ယူေကမွာ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ႔ ေနရတဲ့ဘ၀က သက္သာတာေတာ့မဟုတ္၊ ေပးထားတဲ့ ဗီဇာသက္တမ္းတစ္ခါကုန္တိုင္း တစ္ခါသြားသြားတိုးေနရတာက ေငြကုန္တာထက္ လုပ္ေပါက္ကိုင္ေပါက္အဆင္မေျပရင္ အစက ျပန္စေနရတတ္ေသးသမို႔။ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္စဥ္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဥပေဒဆိုတာႀကီးက တစ္ေမွာက္။ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး အခုတစ္မ်ိဳးဆိုတာလိုပဲ ဒီၿဗိတိသွ်ေတြက ေျပာင္းလဲတဲ့ေနရာမွာေတာ့ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကပါေပ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြက ဗီဇာေဖါင္မွာ လိုတာေတြ ျဖည့္စြက္ၿပီး ကိုယ့္စာရြက္စာတမ္းေတြကို စာတိုက္ကတစ္ဆင့္ပို႔ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ရံုပါပဲ။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကိုယ့္လက္ထက္ ဗီဇာေရာက္လာ၊ ေက်ာင္း ေအးေအးေဆးေဆးျပန္တက္။ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ျပန္။ လက္ေဗြပါ သြားႏွိပ္ေနရသဗ်ား။
ကုိယ္ကလဲ လုပ္လိုက္မွျဖင့္ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းဆိုတဲ့အထဲကပဲနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ၿပီးရမည့္ကိစၥက ႏွစ္ခါႏွစ္ခါ ျပန္ျပန္လုပ္ေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ႀကံဳရတာေလးေတြ သူမ်ားသိေအာင္ ထပ္ၿပီးေဖါက္သည္ ခ်ရေသးသေပါ့။
ဗီဇာတိုးမယ္ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း Passport ဓာတ္ပံုေတြ ဘာေတြ ရုိက္ရေပတာကိုး။ အဲ---ဒီႏွစ္ေတာ့ နဂုိရွိထားၿပီးသားဓာတ္ပံုေတြကို ကပ္ၿပီးတင္လိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့၊ လားလား။ ပို႔လိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ အကုန္ျပန္ေရာက္လာသဗ်ား။ ဓာတ္ပံုမွာ ေဘာင္ခပ္ထားလို႔ အသစ္ျပန္ရုိက္ၿပီး (၂၈) ရက္အတြင္း ျပန္တင္ပါတဲ့။ Passport ဓာတ္ပံုမွာ ေဘာင္ခပ္ထားရင္ UK Standard မဟုတ္ဘူး ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာဆိုင္မွာ အေျပးအလႊား ဓာတ္ပံုအျမန္သြားရုိက္ၿပီး ထပ္တင္လိုက္ရတယ္။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေစာင့္လိုက္ရတာဗ်ား။ သံုးေလးလေလာက္ေတာင္ ၾကာတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္မွလုပ္တဲ့လူေတြလက္ထဲေတာင္ ဗီဇာျပန္က်ၿပီး အလုပ္ေတြဘာေတြ စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္လုပ္ေနၾကၿပီ။ ကုိယ့္ခမ်ာေတာ့ ရင္တမမနဲ႔ ေစာင့္ေနလိုက္ရတာဗ်ာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကမွ လက္ေဗြႏွိပ္ဖို႔ ေခၚတဲ့စာေရာက္တယ္။ ေရာက္လာတယ္ဆိုေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရတာေပါ့ဗ်ား။ ဒီစာေရာက္လာရင္ ထက္၀က္ေသခ်ာေနၿပီကိုး။
အဲဒီစာေရာက္လာေတာ့ Online မွာ သူတို႔ခ်ေပးတဲ့ Website ထဲ၀င္ၿပီး Register လုပ္ရတယ္။ အဲဒါၿပီးမွ သူတို႔ဆီက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ကိုယ့္ Email address ထဲကို ID နဲ႔ Password ေတြကိုပို႔ေပးတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ ID & Passward ကိုသံုးၿပီး ညႊန္ၾကားတဲ့အတိုင္း လုိက္လုပ္ရတာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ BRN (Booking Reference Number) ကို ေနာက္ဆံုးမွ ပို႔ေပးတယ္။ အဲဒီနံပတ္ရၿပီးရင္ သူတို႔ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာ ခ်ိန္းတဲ့ေနရာကို မိနစ္ (၃၀) ႀကိဳတင္ၿပီးအေရာက္သြားရတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ခ်ိန္းတဲ့ရက္က ၿပီးခဲ့တဲ့ (၁၉) ရက္၊ ညေန ၃း ၅၀ မွာ။ ေနရာသံုးခုခ်ေပးတယ္။ အနီးဆံုးေနရာကို ေရြးလိုက္ေတာ့ Croydon မွာ။ ေနရာက Lunar House တဲ့။ လန္ဒန္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္အလွမ္းေ၀းေသးတယ္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာမုိ႔ အရင္ေရာက္ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း (ကိုကိုေမာင္) ကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ သူလည္း မအားတဲ့ၾကားထဲက ေလွ်ာေလွ်ာလွ်ဴလွ်ဴနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးရွာပါတယ္။ ေန႔လည္ (၁) နာရီကစၿပီး အေဆာင္ကထြက္၊ ကားသံုးဆင့္စီးၿပီးသြားရတယ္။ ကားေတြက လမ္းမွာ Traffic Jam ခဏခဏျဖစ္ေတာ့ ေရာက္ရမည့္အခ်ိန္မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ကားေပၚမွာတင္ သံုးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကာသြားတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အေျပးအလႊားေပါ့။ ဆံုလည္မွန္တံခါးႀကီး တြန္းဖြင့္ၿပီး အတြင္းဘက္၀င္သြားတာ ဘယ္သြားရမွန္းမသိပဲ ေအာင္ၾကဴၾကဴျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေကာင္တာမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း ဘာအကူအညီေပးရမလဲေမးလို႔ လာရင္းကိစၥကို ေျပာျပေတာ့ ေလးနာရီထိုးလို႔မို႔ ပိတ္သြားၿပီတဲ့။ ဟာ--------။
ဒီေလာက္ေတာင္ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔ ကားအတန္တန္စီးၿပီးလာလိုက္ရတာ ဒီေရာက္ၿပီးကာမွ ပိတ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ရင္၀ ေဆာင့္ကန္လိုက္သလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့သလို ဘာမွလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့။ သူက ပိတ္သြားၿပီလို႔ ရိုးရိုးေျပာေပမဲ့ ကိုယ့္အတြက္က အစကေန ျပန္စရမည့္ကိန္းဆိုက္သြားၿပီ။ ဒါနဲ႔ Public Information Centre ဆီသြားျပန္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ပိတ္သြားၿပီလို႔ ဆီးေျပာျပန္ေရာ။ ေမာလိုက္တာဗ်ား။ အဲဒီမွာ တာ၀န္က်တဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးက ေစတနာနဲ႔ ေျပာျပရွာပါတယ္။ “ျပန္ၿပီးေတာ့ Apply လုပ္ရမယ္။ သက္ဆိုင္ရာဖုန္းကို ဆက္ၿပီး Appointment ထပ္လုပ္ပါ။ အဲဒါၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ေပးတဲ့ေန႔ထပ္လာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ မက်ေစနဲ႔” လို႔ သတိေပးလိုက္ေပးတယ္။
ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် သဲထဲေရသြန္လို႔ ယူဆရေပမဲ့ ေပးလိုက္တဲ့ သခၤန္းစာကေတာ့ ေခါင္းထဲ စြဲသြားေတာ့တာပါပဲ။ “ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္မက်ေစနဲ႔၊ ႀကိဳတင္မႈရွိပါေစ” ဆိုတဲ့သခၤန္းစာ။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ေလေလနဲ႔ လာလမ္း ကားျပန္စီးခဲ့ၾကရတယ္။ ကိုယ္လည္း စိတ္ညစ္တာနဲ႔ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္သလို သူငယ္ခ်င္းလည္း ကိုယ့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရံုကလြဲၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားအတူထိုင္ၿပီး ေရငံုထားၾကသလိုပါပဲ။ တစ္လမ္းလံုးစကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ စိတ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ညစ္ေနတာ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ညစ္လည္းဆိုရင္ ခ်စ္သူက ႏိုင္ငံျခားကေန ဖုန္းလွမ္းဆက္တာကိုေတာင္ ျပန္မေျပာခ်င္တာနဲ႔ မဆက္နဲ႔လို႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာၿပီး ပိတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ အခုထိေတာင္ ျပန္မဆက္ရေသးဘူး။ သူလည္း စိတ္ေလေနမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ကားေပၚမွာထိုင္လိုက္လာရင္း လမ္းေဘးမွာ ျမင္ေနရတဲ့ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ရိပ္၀ါးရိပ္ေတြက လာတုန္းကလို မသာယာေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ညစ္ေနလို႔လည္း အပိုပါပဲေလလို႔ ေတြးၿပီး ရသမွ် သီခ်င္းေတြ ေလွ်ာက္ဆိုေနလိုက္တယ္။
လိုင္းကားေတြလည္း တစ္စီးၿပီးတစ္စီးတက္စီးၿပီး ဘယ္ကဘယ္ကို ေရာက္ေနမွန္းေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ သူငယ္ခ်င္းဦးေဆာင္ရာေနာက္ပဲ လိုက္ေနမိတယ္။ လုပ္ၿပီးသားအလုပ္တစ္ခုကို အစကေနျပန္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာကိုယ္ရမည့္ အားလပ္ရက္ေတြကို လုယူခံလိုက္ရသလို ခံစားေနမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အိပ္ဖို႔ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ အိပ္လို႔လည္း မရျပန္ဘူး။ စိတ္ကလည္း တိုၿပီးရင္း တိုရင္းနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ယိုးစြပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ အနားက စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူၿပီးဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း စာလံုးေတြကို မျမင္ရဘူး။
ဒါနဲ႔ East London မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း December ကို စိတ္ညစ္တဲ့အေၾကာင္းလွမ္းေျပာျပမိတယ္။ သူနဲ႔ေတြ႔မွ စိတ္သက္သာမႈတစ္ခုရသြားတယ္။ သူကဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လည္း အဲလိုပဲ ေနာက္က်လို႔ ထပ္ခ်ိန္းတဲ့အေၾကာင္း။ သံုးရက္ေလာက္ခြါၿပီးမွ လက္ေဗြသြားႏွိပ္ရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွ စိတ္ထဲ ေပါ့သြားသလိုခံစားရတယ္။ ဒီေနရာမွာ လူ႔သဘာ၀တစ္ခုက ဘာလဲဆိုရင္ ကိုယ္ႀကံဳေနရတဲ့ ဒုကၡမ်ိဳးကို တစ္ျခားလူေတြလည္း ႀကံဳေနၾကရတယ္လို႔ အသိ၀င္သြားရင္ လက္ရွိဒုကၡဟာ ဒုကၡလို႔ေတာင္ အထင္မခံရေတာ့ဘူး။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ခ်မ္းသာခြင့္ရဖို႔ လမ္းစပဲ။ ဒီသဘာ၀ကို ေတြးၾကည့္ရင္ လူသားရဲ႕ အတၱဆန္မႈဟာ ထင္းထင္းႀကီးေပၚလြင္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ သဘာ၀တစ္ခုျဖစ္ေနေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ေျဖသိမ့္ေနၾကရတာပဲေပါ့။
စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးသလိုလို ျဖစ္လာၿပီးမွ ေန႔လည္က တစ္ေနကုန္သြားလာထားတာေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ခါတိုင္းႏိုးေနက်ထက္ ပိုၿပီး ေစာေစာႏိုးေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Home Office ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး Appointment ျပန္ယူရမည့္ကိစၥက ရွိေနတာကိုး။ စိတ္က ေစာေန ေလာေနတုန္းပါပဲ။ မနက္ (၈) နာရီဖြင့္တယ္ဆိုလို႔ အဲဒီအခ်ိန္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ (၉) နာရီမွဖြင့္မယ္လို႔ Auto-operator ကလွမ္းေျပာတာနဲ႔ (၉) နာရီထိုးဖို႔ေစာင့္ေနရျပန္ေရာ။ (၉)နာရိေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ထပ္ဆက္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ္လုပ္တာပဲ အခ်ိဳးမေျပတာလား မေျပာတတ္ဘူး၊ (ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္)။ Auto-operator ကေန ဘယ္ Website သြားဘာညာနဲ႔ ဟုိညႊန္းဒီညႊန္းလုပ္ေနတာနဲ႔၊ “အာ---ရႈပ္ပါတယ္ကြာ၊ ဘယ္ Website မွ မသြားေတာ့ဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ လူကိုယ္တုိင္ မေန႔ကေနရာ (Croydon) ျပန္သြားမယ္”လို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး မနက္စာစား။ သြားေလးဘာေလးတိုက္ၿပီး အေဆာင္က ထြက္ခဲ့ျပန္တယ္။
မနက္ (၁၀) နာရီထိုးကစၿပီး ကား တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ စီးလိုက္တာ Croydon ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ (၁) နာရီထိုးေနၿပီ။ ဒါေတာင္မေန႔ကနဲ႔ စာရင္ လမ္းမွာ ကားရွင္းတယ္ေျပာရမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း အားနာတာနဲ႔ မေခၚျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရသမွ်ဘုရားစာေတြလည္း ရြတ္ရေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါ ထူးထူးျခားျခားတစ္ခု လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ သစၥာဆိုျဖစ္တယ္။ ဆိုတဲ့ သစၥာက
“ငါသည္ တစ္ဖက္သား အက်ိဳးစီးပြါးပ်က္စီးေစႏိုင္တဲ့ အေျပာအဆိုမ်ိဳးကိုလည္း မေျပာခဲ့ဖူးပါ၊ အျပဳအမူမ်ိဳးကိုလည္း မျပဳခဲ့ဖူးပါ၊ ဤစကားသည္ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤမွန္ေသာသစၥာစကားေၾကာင့္ အခုလုပ္ေနရတဲ့ ကိစၥဟာ ဒီေန႔မွာပင္ ၿပီးျပတ္ေအာင္ျမင္ပါေစသား” လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ မေန႔ကသြားခဲ့တဲ့ေနရာကို သြားလိုက္တယ္။ မေန႔ကေတြ႔ခဲ့တဲ့ အေစာင့္လူႀကီးေတြနဲ႔ပဲ ထပ္ေတြ႔တယ္။ က်ဳပ္ကို ထပ္ေတြ႔ေတာ့ သူတို႔အားလံုးက “ဟာ့ မင္းျပန္လာျပန္ပလား” တဲ့။ “ဟုတ္တယ္၊ ဖုန္းဆက္မရလို႔ ျပန္လာတာ” လို႔ ျပန္ေျပာရတယ္။ “မင္းလာရမွာက ဒီဘက္မဟုတ္ဘူးကြာ့၊ ေနရာမွားေနတယ္။ သူ႔ေနာက္လိုက္သြားလိုက္” ဆိုၿပီး Public Information Centre မွာ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့ လူႀကီးေနာက္ကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလူကိုပဲ ကိုယ့္အခက္အခဲကို ေျပာျပရတယ္။ Centre ထဲေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္လို ျပႆနာျဖစ္တဲ့လူေတြကို တန္းစီၿပီးထိုင္ခုိင္းထားတယ္။ ကိုယ္လည္း သူတို႔ေနာက္မွာ ၀င္ထိုင္ရတာေပါ့။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ေစာင့္ရတယ္။ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ေလးနာရီထိုးသြားျပန္ရင္လည္း ဘာမွမလုပ္လိုက္ရပဲ လာရာလမ္းလွည့္ျပန္ခဲ့ရမွာပဲ။
ကိုယ့္အလွည့္လည္း ေရာက္လို႔ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ေတြ႔၊ ကိုယ့္ျပႆနာကို ေျပာျပေတာ့ “မင္းျပႆနာက ငါေျဖရွင္းေပးလို႔မရဘူး၊ ဟိုအေစာင့္ေျပာသလို ႀကိဳတင္ဖုန္းဆက္၊ Appointment ယူ၊ အဲဒါၿပီးမွလာ၊ ဒါပဲ” တဲ့။ ဂြေတာ့ က်ေနၿပီ။ ဒီတစ္ခါလည္း လွည့္ျပန္ရေတာ့မည့္ကိန္းေတာ့ က်လာျပန္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ အေစာင့္ကို ျပန္သြားေျပာတယ္။ ငါမနက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ ဆက္လို႔မရဘူး။ သူတို႔ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပတ္ဆက္တာပဲ။ ေအာ္ပေရတာနဲ႔ပဲ ေတြ႔ရတယ္။ ဘာညာေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အနားက အေစာင့္တစ္ေယာက္ “မင္းစာရြက္စာတမ္းေတြ ငါ့ေပး” တဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္းေပးလိုက္ေတာ့ “ဒီမွာ ခဏထုိင္ေန” လို႔ ေျပာၿပီး ကိုယ့္စာရြက္ေတြ ယူၿပီး အတြင္းဘက္၀င္သြားတယ္။
စိတ္ထဲမွာ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အေနအထားကေတာ့ ဒီအတိုင္းဆို ကိုယ့္ဖက္နည္းနည္းပါလာတဲ့ သေဘာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီအေစာင့္ျပန္ထြက္လာတယ္။ “အထဲ၀င္ထိုင္ေန၊ ေခၚတဲ့အခါမွ ၀င္သြား၊ မင္းစာရြက္ေတြကို ေကာင္တာ (၄)မွာ အပ္ထားခဲ့တယ္၊ အဲဒီကို သြား” တဲ့။ ဟား---သိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ တစ္ခါတည္းနဲ႔ ၿပီးမယ္နဲ႔တူတယ္ေပါ့။ အထဲေရာက္ေတာ့ အျခားအေစာင့္တစ္ေယာက္က “လက္ေဗြႏွိပ္မည့္လူလား” တဲ့။ ကိုယ့္လည္း ဘုမသိဘသိနဲ႔ “ဟုတ္တယ္”လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ “အထဲ၀င္ခဲ့” တဲ့။ ဒီအတုိင္းဆိုေတာ့ ဟုတ္ေနၿပီ။ အထဲေရာက္ေတာ့ ေလဆိပ္ထဲမွာ ပစၥည္းစစ္သလိုပဲ ကုိယ့့္ပါလာသမွ်ေတြကို စက္ထဲထည့္ၿပီး Scan ရိုက္တယ္။ လက္နက္တစ္စံုတစ္ရာပါမွာေၾကာက္လို႔ထင္တယ္။
ပစၥည္းေတြ စစ္ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္တာေတြဆီမသြားခင္ ၾကားထဲမွာ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို ထားေပးထားတယ္။ သူ႔တာ၀န္က လက္ေဗြႏွိပ္မည့္လူေတြကို သက္ဆိုင္ရာေကာင္တာေတြဆီသြားဖို႔ ညႊန္ျပေပးရတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕ ကိုယ့္ေနာက္ကလူေတြအားလံုးရဲ႕လက္ထဲမွာ စာရြက္ကိုယ္စီနဲဲ႔၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ လက္ထဲဗလာပဲ။ သူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ “မင္းစာရြက္က ဘယ္မွာလဲ” တဲ့။ “ေကာင္တာ (၄)မွာေရာက္ေနၿပီ” လို႔ေျပာေတာ့ ၿပံဳးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “သြား” ဆိုပဲ။ ေကာင္တာ (၄) ေရာက္ေတာ့ ဟဲလိုဘာညာနဲ႔ ထံုးစံမပ်က္လုပ္ၿပီးေတာ့ အထဲမွာ တာ၀န္က်ေနတဲ့၀န္ထမ္းက အမ်ိဳးသမီးခပ္ငယ္ငယ္။ စစခ်င္း ဘာေမးလဲ ဆိုေတာ့ “မင္းအဂၤလိပ္စကားနားလည္လား”တဲ့။ “ဟုတ္ကဲ နားလည္ပါတယ္” လို႔ပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာရတယ္။ သူက “မင္း Appointment က လြန္သြားၿပီဆုိေတာ့ အသစ္ထပ္လုပ္ရမယ္၊ ဒီတစ္ခါလုပ္ရင္ အရင္လုပ္တဲ့ site မွာမလုပ္နဲ႔ေတာ့၊ ဒီ site မွာလုပ္ဆိုၿပီး ေနရာျပေပးတယ္။ “ဟုတ္ကဲ့” လို႔ေျပာရျပန္ေရာ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျပန္ၿပီးေလးလာၿပီ။ “ဘယ့္ႏွယ္၊ ဒီအဆင့္ေရာက္လာၿပီးမွ ျပန္ၿပီးလုပ္ခိုင္းေနတယ္၊ ရက္ခ်ိန္းထပ္ယူရင္ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ” ေတြးၿပီး စိတ္ပူရျပန္ေရာ။
ဒါနဲ႔ ကားေပၚမွာ ဆိုခဲ့တဲ့ သစၥာကို ျပန္အာရံုျပဳၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ “Appointment ကို ကိုယ့္ေနရာျပန္ေရာက္မွ လုပ္မည့္အစားခင္ဗ်ားဆီမွာပဲ တစ္ခါတည္းလုပ္သြားလို႔မရဘူးလား” လို႔ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ သူက “ရပါတယ္” တဲ့။ အဟား----၀မ္းသာသြားရျပန္ၿပီ။ ကိုယ္ဆိုလိုတာက ကိုယ့္အေဆာင္ျပန္ေရာက္မွ ဖုန္းဆက္ဘာဆက္နဲ႔ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီမွာပဲ လုပ္ၿပီး
ခ်ိန္းတဲ့ေန႔ျပန္လာမယ္လို႔ဆိုလိုတာ။ သူဘယ္လို နားလည္သြားလည္းေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔ကြန္ပ်ဴတာမွာ ငါးမိနစ္ေလာက္ဟုိဟုိဒီဒီ Click ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စာရြက္ေပၚမွာ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ကပ္ေပးၿပီး 276/Second Flour လို႔ ေရးေပးလိုက္တယ္။ အဓိပၸါယ္က Appointment ထပ္မလုပ္ရေတာ့ပဲ တစ္ခါတည္း အၿပီးလုပ္သြားလို႔ရၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာ။ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။
စာရြက္ေလးကိုင္ၿပီး ညႊန္းတဲ့အတိုင္း ဒုတိယထပ္ေရာက္ေတာ့ သိပ္မေစာင့္လိုက္ရဘူး။ အမွတ္ ၂၇၆ ပိုင္ရွင္ အခန္းနံပတ္ (၃၀) သို႔လာပါ လို႔ေခၚတာနဲ႔ ၀င္သြားေတာ့ လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့အခန္းျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာတင္ ကိစၥကၿပီးသြားၿပီ။ လက္ေဗြႏွိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းမျပန္ရေသးဘူး။ အျပင္မွာ ခဏထိုင္ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ၿပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ေကာင္တာတစ္ခုက ေခၚလို႔ထပ္သြားရတယ္။ အဲဒီေနာက္ဆံုး ေကာင္တာမွာက ဘာမွ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္အခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္စံုေၾကာင္း သူတို႔စစ္ေဆးၿပီးတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတာ။ အဲဒါၿပီးေတာ့မွ အခု မင္းစိတ္ေအးလက္ေအးျပန္ႏိုင္ပါၿပီလို႔ ေျပာသဗ်ား။ ဟူး.................အခုမွပဲ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ် ေပ်ာ္ရေတာ့တယ္။ ဗီဇာအလာကိုပဲ ေစာင့္ရေတာ့မယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥေတြေတာ့ ၿပီးၿပီ။ တိုက္ဆိုင္မႈလား၊ ဆုိတဲ့သစၥာပဲ စြမ္းသြားသလားေတာ့ မသိဘူး၊ ၾကာရမည့္ကိစၥ မၾကာေတာ့ပဲ ခ်က္ခ်င္းၿပီးသြားတယ္။ အဲဒါ ကိုယ္ႀကံံဳခဲ့ရတာေလးပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ သစၥာဆိုၿပီးလုပ္ၾကည့္။ မွန္ေအာင္ေတာ့ ဆိုေပါ့။ မွန္ရင္ သစၥာျဖစ္တယ္။ မွန္မွ သစၥာစြမ္းတယ္။
