ပူပူကို ပိန္ေအာင္ျပဳေလေသာ္

မူလတန္းေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေသာၾကာတစ္ေယာက္ အဘိုးညီအကိုတိုု႔ဆီ မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ေက်ာင္းကိစၥေတြ လုံးပန္းရင္း ေက်ာင္းႏွင့္အိမ္၊ အိမ္ႏွင့္ေက်ာင္း တစ္ပတ္လံုးလံုး နားရသည္မရွိခဲ့။ သည္ေန႔ေတာ့ အားလပ္ရက္ရသည္ႏွင့္ အဘိုးငယ္ဦးတင္အိမ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ “အဘိုးတို႔ေနမွ ေကာင္းပါစ” လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေနမိသည္။ အဘိုးႏွင့္ေတြ႔တဲ့အခါ ေမးခြန္းတစ္ခုု ေမးဖုိ႔ စဥ္းစားထားသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သတင္းပတ္က သူ႔အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေၾကာက္မေလး မမဲတူမွ ေၾကာင္ကေလး ငါးေကာင္ေမြးရာ ႏွစ္ေကာင္ကို မမဲတူ စားပစ္လိုက္သည္။ ယင္းကိစၥအတြက္ သူ႔ရင္ထဲ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည္။ ေၾကာင္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးမ်ား ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်သည့္ကိစၥကို ေမးခ်င္ေနသည္။ ယင္းသို႔ ျပဳမူျခင္းသည္ ဘာသာေရးရႈေထာင့္ႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ သင့္ေတာ္ပါ၏ေလာ။

အဘိုးငယ္အိမ္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အျပင္၀ရံတာတြင္ အဘိုးငယ္ေရာ အဘုိးႀကီး ဦးရွင္ပါ ထိုင္ၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနၾကသည္ကို ျမင္သျဖင့္္ ၀မ္းသာသြားသည္။ ေလွခါးထစ္သို႔ မတက္ေသးခင္ပင္ အဘုိးတို႔ ေနေကာင္းလား ဟု ေအာ္ေမးလိုက္သည္။ ေကာင္းေၾကာင္း မာေၾကာင္း ျပန္ၾကားသည့္ အသံကို နားေထာင္ရင္း အိမ္အေပၚသို႔ အေသာ့ကေလး ေျပးတက္လိုက္သည္။

ဦးတင္။ အေတာ္ပဲ ငါ့ေျမးရ၊ ငါတို႔လည္း မင္းကို ေမွ်ာ္ေနတာကြာ့။ မေတြ႔တာ ၾကာလို႔ ေနမွ ေကာင္းရဲ႕လားလို႔ အခုပဲ ေျပာေနရေသးတယ္။

ေသာၾကာ။ ေနေကာင္းပါတယ္ အဘိုးရ၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ မလာျဖစ္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အရမ္းကို လာခ်င္တာပဲ။ အဘိုးတို႔ ေဆြးေႏြးတာေတြ နားမေထာင္ရတာလည္း ၾကာၿပီေလ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ မရွင္းတာေလးေတြလည္း ေမးရင္းေပါ့။

ဦးရွင္။ ဘာမ်ားလည္း ငါ့ေျမးေလးရ၊ မဟုတ္မွ လြဲေရာ မင့္ေက်ာင္းက ဆရာမေလး ျမင့္ဇူကိစၥပဲ ျဖစ္မယ္။

ေသာၾကာ။ အာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဘိုးရာ။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ အဆင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေမးမွာက ၿပီးခဲ့အပတ္က အိမ္မွာ မမဲတူေလး ကေလးငါးေကာင္ေမြးၿပီး ႏွစ္ေကာင္ကို စားပစ္လိုက္တယ္၊ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြ ကုိယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့ ကိစၥကို ေမးခ်င္တာပါ။ သူနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး အဘိုးရ။

ဦးရွင္။ အင္း၊ ဒါဆိုရင္ မင့္အဘိုးေလးပဲ ေမးေတာ့ေဟ့။ သူက မင္းသိတဲ့ အတိုင္း ပိဋကတ္ဟင္းေလးအိုးႀကီးမဟုတ္လား။ ငါလည္း ေမးစရာရွိ သူ႔ပဲ အားကိုးရတာ။

ဦးတင္။ မေျဖခ်င္တိုင္း လႊဲမခ်ပါနဲ႔ အကိုႀကီးရာ။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း အကိုႀကီး ေျပာသလို ပိဋကတ္ဟင္းေလးအိုးႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ အိုးျဖစ္ရင္ေတာ့ အိမ္က ေမလႈိင္သိပ္ထားတဲဲ့ ငါးပိအိုးႀကီးပဲ ျဖစ္ဖုိ႔ရွိတယ္၊ ဟား ဟား ဟား။

ေသာၾကာ။ အဘိုးတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘယ္သူေျဖေျဖပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဗဟုႆုတ ရစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒါ အဘိုးတို႔ ဘယ္လို ျမင္လဲ ဆိုတာေလး အမိန္႔ရွိပါဦး။

ဦးတင္။ ဘယ္လိုျမင္ရမလဲကြာ့။ မသင့္ေတာ္ဘူးေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ငါ့တို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္နဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ ညွိလို႔ရဘူး ငါ့ေျမးရ။

ေသာၾကာ။ ထပ္ရွင္းပါဦး အဘိုး၊ ဘယ္လို ညွိမရတာလဲ ဆိုတာ။

ဦးတင္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ရင္ အေျခခံအေနနဲ႔ (၁) သရဏဂံု သံုးပါးၿမဲရမယ္။ (၂) ငါးပါးသီလလံုရမယ္။ ဒီလုိဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ေတာ့ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဘယ္သီလ က်ိဳးသြားသလဲ ေျပာပါဦး။

ေသာၾကာ။ ေျပာဆိုရင္ေတာ့ သူ႔အသက္သတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ပထမဆံုးသီလပဲ ရွိမွာေပါ့ အဘိုး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္တယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တည္ကာစမွာဆုိရင္ သူ႔အသက္ သတ္တဲ့ အျပစ္ မရႏိုင္ဘူးလား လို႔ေပါ့။

ဦးတင္။ ဘာျဖစ္လို႔ မင္း အဲဒီလို ထင္တာလ၊ဲ ရွင္းစမ္းပါဦး။

ေသာၾကာ။ ကြ်န္ေတာ္ မွတ္ထားဖူးတာက လူကို သတ္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အဂၤါငါးခ်က္ ျပည့္စံုမွ သတ္ရာေရာက္တယ္တဲ့။ အဲဒါေတြကေတာ့ (၁) လူသားစစ္စစ္ျဖစ္ရမယ္၊ (၂) သတၱ၀ါဆိုတဲ့ အသိရွိရမယ္၊ (၃) သတ္လိုတဲ့စိတ္ေစတနာရွိရမယ္၊ (၄) အားထုတ္လုပ္ေဆာင္မႈရွိရမယ္၊ (၅) အဲဒီအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ေသရမယ္ ဆိုတာေတြေပါ့။ အဲဒီငါးခ်က္ထဲက ကိုယ္၀န္တည္ကာစမွာ သတၱ၀ါ ျဖစ္ၿပီ သို႔မဟုတ္ လူျဖစ္ၿပီ လို႔ ဆိုႏိုင္လို႔လား အဘိုးရ?

ဦးတင္။ သိပ္ဆိုႏိုင္တာေပါ့ ေမာင္ေသာၾကာရဲ႕။ ဗုဒၶစာေပက သိပ္တိက်ပါတယ္။ သတၱ၀ါ ဆုိတာကို၊ ဒါမွ မဟုတ္ လူဆိုတာကို ဘယ္အခ်ိန္က စၿပီး သတ္မွတ္လဲ ဆိုရင္ အဲဒီကိုယ္၀န္တည္ကာစ အခ်ိန္က စၿပီး သတ္မွတ္တယ္။ မင္းၾကားဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ ၀မ္းတြင္းအသက္နဲ႔ အသက္ (၂၀) ျပည့္ေအာင္ ေရတြက္ၿပီး ရဟန္းခံတယ္ဆိုတာ။ ဆုိလိုတာက လူ႔အသက္ကို စၿပီးကိုယ္၀န္ တည္တဲ့ေန႔က စတင္ေရတြက္တယ္ လို႔ ဆိုလိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့တို႔ လူ႔ေလာကမွာေတာ့ ေမြးတဲ့ေန႔ကစ ေရတြက္တာေပါ့ေလ။

ေသာၾကာ။ ဟုတ္တယ္ အဘိုး။ ကြ်န္ေတာ္ မႏွစ္က ရြာဦးေက်ာင္းမွာ ပဇင္းတက္မယ္လုပ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကက ေမးတယ္၊ မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ တဲ့။ ၁၉ ႏွစ္နဲ႔ သံုးလ လို႔ေလွ်ာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ဒါဆို ရၿပီလို႔ အမိန္႔ရွိဖူးတယ္။ ဗိုက္ထဲမွာေနခဲ့တဲ့ လေတြနဲ႔ ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အသက္ (၂၀) ျပည့္ေအာင္ ေရတြက္လိုက္တဲ့ သေဘာေပါ့ ဟုတ္လား။

ဦးတင္။ ဟုတ္တာေပါ့ ေျမးေလးရ၊ အဲဒါဟာ လူငယ္ေတြ ပဇင္းတက္တဲ့အခါ လုပ္ေနက်ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမွာ လူကို ဘယ္ေလာက္ထိ တန္ဖိုးထားသလဲ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ထင္ထင္ရွားရွားႀကီးကို ေပၚလြင္လာတာေပါ့။ ပဇင္းတက္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္ဘူးလကြယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရခဲတဲ့ တရားငါးပါးထဲမွာ ထည့္ၿပီး ေဟာထားခဲ့တာေပါ့။ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ရဖို႔ခဲရင္းသလို လူျဖစ္လာေတာ့လည္း ရဟန္းဘ၀ဆိုတာ ရဖို႔ခဲရင္းေနျပန္ေရာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေလာက္ခဲရင္းတဲ့အခြင့္အေရးေတြကို ရပိုင္ခြင့္ေပးထားတဲ့ ေဟာဒီလူ႔ဘ၀ကို စတင္ေရတြက္တဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္၀န္စယူတဲ့ေန႔ကစလို႔ ေရတြက္ရတာပဲ ေမာင္ေသာၾကာရဲ႕။

ဦးရွင္။ ေနပါဦး ေမာင္တင္ရ၊ ဗုဒၶဘာသာက အဲဒီလို တိတိက်က် ေဟာထားတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ဒုကၡေပါင္းစံုနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့ေနရာမွာလည္း အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ ရွိႏိုင္တာေပါ့။ မလႊဲမေရွာင္သာတဲ့ အေၾကာင္းေတြေပါ့ကြာ။ ဥပမာ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့မည့္ အခါမ်ိဳးဆိုပါစို႔၊ မိခင္ရဲ႕ အသက္ကို ယူမလား၊ ကေလးရဲ႕ အသက္ကို ယူမလား ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သိပ္ဆင္းရဲ႕ ႏြမ္းပါးလြန္းတဲ့ မိသားစုေတြမွာ ေမြးလာတဲ့ ကေလးေတြကို မေကြ်းႏိုင္ မေမြးႏိုင္ျဖစ္ေနတာေတြလည္း တပံုတပင္ႀကီးပဲ။ အဲဒီေတာ့ကာ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးေတြမွာ ကေလးေမြးဖို႔ က်ိဳးစားတာဟာ ေမြးဖြါးလာတဲ့ ကေလးကို ဒုကၡေပးရာေရာက္သလို က်န္တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြကိုလည္း ပိုမို ၾကပ္တည္းေအာင္ လုပ္တာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့။ အဲဒီလို အခါမ်ိဳးဆိုရင္ေကာကြာ?

ေသာၾကာ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဘိုးေမးသလို ေမးခ်င္ေနတာပဲ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ အဲဒီကိစၥကို ေတာ္ေတာ္ေဆြးေႏြးၾကတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ခုနက အဘိုးဦးရွင္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေမးၿပီးေတာ့ေပါ့။

ဦးတင္။ ဘာေမးခြန္းပဲ ေမးေမး။ သတၱဳခ်လိုက္ေတာ့ “ဒီလို ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့ ေနရာမွာ ဗုဒၶစာေပအရ ခြ်င္းခ်က္ရွိ/မရွိ” ဒါပဲ မဟုတ္လား?

ေသာၾကာ။ ဟုတ္ပါတယ္ အဘိုး။ ခြ်င္းခ်က္ရွိ/မရွိ သိခ်င္ပါတယ္။

ဦးတင္။ ခြ်င္းခ်က္ဆိုတာလည္း သူ႔အသက္ကို ဘယ္လို ဆိုရင္ေတာ့ သတ္လို႔ရပါတယ္ ဆိုတဲ့ ခြ်င္းခ်က္မ်ိဳးေပါ့။ ငါသိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ သူမ်ားအသက္ကို သတ္တဲ့ ေနရာမွာ တကယ့္ကို ေသေစလိုတဲ့စိတ္ေစတနာဟာ အဓိက အခန္းက႑က ပါ၀င္တယ္။ ေသေစလိုတဲ့ ေစတနာမပါရင္ အကုသိုလ္မျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ အရင္တစ္ေခါက္ ငါတို႔ေဆြးေႏြးတုန္းက ေစတနာပါမွ ကံေျမာက္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ဘုရားေဟာခဲ့တာေနာ္။ ဒါသည္ပင္ ခြ်င္းခ်က္လို႔ ယူဆလိုက ယူဆႏိုင္တာေပါ့။ ဥပမာ ကိုယ့္ကို သတ္ဖို႔လာတဲ့ လူကို ျပန္လည္ခုခံရင္းနဲ႔ သတ္မိတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလိုအေနအထားမွာ အစိုးရကျပဌာန္းထဲ ဥပေဒေတြမွာေတာင္ ျပန္လည္ခုခံပုိင္ခြင့္ရွိတယ္ေလ။ လူသတ္မႈမျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။

ဦးရွင္။ ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကိုယ္၀န္ခ်တဲ့ ကိစၥမွာ ဘယ္လိုေျပာမလဲ? အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေနရင္ေပါ့။

ဦးတင္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ မိခင္လုပ္တဲ့ သူရဲ႕ စိတ္သေဘာထားကို ေဆြးေႏြးရလိမ့္မယ္။ မိခင္ေမတၱာ ဆိုတာကလည္း မိခင္အားလံုးမွာ တစ္သေဘာတည္းပဲလို႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ မရႏိုင္ဘူး။ “ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း” လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စရုိက္နဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္။ စရုိက္ၾကမ္းတဲ့သူေတြ ရွိသလို စရုိက္ႏုတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတာေပါ့။ ေမာင္ေသာၾကာရဲ႕ အိမ္က ေၾကာင္မေလး မမဲတူလိုေပါ့။ သူ႔ကေလး သူျပန္စားတယ္ဆိုတာ စရုိက္ၾကမ္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ လူေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ အခ်ိဳ႕မိခင္ေတြမွာ ပင္ကိုယ္အားျဖင့္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စရိုက္ရွိမယ္၊ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ႏူးည့ံသိမ္ေမြ႔မယ္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ စရုိက္ရွိတဲ့ မိခင္မ်ိဳးဆိုရင္ အထက္မွာပါတဲ့ အခက္အခက္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္ က်ဳပ္အျမင္ေျပာရရင္ေတာ့ အျပစ္သိပ္ၿပီး ႀကီးမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စရုိက္ၾကမ္းေပမဲ့ မိခင္ေမတၱာက ရွိေနေသးေတာ့ တကယ့္ကို ေသေစလိုတဲ့ စိတ္ဆိုတာက ရွိခ်င္မွ ရွိမွာကိုး။ တစ္ထစ္ခ်ကေတာ့ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိမွာေပါ့။

ေသာၾကာ။ အဘိုးေျပာတာ ကြ်န္ေတာ္လည္း သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို ကိုယ့္အသက္ကို ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္လိုက္ေတာ့ ပါဏာတိပါတကံ မျဖစ္ဘူးလား အဘိုးေလးရ?

ဦးတင္။ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီေလ၊ ကံျဖစ္ဖို႔/မျဖစ္ဖို႔ ဆိုတာ တကဲ့ကို သတ္လိုတဲ့စိတ္ရွိမႈ/မရွိမႈအေပၚ မူတည္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရမယ္လို႔။ အဲဒါက ေဘးကလူ ၀င္ဆံုးျဖတ္ေပးလို႔ မရႏိုင္ဘူး။ ေဘးကလူက သူ႔စိတ္ကုိ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ။ သူကုိယ္တိုင္ပဲ သိမွာေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုက ဒီကိစၥမွာ ကေလးရဲဲ႕ ကံကလည္း စကားေျပာေသးတယ္။ လူ႔ဘ၀ေရာကက္ေလာက္ေအာင္ ကံပါလာရင္ေတာ့ အဲဒီလို စရုိက္ၾကမ္းတဲ့ မိခင္ေတြဗိုက္ထဲ ကိုယ္၀န္တည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူျဖစ္မည့္ကံပါတဲ့ သူကေတာ့ လူမျဖစ္ပဲနဲ႔ ေသကို မေသႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ မိခင္ဘက္က ခ်ည္းၾကည့္ၿပီး ေျပာေနလို႔မရဘူး။ သေႏၶသားေလာင္းရဲ႕ ကံကိုလည္း ထည့္တြက္စဥ္းစားဖုိ႔ လိုလိမ့္မယ္။

ဦးရွင္။ အင္း၊ ဒီအခ်က္ကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာပဲကြာ့။ ဒါေပမဲ့ ငါတစ္ခု ေတြးမိတာက နဂိုကတည္းက လူျဖစ္ဖို႔ ကံမပါရင္ ဘာျဖစ္လို႔ လူ႔သားဗိုက္ထဲ ၀င္လာရတာလဲ ဆိုတာပဲ။ အဲဒါ မင္း ဘယ္လိုျမင္တုန္း?

ဦးတင္။ ဒါဆို အကိုႀကီးကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးမယ္ဗ်ာ။ အကိုႀကီးသရက္ၿခံထဲက သရက္သီးေတြ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ ျဖစ္ပြါးလာၾကတာလဲ? ဘြားကနဲ အလံုးလိုက္ ေပၚလာၾကတာပဲလား?

ဦးရွင္။ မင္းကလည္း ကေလးကလား၊ လူတိုင္းသိေနတာပဲဟာကို။ အရင္ဆံုး အဖူးထြက္မယ္၊ ပြင့္မယ္၊ သီးမယ္။ ဒါပဲေပါ့ကြာ့။ ဒါမ်ား။

ဦးတင္။ အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္လုိခ်င္တာပဲေလ အကိုႀကီးရ။ သီးမယ္ဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္၊ အရင္ဆံုး ဖူးရမယ္၊ ပြင့္ရမယ္ မဟုတ္လား။ သရက္ပင္မို႔ သရက္ဖူးေတြ ဖူးတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဖူးၿပီး ပြင့္လာတဲ့အခါမွာ ေျပာစရာက ပြင့္သမွ် အကုန္လံုး အသီးျဖစ္ၾကသလား ဆိုတာပဲ။ ကဲ ေျပာပါဦး။

ဦးရွင္။ ဘယ္ျဖစ္မလဲကြာ့။ ပြင့္သမွ် အကုန္ အသီးျဖစ္ရင္ ရင့္တဲ့ မွည့္တဲ့အခ်ိန္ထိေတာင္ ေရာက္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အသီးေတြနဲ႔ ျပြတ္ခဲၿပီး သရက္ကိုင္းေတြ အကုန္က်ိဳးမွာပဲဲ။ အဲဒီလို အပြင့္ျဖစ္လာတဲ့အခါ ငါ့အထင္ေျပာရရင္ေတာ့ အသီးျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အားရွိတဲ့ အပြင့္/ အားမရွိတဲ့ အပြင့္ဆိုၿပီး ကြဲျပားမႈရွိႏိုင္တယ္။ အားမရွိတဲ့ အပြင့္ေတြက အားရွိတဲ့ အပြင့္ေတြကို ေနရာဖယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ေႂကြေပးၾကရမွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး သရက္ပြင့္ေတြ ေႂကြႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲေလ၊ ေလတိုက္လို႔၊ မိုးရြာလို႔၊ ပိုးက်လို႔၊ ကေလးေတြ ေလးခြနဲ႔ထုလို႔။ အဲလိုဆိုရင္ အားရွိတဲ့ အပြင့္ေရာ၊ အားမရွိတဲ့ အပြင့္ေရာ အကုန္နီးပါးေႂကြတဲ့အျပင္၊ အခန္႔မသင့္ရင္ အဖူးဖူးေနတဲ့ အကိုင္းတစ္ခုလံုးေတာင္ က်ိဳးေသးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါနဲ႔ အခု မင္းေျပာမွာနဲဲ႔ ဘာဆိုင္လဲကြာ့။ သရက္ပြင့္ေတြက ကံနဲ႔မွ မဆိုင္တာ။

ဦးတင္။ ဆိုင္ပါေသာ္ေကာ အကိုႀကီးရာ၊ အကိုႀကီးေျပာသလို ေျပာရရင္ သရက္သီးမျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာလို႔ သရက္ပြင့္လာျဖစ္ေသးလဲ။ သရက္ပြင့္မွာလည္း သူ႔အေၾကာင္း သူ႔အက်ိဳးရွိ သလို၊ လူမွာလည္း လူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ လူ႔အက်ိဳးဆိုတာ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ့။ အစမထင္တဲဲ့ သံသရာဆိုတာ အကိုႀကီး သိတာပဲ မဟုတ္လား။ သတၱ၀ါဆိုတာလည္း ဘယ္ေလာက္ရွိပါတယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ဘူး။ လူ႔အေရအတြက္ကိုေတာင္ ဘီလီယံေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိပါတယ္လို႔ ခန္႔မွန္းေျပာေနတာပဲ ရွိတာ။ အဲဒီသံသရာတစ္ေလွ်ာက္မွာ သတၱ၀ါမ်ိဳးစံုက ကံမ်ိဳးစံုကို ျပဳခဲ့ၾကမယ္။ အခ်ိဳ႕ကံေတြက လူဘ၀ေရာက္ေစႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အားရွိမယ္၊ အခ်ိဳ႕ေတာ့ အဲေလာက္အားမရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္ၿပီး မိခင္ဗိုက္ထဲ၀င္ဖို႔ တာစူေနၾကတဲ့ သေႏၶသားအေလာင္းေတြဆုိတာလည္း ဘယ္ေလာက္ရွိမယ္လို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး။ တျခားမၾကည့္နဲ႔ အကိုႀကီးတို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြပဲ စမ္းသပ္ေတြ႔ရွိၿပီး မဟုတ္လား။ ဟိုကိစၥလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဖခင္ေလာင္းရဲ႕သိန္းသန္းခ်ီတဲ့ သုက္ပုိးေတြဟာ မိခင္ေလာင္းရဲ႕ သားအိမ္ထဲ သူဦးငါရင္ ေျပးၾကတဲ့အခါ အရင္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့ အေကာင္ပဲ မ်ိဳးေအာင္တယ္ ဆိုတာေလ။ က်န္တဲ့အေကာင္ေတြ အကုန္ေသေပါ့ ဒါဆို။

ဦးရွင္။ ငါကလူပ်ိဳႀကီးကြာ့။ အဲဒါေတြ မင္း ပိုသိမွာေပါ့။

ဦးတင္။ အဟဲ အကိုႀကီးကလည္း ႂကြားေနျပန္ၿပီ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း။ ဆက္ေျပာမယ္ဗ်ာ။ အဲဒီလုိ အရင္ဆံုးေရာက္သြားတဲ့ သုက္ပုိးတိုင္းေကာ လူတကယ္ျဖစ္မွာလား။ ျဖစ္ဖို႔ ခက္ရင္းတယ္ အကိုႀကီး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တျခား သူ႔ထက္ လူျဖစ္ေလာက္ေအာင္ကံအင္အားႀကီးမားတဲ့ မ်ိဳးေစ့တစ္ခုခုက အဲဒီသားအိမ္ဆီပဲ ဦးတည္ၿပီးေရာက္လာတဲ့အခါ အရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသားမ်ိဳးေစ့ဟာ ေသေပးရမွာပဲ။ အဲ တျခားအားႀကီးတဲ့ မ်ိဳးေစ့တစ္ခုခု ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္ေတာ့ လူ႔ဘ၀ေရာက္ခ်င္ေရာက္သြားမွာေပါ့ေလ။ ဒါ့အျပင္ အကိုႀကီးေျပာသလို သေႏၶသားျဖစ္ေနတုန္းမွာလည္း အျခားပ်က္စီးေစႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိႏိုင္တာပဲေလ။ ရလာတဲ့ ကိုယ္၀န္မပ်က္စီးေစခ်င္ရင္ မိခင္ေလာင္းေတြက အေနအထိုင္အမ်ားႀကီး ဆင္ျခင္ၾကရေတာ့တာ မဟုတ္လား။ လူ႔ဘ၀ေရာက္ရင္လည္း သရက္သီးျဖစ္ေလာက္ေအာင္ အားမရွိတဲ့ အပြင့္ေတြက သူပြင့္တဲ့အဖူးမွာ တျခားအားႀကီးတဲ့ ၿပိဳင္ဘက္အဖူးေတြ မရွိလို႔ ေညာင္နာနာနဲ႔ အသီးျဖစ္လာရသလို အဲဒီကေလးလည္း ေညာင္နာနာနဲ႔ လူ႔ဘ၀ေရာက္လာမွာ ေသခ်ာတယ္။

ေသာၾကာ။ အဘိုးေလးေျပာတာ ကြ်န္ေတာ္ သေဘာေပါက္သလိုလိုေတာ့ ရွိလာၿပီ။ ဒါဆို ဒီကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥမွာ မိခင္ေလာင္းရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကိုခ်ည္း ေျပာမေနပဲ သေႏၶသားေလာင္းရဲ႕ ကံကိုလည္း ထည့္တြက္ရမယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။

ဦးတင္။ ဒါေပါ့၊ ငါ့ေျမးရ။ ဒါေပမဲ့ အျပစ္ျဖစ္/မျဖစ္ဆံုးျဖတ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ မိခင္ဘက္ကိုပဲ ၾကည့္ရမွာေပါ့။ “သူကံမေကာင္းလို႔ ငါက သတ္ရပါတယ္” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခမ်ိဳးေပးလို႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ အဲလိုဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္ အျပစ္ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူသတ္သမားတိုင္း တစ္ဘက္လူကံကုန္လို႔၊ သို႔မဟုတ္ ကံမေကာင္းလို႔ သတ္လိုက္ရတယ္ခ်ည္း ေျပာၾကမွာပဲ။ အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ သီလေစာင့္ထိမ္းဖို႔ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုေတာ့မလဲ။ ေနာက္ၿပီး လူ႔ေလာကမွာ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုတာလည္း ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို အယူအဆမ်ိဳးကို ေရွးကံကိုသာယံုစားတဲဲ့ မိစၧာဒိ႒ိလုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆံုး ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့ ကိစၥမွာ ဘာအေၾကာင္းပဲ ရွိရွိ၊ ဖ်က္ခ်တဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ရိုးသားမႈေပၚအေျခခံၿပီး အျပစ္ရွိ၏/မရွိ၏ ဆံုးျဖတ္ရမယ္ လို႔ က်ဳပ္သေဘာက်တယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရလာတဲ့ ကိုယ္၀န္ကို တာ၀န္မယူခ်င္တိုင္း ဆင္ေျခအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ေနရင္ေတာ့ ဒီကိစၥ ေဆြးေႏြးလို႔ကို ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဦးရွင္/ေသာၾကာ။ ဟုတ္တာေပါ့၊ မွန္တာေပါ့။