္ ျပန္ေတာင္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေနရာေလးက သိပ္ကိုသာယာတာပဲ၊ ေနရတာ စိတ္ခ်မ္းလည္း သာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြဲထားသလိုမ်ိဳး ကိုယ္ ခံစားေနမိတယ္”
ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ တမင္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ဆီက ထြက္လာမည့္စကားကို ထီထိုးထားသူပမာ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။

“ဧကႏၲေတာ့၊ အကို႔စိတ္ကို အေလာင္းစည္သူ မိဖုရားသံုးေယာက္ ဖမ္းစားထားၿပီထင္တယ္၊ ဟင့္ ဟင့္ ဟင့္”
ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ တုန္႔ျပန္မႈမ်ိဳးမဟုတ္သျဖင့္ တစ္ဖက္လွည့္၍ သူမျမင္ေအာင္ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်လိုက္မိသည္။ ရင္ထဲမွာကား ဆုိ႔နစ္မြန္းၾကပ္လွ်က္။ တုိက္ခတ္ ျဖတ္သန္းလာေသာ ပင္လယ္ေလကို တ၀ႀကီးရွဴပစ္လုိက္သည္။ ယင္းသည့္ေနာက္ တစ္ခုခု ေျပာဖို႔ အားယူလိုက္သည္။

“အကို အမႀကီးက ျပန္ခ်ိန္တန္ၿပီတဲ့၊ ေလးနာရီေတာင္ခဲြေတာ့မယ္၊ ေမာင္းမကန္ ကမ္းေျခဘက္ လွည့္၀င္ဦးမယ္လို႔လည္း ေျပာေနတယ္၊ အဲဒီ သြားဦးမယ္ မဟုတ္လား၊ သြားရေအာင္ေနာ္၊ ညီမေလးလည္း ကမ္းေျခမေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာေနၿပီ သိလား အကို”
ဖူးစာကံ ေခေခ်ျပန္ေပါ့။ ညီမငယ္က အနားလာၿပီး သြားဖို႔ သတိလာေပးေလၿပီ။ ရင္ထဲကစကား အားတင္းကာေျပာမည္ျပဳေလတိုင္း အမကေခၚ၊ ညီမကေအာ္ႏွင့္ လြဲရမည့္အခ်စ္ကံႏွယ္ ဘယ္သံသာ၀ဋ္ေႂကြးကမ်ား အျပစ္ေပးေလသည္မသိ။

“ေအာ္---ဟုတ္ကဲ့ ညီမေလး၊ အကိုလည္း ကမ္းေျခသြားခ်င္ပါတယ္၊ သြားၾကတာေပါ့၊ အဲဒီေရာက္မွ ဟာေနတဲ့ ဗိုက္ေတြ ျဖည့္ၾကရဦးမယ္၊ ညီးလည္း ဆာေနၿပီ မဟုတ္လား”
ပါးစပ္ထဲေရာက္ရာေပါက္ရာ ေျပာလိုက္ရေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ညီမေလးကို ေခါင္းေခါက္ခ်င္ေနသည္။ အကို႔အတြက္ နည္းနည္းပါးပါး အလိုက္သိေပးသည္ဟူ၍မရွိ။ အကို႔ကို တစ္သက္လံုး လူပ်ိဳႀကီးဘ၀ႏွင့္ပင္ ေနေစခ်င္ၾကေလေရာ့ထင့္။ မတတ္သာၿပီမို႔ ကံကိုပင္ယံုစားကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လာမည့္အခြင့္ကိုသာ ေစာင့္ရေပေတာ့မည္။

“ဆာတာေပါ့ အကိုရ၊ ေန႔လည္က တ၀တၿပဲစားထားတာေတြလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို ကုန္ေပါ့၊ ဒါနဲ႔ အကိုက ဟုိေက်ာက္တံုးႀကီးကို ဘာျဖစ္လို႔ စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေလာင္းစည္သူမင္း ၀င္စားတယ္မ်ားထင္ေနလို႔လား”
က်ေနာ့္ညီမေလးသည္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အလြန္ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္သူေလးျဖစ္ရာ အကိုျဖစ္သူကိုပင္ မညွာမတာ ေနာက္ေျပာင္တတ္သူျဖစ္သည္။ တျခားေနရာမွာဆို က်ေနာ္ရွက္မည္မဟုတ္။ အခုေတာ့ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အေမးခံလိုက္ရသျဖင့္ က်ေနာ့္ခမ်ာ မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ရရွာေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ေကာင္မေလး၊ ေဟာဗ်ာ၊ ဘာေတြေမးေနတာလဲ၊ ဒုကၡပါပဲ”
က်ေနာ္ပူထူေနသေလာက္ ညီမေလးက တဟားဟား ရယ္ေမာေနသျဖင့္ လူႀကီးရွက္ေတာ့ရယ္ ဆိုသလို က်ေနာ္လည္း ေရာေယာင္ကာ ရယ္လိုက္ရေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပံဳးစိစိ၊ တစ္မ်ိဳးပင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသးေတာ့သည္။

“ကဲ ခင္မူေရ႕---ညီးအကိုကေတာ့ အေလာင္းစည္သူမင္း ၀င္စားလား/မ၀င္စားလားေတာ့ မသိဘူး၊ ဟိုေက်ာက္တံုးႀကီးရဲ႕ အဖမ္းစားခံေနရတာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ၊ ဒီေတာင္က ျမန္ျမန္ မခြါလို႔ကေတာ့ ေနျမင့္ေလ အရူးရစ္ေလျဖစ္မွာ ငါေတာ့ ျမင္ေယာင္မိေသးတယ္ သိလား”
အေရးထဲ သူကပါ ၀င္ေလွာ္သျဖင့္ ထုိင္ရာက အျမန္ထလိုက္ရေတာ့သည္။ ဆက္ထိုင္ေနပါက ညီိမႏွင့္ သူ၏ က်ီစယ္မႈတြင္ က်ေနာ္ေရတိမ္နစ္ရေပေတာ့မည္ထင့္။

“ကဲကဲ၊ သြားဆိုလည္း သြားၾကေပတာေပါ့ ႏွမေတာ္တို႔၊ ေနာက္မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့၊ ေတာ္ၾကာ ႏွမေတာ္ႏွစ္ပါး ၀ိုင္း၀န္းက်ီစယ္ဒဏ္ကို မခံႏိုင္အားသမုိ႔ ငါကိုယ္ေတာ္ရွင္ျမတ္ ဟုိေက်ာက္တံုးႀကီးအေပၚ ခုန္ခ်ၿပီးေသပဲြ၀င္မိလိမ့္မကဲြ႔”
မထူးေတာ့ၿပီမို႔ အေလာင္းစည္သူေလသံျဖင့္ သူတို႔လိုရာသို႔ပင္ အေရာက္ပို႔ေပးလိုက္ရေပေတာ့သည္။

“ကေလးေတြ စံုၿပီလား မီးငယ္”
ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ အမႀကီးက က်ေနာ့္ေအာက္ၾကပ္ၾကပ္ညီမေလးကို လွမ္းေမးသည္။ မီးငယ္သည္ က်ေနာ္တို႔အိမ္တြင္ အိမ္မႈကိစၥအ၀၀ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေဆာင္ရြက္တတ္သည့္အျပင္ ကေလးမ်ားေလးစားေၾကာက္ရြံ႕ရေသာသူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။ ညီမငယ္ကဲ့သို႔မဟုတ္၊ အၿမဲတမ္း ခပ္တည္တည္ေနတတ္သည္။ အသက္မႀကီးေသးေသာ္လည္း လူႀကီးလြန္စြာဆန္သျဖင့္ ကေလးအားလံုးက မီးငယ္ကို ခ်စ္ေၾကာက္ရုိေသၾကသည္။ မီးငယ္အမိန္႔ကို နာခံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမႀကီးက သူ႔ကို ကေလးထိမ္းရာထူးေပးထားျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။

“ဟုတ္ မမႀကီး၊ ကေလးေတြေတာ့ စံုပါၿပီ၊ အကုိေလးက တံတားေပၚမွာ ရွိေသးတယ္၊ သူ႔ကို ေစာင့္ေနၾကတာ”
က်ေနာ္ၾကားေအာင္ တမင္ေလသံျမင့္ၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သည္။ ေမွ်ာ္ရစ္တံတားေပၚက က်ေနာ္မဆင္းခ်င္ေသး။ ဆည္းဆာအလွကို ေနာက္ဆံုးဓာတ္ပံု ရိုက္ယူလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယင္းအတြက္ ေနာက္ထပ္ မိနစ္ (၂၀) ေစာင့္ရေပဦးမည္။ က်ေနာ္အတၱဆန္လို႔ မျဖစ္ေတာ့။ အမ်ားကို ဦးစားေပးရမည္။ ေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ကားရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ေသာ ေမွ်ာ္ရစ္ေတာင္ေတာ္ကို သမင္လည္ျပန္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ “ေနရစ္ေပဦးေတာ့”။ ရင္ထဲက ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

အိမ္ျပန္ခရီးသည္ လူတိုင္းအတြက္ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္မွန္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ မမွန္ေၾကာင္း ေမွ်ာ္ရစ္က ထြက္လာေသာအခါ က်ေနာ္ခံစားရသည္။ ဆံုႏိုင္ခြင့္ေတြ ႀကံဳခဲ့ပါလွ်က္ႏွင့္ လြဲခဲ့ရေသာဖူးစာကံကို ျပန္ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ခါဟူေသာအခြင့္သည္ က်ေနာ့္အတြက္ မရွိခဲ့ေသာ္ ဤဘ၀ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ဆံုႏိုင္ခြင့္အတြက္ လက္ေလ်ာ့ရေတာ့မည္ထင့္။

“ပင္ပန္းသြားၿပီလား ညီေလး”
ကားေရွ႕ခန္းမွာ ငုငုငိုင္ငိုင္ထိုက္လိုက္လာေသာ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ကားဆရာေမးခြန္းထုတ္သည္။

“ဟုတ္ အကို၊ နည္းနည္းေအးသလုိပဲ”
စကားရွာေျပာလိုက္ရသည္။ ကိုယ့္အျဖစ္ႏွင့္ကိုယ္မို႔ ေတမိကို ေမ့ေဆးေပးထားသည့္ပမာ က်ေနာႏႈတ္ဆိတ္ေနခ်င္သည္။ ကားကေလးသည္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခသို႔ ဦးတည္လွ်က္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ားက ကားအျဖတ္တြင္ ယိမ္းယုိင္ကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္။ ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေငြ႔ပိုလာသလိုလို ခံစားရသည္။ ျမင္ျမင္သမွ်အရာအားလံုးသည္ က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည္ခ်ည္း က်ေနာ့္မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ အျပန္လမ္း၏ လြမ္းေမာဘြယ္အျဖစ္သည္ မေအာင္ျမင္သူ၏ ႏွလံုးသားကို ပိုမို အထီးက်န္ေစသေယာင္ပင္။

ကားသည္ လာလမ္းအတိုင္းမသြားပဲ ရိပ္သာတစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ေမာင္းမကန္ရြာသည္ အိမ္ေျခနွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိ ရြာႀကီးျဖစ္သည့္အျပင္၊ ေမွ်ာ္ရစ္၊ ပင္လယ္ကမ္းေျခႏွင့္ ေရပူစမ္းတို႔ပါ ရွိေနသျဖင့္ ရပ္ေ၀းရပ္နီးမွာ ေရႊဧည့္သည္မ်ားကို ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွ်က္ရွိေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း ဘာသာသာသနာကို လြန္စြာေလးစားၾကည္ညိဳသူမ်ားျဖစ္ေပရာ ေက်ာင္းကန္ေစတီပုထိုးမ်ားျဖင့္ စည္းကားသိုက္ၿမိဳက္လွေပသည္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ရြာမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေပါင္း (၇)ေက်ာင္းမွ်ရွိေလၿပီ။ အခုက်ေနာ္ျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေနာက္ထပ္ရိပ္သာႀကီးတစ္ခု ထပ္မံတိုးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ကားေလးသည္ ထုိရိပ္သာသို႔ ဦးတည္ေမာင္းႏွင့္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကားဆရာေျပာျပသျဖင့္ သိရသည္။

ရိပ္သာသို႔ ၀င္ရာလမ္းတြင္ သီဟိုဠ္သရက္ပင္ အေျမာက္အမ်ားစိုက္ပ်ိဳးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အသီးမွန္သမွ်တို႔၏ အေစ့အဆံအမ်ားစုသည္ အသီး၏အထဲတြင္သာ ေနရာယူျဖစ္ထြန္းေသာ ဓမၼတာရွိေသာ္လည္း ထား၀ယ္စကားျဖင့္ “ရွစ္ကႅစ္သီး”ေခၚေသာ သီဟုိဠ္သရက္သီးမွာ တစ္မူထူးျခားကာ အေစ့အဆံသည္ အသား၏အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လွ်က္ရွိသည္။

“အကိုေလး ဟိုအပင္က ဘာသီးေခၚလဲ သိလား”
ညီမငယ္က သူ႔ထံုးစံအတုိင္း က်ေနာ့္ကို ပညာစမ္းေလၿပီ။
“အမယ္၊ သိတာေပါ့ ညီမေလးရ၊ အဲဒါ “ရွစ္ကႅစ္သီး”ေလ”
ရုိးရုိးပင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူလိုခ်င္ေသာအေျဖမဟုတ္မွန္း က်ေနာ္သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေပါက္ကရေျပာဦးမည္လဲဟုသိလိုသျဖင့္ အမ်ားသိၿပီးသားအမည္အတိုင္းပင္ အေျဖေပးလိုက္သည္။

“ဘယ္ကလာ၊ အကုိေလးကလည္း အလိုက္တာ၊ အဲဒါ “လိပ္ေခါင္းသီး” လို႔ေခၚတယ္ မွတ္ထား”
သီဟိုဠ္သရက္သီးကို လိပ္ေခါင္းသီးဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေျပာသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ စားဖို႔ပင္ ရြံရွာမိေသးသည္။ ယင္းသို႔ႏွင္ႏွင္ပင္ ညီမငယ္သည္ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ေတြ႔ရာအပင္မ်ား အသီးမ်ားကို သူ႔စိတ္ကူးတည့္ရာ နာမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ဟာသလုပ္ရင္း လုိက္ပါလာသျဖင့္ က်ေနာ့္ရင္ထဲရွိ အလြမ္းမ်ားပင္ တေျဖးေျဖး ငုတ္ကြယ္လွ်က္ရွိေပေတာ့သည္။

ရိပ္သာအ၀င္၀တြင္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးတစ္ခုကို အနီးေရာင္ေအာက္ခံတြင္ အျဖဴေရာင္စာလံုးႀကီးျဖင့္ “ပရမတ္ဓာတ္ေပါက္လိုလွ်င္ ဤရိပ္သာသို႔၀င္” ဟုေရးထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ယင္းစာတမ္းကို ဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ပင္ ခံစားမိရေသးသည္။ တျခားရိပ္သာသို႔ သြားပါက ပရမတ္ဓာတ္ေပါက္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာင္းျပန္ေတြးမိသျဖင့္ မရယ္မိေအာင္ မနည္းမ်ိဳသိပ္ထားလိုက္ရသည္။ ယင္းဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ေပေလာ မေျပာတတ္၊ ရိပ္သာသို႔ လာေရာက္တရားရႈမွတ္သူမ်ား အလြန္ေပါေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ က်ေနာ္တို႔ကားကေလး ရိပ္သာ၀င္းထဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ညေန ငါးနာရီေက်ာ္ေလၿပီ။

ေမာင္းမကန္ရွိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းနွင့္ ရိပ္သာမွန္သမွ်သည္ ေတာင္ေျခတြင္တည္ရွိၾကေသာ္လည္း ဤရိပ္သာမွာ တစ္မူထူးျခားကာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ တည္ေထာင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရိပ္သာထဲကေန ၾကည့္လိုက္ပါက ေမာင္းမကန္ပင္လယ္၏ လႈိင္းေခါင္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည့္အျပင္ ပင္လယ္ျပင္၏ ေလႏုႏုကိုလည္း အခါမလပ္ရရွိေနသည္ျဖစ္ရာ က်ေနာ့္မွာ အကယ္၍ ရိပ္သာမေဆာက္ပဲ ဟုိတယ္ေဆာက္ပါက ပိုေကာင္းမည္ေလာဟုပင္ အကုသိုလ္အျဖစ္ခံလွ်က္ ေတြးမိေခ်ေသးသည္။

ကားေပၚက ဆင္းသည္ႏွင့္ ပင္လယ္ျပင္ကိုု အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္ျဖစ္ရာ ဆရာေတာ္ႀကီးကို သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့ဖို႔ပင္ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ကမ္းစပ္သို႔ အေျပးသြားမိေလသည္။ ေရက်ၿပီးကာစ သဲခံုျပင္ကို ေျခခ်မိသည္ႏွင့္ က်ေနာ့္မွာ လွည့္ျပန္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပဲ ဤေနရာမွပင္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခအေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုစိတ္ေပါက္လာသျဖင့္ ကားကိုမေစာင့္ပဲ သြားႏွင့္ဖို႔ ေျပာရေတာ့သည္။ အဖြဲ႔သားမ်ားမွာလည္း က်ေနာ့္နည္းတူ သဲဲေသာင္ယံေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ေျပးလႊာလိုၾကသူမ်ားခ်ည္းျဖစ္ေပရာ အားလံုးကားေပၚမွ ဆင္းလွ်က္ ကမ္းေျခေတာက္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ပဲြ က်င္းပရေလေတာ့သည္။ ထိုအထဲတြင္ သူကား ပါမလာ။ ကားေပၚထိုင္က်န္ရစ္သျဖင့္ “စိမ္းကားေလျခင္း”ဟု ေတြးမိကာ သက္ျပင္းရွည္ရွည္တစ္ခုပင္ကိုပင္ လူမျမင္ေအာင္ ခ်လိုက္ရေလသည္။

ေလႏုသည္ ညင္းေသာ့ေသာ့တိုက္ခတ္ေနသည္။ လႈိင္းေခါင္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားကလည္း သူဦးငါအလ်င္ ကမ္းစပ္သို႔ အေျပးလာေနၾကသည္။ သဲေသာင္ျပင္ေပၚက ဂဏန္းေပါက္စ ရာေပါင္းမ်ားစြာတို႔လည္း လူအလာတြင္ သက္ဆိုင္ရာတြင္းအသီးသီးသို႔ ၀င္ေျပးေနၾကသ္။ ကေလးမ်ားလည္း ေရစပ္တြင္ ဟစ္ေအာ္ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ မိနစ္ (၂၀) ခန္႔ေလွ်ာက္မိၾကေသာအခါ ေရွ႕နားတြင္ ေတာင္က်ေခ်ာင္းငယ္တစ္ခုကို ေတြ႔ရသည္။ စီးလာေသာဖိနပ္မ်ားကို ခြ်တ္လွ်က္ ေခ်ာင္းငယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္။ ေခ်ာင္းေက်ာ္သည္ႏွင့္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ၏ သေကၤတျဖစ္ေသာ ပင္လယ္ကဗြီးပင္ႀကီးမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ေလအလာတြင္ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားလွ်က္ လာေရာက္ေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို အကျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေနသေယာင္ပင္။

ဓာတ္ပံုတျဖတ္ျဖတ္ရုိက္ျဖစ္သည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကမ္းေျခရင္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေန၀င္ဆည္းဆာအလွကို ၾကည့္ရႈခံစားေနၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားကိုလည္းေတြ႔ရသည္။ ကမ္းနဖူးသဲေသာင္ျပင္ရွိ အေဒၚဆိုင္တြင္ ခဏထိုင္ကာ အေအးေသာက္ၾကသည္။ ကားျဖင့္လိုက္ပါလာေသာ အဖြဲ႔သားမ်ားလဲ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

“လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ေကာင္းလား အကို၊ က်မလည္း လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တာပဲ၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါေနလုိ႔ သိလား”
ခံုေပၚတြင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူအနားေရာက္လာသည္။ ဟာေနေသာ ကြက္လပ္ကို တစ္ခါျဖည့္ဆည္းခဲ့ျပန္ၿပီ။ အျပစ္ေတာ္တင္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ေရာက္မဆုိက္ပင္ သူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လိုက္မလာႏိုင္ေၾကာင္းကို ဖြင့္ဟရွာသည္။ ရင္ထဲမွာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္သြားမိသည္။ စားပဲြတြင္ အားလံုး ၀ိုင္းထိုင္ေနသျဖင့္ ႏွစ္ကုိယ္ၾကားေျပာရမည့္စကားမ်ားလည္း ပါးစပ္ဖ်ား ေရာက္မလာႏိုင္ၾကေတာ့။ ကံေခသူ၏ အဆံုးသတ္ပဲြမွာ ဆံုးျဖတ္ရဲတဲ့ သတိၱနည္းခဲ့ေလေသာ က်ေနာ္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုးအၾကည့္ျဖင့္သာ ေက်နပ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။

ေန၀င္ေလၿပီ။ အေမွာင္ထု လႊမ္းလုလုတြင္ ခရီးစဥ္ကို ရပ္နားကာ အိမ္ျပန္လမ္းသို႔ ျမန္းၾကရေတာ့မည္။ အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ေမွ်ာ္ရစ္ကုိလွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မနက္ဖန္ က်ေနာ္ ေမာင္းမကန္က ခြါရေတာ့မည္။ တစ္ႏွစ္ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္္ႏွစ္၊ သို႔မဟုတ္ သံုးႏွစ္--------။ ဤေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ဦးေလာ မေျပာတတ္။ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ၊ ေတာ္ရာမွာေနရသည့္က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ ေနာက္တစ္ခါသူ႔ႏွင့္ဆံုခြင့္သည္ အေျပာင္းအလဲမ်ားစြာႏွင့္ ႀကံဳရမည္ဆိုပါက က်ေနာ္-------------က်ေနာ္--------------။