ကိုယ့္အတြက္ မယိုးႏိုင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီေနရာေလးဟာ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ေမာင္းမကန္ရြာေလးပါပဲ။ ဒီေနရာေလးကို ဟိုးလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ကတည္းက ခြဲခြါခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္းေလတိုင္းအႀကံမေျမာက္တဲ့ဘ၀နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ ကိုယ့္အဖို႔ လြမ္းေလတိုင္း ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႏွစ္စဥ္က်ိဳးစားရပါတယ္။အခုလည္း ေမာင္းမကန္သို႔ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္လို႔ အေျခခ်မိျပန္ပါၿပီ။ အေျခအေနအားလံုးဟာ မႏွစ္ကအတုိင္းပါပဲ။ ေဟာင္းျမင္းေသာလမ္းမ်ား၊ ရြက္ႏုေတြနဲ႔ေ၀ၿပီး ပင္ပ်ိဳတို႔နဲ႔ အၿပိဳင္တင့္ေနတဲ့ သစ္ပင္အိုႀကီးမ်ား၊ ရြာ့အ၀င္၀မွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကလည္း မေျပာင္းမလဲ အရင္အတုိင္းပါပဲ။ မေျပာင္းဆို ဘာမွကို မေျပာင္းလဲပါဘူး။ တစ္ခုုပဲ။ ညီမေလးသံုးေယာက္အနက္ အလတ္မမွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးတယ္။ ဒီေတာ့ တူမေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ရတာေပါ့ဗ်ား။ အလိုလိုေနရင္း (ကိုယ္လည္း ဘာမွမလုပ္ရပဲနဲ႔) တူေတြ တူမေတြ တစ္ပံုႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ဦးေလးႀကီးကို ျဖစ္လို႔။
ဘယ္လိုပဲ ေဟာင္းေဟာင္း၊ ဘယ္လိုပဲ မေျပာင္းမေျပာင္း၊ ကိုယ့္ရြာေရာက္ရင္ေတာ့
ရြာစိတ္ေပါက္လာတာခ်ည္းပါပဲ။ ေတာထဲ၀င္၊ ေတာင္ေပၚတက္၊ ပင္လယ္ေျခသြားနဲ႔ တစ္ပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုကုန္ဆံုးသြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။ အေဖအေမအဘိုးအဘြားေတြ မစံုေတာ့ေပမဲ့ လက္က်န္မိသားစု၀င္ေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးညာစား၊ အဲေလ ေယာင္လုိ႔၊ ေဆြမ်ိဳးညာတကာေတြနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့။ ကိုယ္က ႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာဆို မဟုတ္လား။ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ဂုဏ္ယူၾကသေပါ့။ ေပ်ာ္ၾကသေပါ့။ လက္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္းရၾကေပတာကိုး။ ကိုယ္ေပ်ာ္သလို သူတို႔လည္း ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲေပါ့။ အေပ်ာ္ဆံုးကေတာ့ တူေတြ တူမေတြေပါ့။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ အဂၤလန္က၀ယ္လာတဲ့ ေဘာလံုးအက်ႌတစ္ထည္စီရတဲ့အျပင္၊ မုန္႔ဖိုး ပိုက္ဆံလည္းရၾကတယ္။ ကားအစီးလံုးငွါးၿပီး ဘုရားေတြလည္း အစံုလိုက္ဖူးၾကရတယ္။ ဒီတစ္ခါသြားတဲ့ ရြာျပန္ခရီးကေတာ့ ကိုယ့္လုပ္အားတစ္ျပားသားမွ မပါပဲ ေမြးထားတဲ့ ကေလးေတြကို ဘုရားဖူးပို႔ သက္သက္လို႔ေတာင္ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ တအားကို ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပန္ေတာင္ မျပန္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မတတ္သာေတာ့လည္း--------။ဒီတစ္ခါ ရြာျပန္တာ အရင္တုန္းက မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာႏွစ္ခု ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခုက ကနန္းေတာင္။
ေနာက္တစ္ခုက ရွင္ေတာင္ပံုေတာင္။ အဲဲဒီခရီးစဥ္အတြက္ အမွတ္တရ ေတာလားေလးေတြ ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာကေတာ့ ေမာင္းမကန္ေရာက္တိုင္း မေရာက္မျဖစ္၊ မသြားမျဖစ္တဲ့ေနရာ။ “ေမွ်ာ္ရစ္ေတာင္ေတာ္”။ ရာဇ၀င္မွာ ဘယ္လို စာတင္ထားတယ္ မသိရေပမဲ့ လက္ရွိအျမင္မွာေတာ့ အလြမ္းေတြရဲ႕ စုေ၀းရာေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္ေနတာ ေသခ်ာတယ္။ လြမ္းတတ္တဲ့လူေတြ လာေရာက္လည္ပတ္ၾကၿပီး ျပန္သြားေတာ့လည္း အလြမ္းေတြတစ္ပံုႀကီး ျပန္သည္လာရတတ္တဲ့ ေနရာေလး။ အဲဒီေနရာေလးဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ဘ၀ေရစက္လည္း မသိဘူး။ အခုစာေရးေနရင္းနဲ႔လည္း ျပန္သြားခ်င္ေနမိတယ္။ ဟုိးငယ္ငယ္ကတည္းက မၾကာခဏေရာက္ျဖစ္တဲ့ေနရာေလးျဖစ္ေပမဲ့ မယိုးႏိုင္ေအာင္ကို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတယ္။ ဒီတစ္ခါ ပိုထူးတယ္၊ ေျပာရမယ္၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခါ သြားတာ သူပါတယ္။ “သူ” ဆုိတာကေတာ့------။
No comments:
Post a Comment