ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္ သမီးမ်ား

ဒီကေန႔ အလန္းတန္းရြာက ေက်ာင္းဆရာေလးေမာင္ေသာၾကာတစ္ေယာက္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ အဖိုးႏွစ္ေဖၚရွိရာ ရြာဦးေက်ာင္းေတာင္ေပၚဘုရားသို႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္း အဖိုးႏွစ္ေယာက္မွာ ေလာကေရး ဓမၼေရး ေဆြးေႏြးျငင္းခံုရင္း သူတို႔၏လက္က်န္ဘ၀သက္တမ္းကို ဘုရားရိပ္တရားရိပ္မွာပင္ ကုန္လြန္ေစေနၾကသည္။ အဖိုးႏွစ္ဦးႏွင့္စကားေျပာရေသာအခါမွာျဖစ္ေစ၊ ယင္းတို႔ေဆြးေႏြးသည္ကို နားေထာင္ရေသာအခါမွာျဖစ္ေစ ေက်ာင္းဆရာေလး ေမာင္ေသာၾကာအတြက္ ဗဟုႆုတရဖြယ္အလီလီပင္ ျဖစ္ေနေတာ့ရကား အိမ္မႈကိစၥ၊ ေက်ာင္းကိစၥေတြပစ္ပယ္ကာ အဘုိးတို႔ႏွင့္သာ အတူလာေနလိုက္ခ်င္ေတာ့သည္ဟု ေမာင္ေသာၾကာမၾကာခဏအေတြးေပါက္ေနမိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ငယ္ရြယ္ေသးေသာ ေက်ာင္းဆရာေလးခမ်ာမွာ လူငယ္တို႔ဘာသာဘာ၀ ျဖစ္ေပၚတတ္ေသာ ေလာကီသားတို႔၏ ယုိးတိုးရြတစိတ္ကိုလည္း ထိမ္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းနည္းပါးေနေသးေလရာ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ပ်ိဳကညာထိုထို၏ အပိုအလိုမရွိ အလွေတြကိုမူးရစ္မိသျဖင့္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေတာင္ေပၚဘုရားသို႔ ေရာက္လာရေပေတာ့သည္။ ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ကို နင္းမိလင့္ကစား အရင္းထိေနတဲ့ခ်စ္စိတ္ကို မတြန္းလွန္ႏိုင္သျဖင့္ ငိုင္တိုင္တုိင္အပူ႐ုပ္ကို အမူလုပ္ဟန္ေဆာင္ကာသြားေပမင့္ သမုဒယကုန္သျဖင့္ သုတစံု၀င့္ထည္ေနတဲ့ အဖိုးႏွစ္ေယာက္တို႔ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ အကင္းပါးလွေသာ အဖိုးတို႔၏အကဲခတ္မႈကိုမူ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေခ်။

ဦးတင္။ ေဟး ေမာင္ေသာၾကာ မင္းလည္းမလာတာ အေတာ္ၾကာေနေပါ့လကြာ၊ ဘယ္ႏွယ္လည္း ကိစၥ၀ိစၥေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ ႏို႔ ဒါနဲ႔ မင္းၾကည့္ရတာ ငိုင္တုိင္တုိင္နဲ႔ ဧကႏၲေတာ့ မင္းထိေနၿပီထင္တယ္ေနာ္။

ဦးရွင္။ ေအးေဟ့ ငါလည္း မင္းျမင္ကတည္းက သတိထားမိတယ္။ ရႊင္ရႊင္ျပျပမရွိလွတဲ့မင္း႐ုပ္က ဧကႏၲေတာ့ ၾကင္ၾကင္ႏွမနဲ႔ လြဲလြဲေနတာမ်ားလား ငါ့ေျမးရ။

ေသာၾကာ။ ေျပာရမည္ဆိုရင္ေတာ့ ဘမ်ိဳး ဘုိးမတူျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မွာေပါ့ အဘုိးတို႔ရာ၊ ခ်ိန္လိုက္ရင္း လြဲရင္း လြဲရင္းနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ၾကာေတာ့တြတ္ပီေသနတ္လို ျဖစ္ေနၿပီဗ်ာ့။

ဦးတင္။ ဟားဟားဟား...........ထင္ေတာ့ထင္သား၊ ငါ့ေျမးေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီလို႔။ ႏို႔ ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းအျဖစ္အပ်က္ေလးလည္း ေျပာပါဦးကြာ့။

ေသာၾကာ။ ေျပာရမည္ဆုိရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းကရွည္ပါတယ္ အဘိုးရာ၊ တုိတုိေျပာရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလးက သိပ္မရွင္းခ်င္ဘူး။

ဦးရွင္။ မင္းကလုပ္ၿပီ၊ ဘယ္လိုမရွင္းတာလဲ၊ ရွင္းစမ္းပါဦး။

ေသာၾကာ။ မရွင္းတာကို ရွင္းရရင္ေတာ့ ၿပီးမွာမဟုတ္ပါဘူး အဘုိးရာ၊ သူက ႐ႈပ္တယ္ဗ်ာ့။

ဦးတင္။ ဟာ့ ငါ့ေျမးရ...မရွင္းဘူးဆုိမွေတာ့ ႐ႈပ္တယ္ဆုိတာ ငါ့တို႔လည္း သိပါတယ္ကြာ့။ မင္းစကားကလည္း ေျပာေလ ႐ႈပ္ေလပါလား။

ဦးရွင္။ ႐ႈပ္လို႔မရွင္းတာေပါ့ ေမာင္တင္ရ၊ ကဲ ေမာင္ေသာၾကာ မင္းစကားက လိုရင္းမေရာက္ဘူး။ အဲဒီမရွင္းပဲ ႐ႈပ္တဲ့ မင္းေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေျပာစမ္းပါဦး။

ေသာၾကာ။ ဒီလိုပါအဘုိး၊ သူက က်ေနာ့္ကိုလည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔လည္း မကင္းမကင္း လုပ္ေနတယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္စိတ္ပ်က္တာပါ။

ဦးတင္။ ဟားဟားဟား...........ျဖစ္ရမယ္၊ ျဖစ္ရမယ္။ မင္းက ေရွာင္ရမည့္ သမီး၊ ေဆာင္ရမည့္ သမီးေတြကို ႀကိဳတင္မွ သိမထားပဲကိုးကြာ့။ မင္းေကာင္မေလးက ေရွာင္ရမည့္သမီး အမ်ိဳးအစားထဲ ပါေနတာျဖစ္မွာေပါ့ ေကာင္ေလးရ။

ဦးရွင္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ေမာင္တင္ေျပာတာကို ငါလည္း မသိဘူးေဟ့။ လင္းစမ္းပါဦး၊ ဘယ္လိုသမီးကို ေရွာင္လို႔ ဘယ္လိုသမီးကို ေဆာင္ရမလဲ ဆိုတာေလး။

ေသာၾကာ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ သူကေက်ာင္းမွာက်ေနာ္နဲ႔အတူတူ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မို႔ သံေယာဇဥ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ေနာက္ဆံုး သူ႔ကို ယူဖို႔အထိ က်ေနာ္စိတ္ထဲ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

ဦးတင္။ ျဖစ္စရာရွိေတာ့လည္း ျဖစ္ရမွာပဲေပါ့။ ဒီလိုကြာ့။ ငါတုိ႔လူ႔ေလာကဆုိတာ အစကတည္းက ႐ႈပ္ၿပီးသားပါ။ ကတယ္ေတာ့လည္း ေလာကက မ႐ႈပ္ပါဘူး။ ေလာကမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ လူေတြကသာ ႐ႈပ္ေနတာပါ။ သူတို႔႐ႈပ္တာနဲ႔ ေလာကကိုပဲ အျပစ္တင္ၿပီး ေလာကက ႐ႈပ္တယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာ။

ဦးရွင္။ ကဲပါေလ၊ မင္းကလည္းတစ္မ်ိဳး၊ ေျပာရမည့္ဟာကို ဒဲ့မေျပာခ်င္ဘူး။ ေရွာင္ရမည့္ သမီး၊ ေဆာင္ရမည့္ သမီးဆိုတာ ဘယ္ဟာေတြကို ေျပာတာလဲ၊ အဲဒါ ေျပာေလကြာ။

ဦးတင္။ ေျပာမွာေပါ့ အကိုႀကီးရာ။ စကားေျပာတဲ့အခါ နိဒါန္းမပါရင္ ေခါင္းမပါတဲ့လူလို ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲ၊ နိဒါန္းေလးေတာ့ ပ်ိဳးပါရေစဗ်ာ။

ဦးရွင္။ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အခု မင္း နိဒါန္းပ်ိဳးၿပီးၿပီမို႔လား။ စာကိုယ္လုပ္ေတာ့ေလကြာ။

ေသာၾကာ။ အဘုိးနိဒါန္းကလည္း ေန၀င္ေတာ့မယ္။ အဆံုးသတ္ဖို႔ ေကာင္းပါၿပီ။

ဦးတင္။ ဒီလိုကြာ့၊ ေမာင္ေသာၾကာရ။ ေလာကမွာ ေရွာင္ရမည့္သမီးက (၃) မ်ိဳးရွိတယ္။ ေဆာင္ရမည္သမီးကေတာ့ (၁) တစ္မ်ိဳးတည္းပဲ။ ေရွာင္ရမည့္ သမီးကို ေဆာင္ၿပီး ေဆာင္ရမည့္ သမီးကို ေရွာင္ရင္ေတာ့ မင္းဘ၀ ကံေခၿပီသာ မွတ္ေတာ့။

ဦးရွင္။ လိုရင္းလုပ္ပါ ငါ့ညီရာ၊ မင္းမလည္း ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္နဲ႔။ သိခ်င္တဲ့လူကို စိတ္ဒုကၡေတာ္ေတာ္ေပးတာပဲ။

ဦးတင္။ အကိုႀကီးကလည္း ခက္လိုက္ပါဘိ၊ ေဆြးေႏြးတယ္ဆုိတာ ေျပာသင့္တာေတြ အကုန္ေျပာရမွာေပါ့။ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတပ္ထားရင္ အဲဒီေခါင္းစဥ္ထဲမွာ အဓိပၸါယ္ေတြ အလိုလိုပါ၀င္ေနၿပီးသားပဲေလ။ ဘာရွင္းျပေနစရာလိုေတာ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ စပ္ရာစပ္ရာ ႏြယ္ရာႏြယ္ရာေတြကို ထည့္မေျပာရင္ ေရခ်ည္းသက္သက္နဲ႔ ဟင္းခ်က္သလို ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ေရခ်ည္းသက္သက္ ဟင္းခ်က္ရင္ ေရေႏြးပဲျဖစ္မွာေပါ့။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဟင္းလို႔ ေခၚႏိုင္မတုန္း။

ဦးရွင္။ ကဲပါကြာ၊ အခုမင္းဘာဟင္းခ်က္မလဲ ေျပာ၊ ငါပဲ ဟင္းမယ္ေတြ ရွာေပးမယ္။ ဟင္းျဖစ္ေအာင္သာ ျမန္ျမန္ခ်က္ေတာ့၊ ဆာတဲ့လူက ဆာေနၿပီ။

ဦးတင္။ ေမာင္ေသာၾကာေရ႕ အဲဒါပဲ ၾကည့္ေတာ့ကြာ့၊ မင္းအဘုိးက စိတ္မရွည္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔တစ္သက္မိန္းမမရခဲ့တာ။ မိန္းမရဖို႔လုပ္ရတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ စိတ္ရွည္တာလည္း ပါတယ္ေနာ္။ အဲဒါေတာ့ မင္းမွတ္ထားဖုိ႔မေမ့နဲ႔ဦး။

ေသာၾကာ။ ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ မွတ္ထားလိုက္ပါၿပီ အဘုိးေလ။ ေရွာင္ရမည့္ သမီး၊ ေဆာင္ရမည့္ သမီးေတြက ဘာေတြလဲ ဆိုတာကိုသာ အျမန္ေျပာပါေတာ့။

ဦးတင္။ ဟားဟားဟား.........ဒီေနရာမွာေတာ့ မင္းလည္း ဘမ်ိဳးဘုိးတူျဖစ္ေနၿပီ။ ငါနဲ႔ေတာ့ မတူဘူး၊ အကိုႀကီးနဲ႔တူတာ၊ မင္း ဒီလိုသာ စိတ္မရွည္ရင္ မိန္းမယူဖို႔ စိတ္ကူး မထည့္နဲ႔။ မိန္းမဆိုတာ စိတ္ရွည္တဲ့ ေယာက်္ားမွ ႀကိဳက္တာကြာ့။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း သိလား၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က စိတ္မရွည္တတ္ၾကလို႔ပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ၾကာၾကာေပါင္းခ်င္ရင္ ဥပေဒ မ်ားမ်ား မရွိဘူး၊ ႏွစ္ခုပဲ။ တစ္ စိတ္ရွည္ရမယ္၊ ႏွစ္ မသိေယာင္ေဆာင္ႏိုင္ရမည္၊ ဒါပဲ။

ဦးရွင္။ မင္းဆိုတဲ့ေကာင္က စာတတ္ေပတတ္ေတာ့ ပီသပါတယ္။ ေလရွည္တာတစ္ခုကုိေတာ့ ငါသည္းမခံႏိုင္တာအမွန္ပဲေဟ့။ မင္း ဒီေန႔ မေျပာေတာ့ဘူးဆိုရင္လည္း ငါတို႔ အိမ္ပဲ ျပန္ၾကစို႔ကြာ။ ေန၀င္လို႔ ေမွာင္ေတာင္ ေမွာင္ေနၿပီ။

ဦးတင္။ အကိုႀကီးကလည္း စကားေျပာတာပဲဟာ၊ အလင္းအေမွာင္ မလိုပါဘူး။ လင္မယားျဖစ္ရင္ အေမွာင္ထဲေျပာတာ ပိုေတာင္ေကာင္းေသးတယ္။ အကိုႀကီးက လူပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့ ဒီသေဘာတရားကို ေျပာလည္း နားလည္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆို အိမ္ကအဖြါးႀကီး စိတ္ဆိုးတဲ့အခါတိုင္း လင္းေနတဲ့ မီးေတြ အကုန္ပိတ္ၿပီးမွ ေခ်ာ့ရတာ။ ခဏပဲ။ အဲဒီအထာကို က်ေနာ္သိေနေတာ့ အဖြါးႀကီးက သူအရင္ဦးေအာင္ မီးပိတ္တာကလား။

ေသာၾကာ။ အဘုိးကလည္းဗ်ာ၊ ေျပာရင္းေျပာရင္း ကုတင္ေပၚေရာက္သြားျပန္ၿပီ။ အဲဒါေနာက္ႀကံဳမွပဲ ေျပာပါဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္ေရွာင္ရမည့္၊ ေဆာင္ရမည့္ သမီးစာရင္းပဲ ေျပာပါေတာ့။

ဦးတင္။ ဒီလိုကြာ့ ေမာင္ေသာၾကာရ၊ ငါတို႔ေယာက်္ားေတြအတြက္ ေလာကမွာ ရွိတဲ့ သမီးေတြကို အုပ္စုခဲြၿပီး စစ္တမ္းေကာက္လုိက္ရင္ ေရွာင္ရမည့္ သမီးနဲ႔ ေဆာင္ရမည့္သမီးဆိုၿပီး (၂)မ်ိဳးပဲ ရွိတာေပါ့။ ေရွာင္ရမည့္ သမီးေတြကေတာ့...
(၁) ႏွပ္သမီး၊
(၂) နန္႔သမီး၊
(၃) နပ္သမီး၊
အဲဒီသမီးသံုးပါးေတာ့ ေရွာင္ေပေတာ့၊ မေရွာင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ မင္းဘ၀ ဒီတစ္ပတ္ ေသာၾကာကေန ေနာက္တစ္ပတ္ေသာၾကာေရာက္လည္း ေကာင္းစားဖို႔ မရွိဘူး။

ဦးရွင္။ ဟားဟားဟား.........ငါလည္း ဒီအရြယ္အထိရွိေနၿပီ။ မင္းေျပာတဲ့သမီးသံုးပါးေတာ့ မၾကားဖူးေပါင္ဗ်ာ။ ဘယ္က်မ္း ဘယ္စာေပကလာလို႔ ဒီသမီးစာရင္းကို မင္းက တင္ျပေနရတာလဲ၊ လင္းစမ္းပါဦး။

ဦးတင္။ အကိုႀကီးက မိန္းမအေၾကာင္း မသိလို႔ ဒီစကားေျပာတာပါ။ အကိုႀကီး လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာကိုက ဒီသေဘာေတြကို နားမလည္ခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ။ စာေပက်မ္းဂန္ေတြဆုိတာ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့လူေတြက ေရးခဲ့တာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ အခုက်ေနာ္ေျပာတာေတြကို စာေပက်မ္းဂန္ထဲ မပါလို႔ လက္မခံႏိုင္ရင္ေတာ့ အကိုႀကီး မွားသြားၿပီသာမွတ္ေတာ့။ ေရွးကစာအုပ္စာေပထဲ မပါတဲ့အေၾကာင္းအရာကို အမွန္လို႔ မယူဆႏိုင္တဲ့လူဟာ ယေန႔ေခတ္မွာ တိုးတက္ထြန္းကားေနတဲ့ အေျခအေနေတြကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ လက္ခံမလဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္မခံလို႔မွ မရပဲ။ အကိုႀကီးမ်က္ျမင္ပဲေလ။ က်ေနာ္ေျပာတာေတြက က်ေနာ့္ဘ၀နဲ႔ ႀကံဳရတာေတြကို ေျပာျပေနတာပါဗ်ာ့။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳကို ေရွးစာေပဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ လာမတိုင္းပါနဲ႔။

ဦးရွင္။ ကဲပါကြာ၊ မင္းက ငါ့ထက္စာတတ္တာကို လက္ခံပါတယ္။ မင္းေျပာစရာရွိတာသာ ဆက္ေျပာပါ။ ေနပါဦး၊ မင္းေျပာတဲ့ ႏွပ္သမီး၊ နန္႔သမီး၊ နပ္သမီး ဆိုတာေတြက ဘာေတြတုန္း။ ငါေတာ့ နတ္သမီးပဲ ၾကားဖူးတယ္။ မင္းေျပာတာေတြေတာ့ အခုမွပဲ အသစ္အဆန္းလုပ္ၿပီး မွတ္ရေတာ့မွာပဲ။

ဦးတင္။ ဟဲဟဲ.......ဒီေနရာမွာေတာ့ “အသက္ႀကီး တစ္နည္းသာ” ဆိုတဲ့ဆို႐ိုးစကား မွားသြားၿပီ။ အကိုႀကီးက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ႀကီးေပမဲ့ ဒါေတြကို အခုမွ သိရေတာ့မယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေျပာတာေပါ့၊ အေတြ႔အႀကဳံပါလို႔။ အသက္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး၊ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုရင္ ကေလးသာသာပဲ အကိုႀကီးရ။ က်ေနာ္ေျပာတာ စာေပအတုိုင္းေျပာတာေနာ္။

ဦးရွင္။ အဲဒါေတာ့ မင္းလိုရာဆြဲေျပာတာ ငါသိပါတယ္ငတင္ရာ။ ဟုိးအဂၤုတၱရာနိကာယ္၊ ဒုကနိပါတ္ထဲက အရွင္ႏု႐ုဒၶါနဲ႔ ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားကို ယူေျပာတာ မဟုတ္လား။

ဦးတင္။ လိုရာဆြဲေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ လက္ေတြ႔အသံုးခ်လိုက္တာပါ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ က်ေနာ္ေျပာတဲ့ သမီးေတြအနက္.......ႏွပ္သမီးဆိုတာက ကိုယ့္အသက္နဲ႔စာရင္ အလြန္ငယ္ရြယ္တဲ့ မိန္းမေတြကို ဆုိလိုတယ္။ ဒါက တင္စားေျပာတာပါ။ ႏွပ္သမီးဆိုတာ ကိုယ့္ႏွာေခါင္းကထြက္က်လာတဲ့ ႏွပ္ကိုေတာင္ ႏုိင္ႏိုင္နင္းနင္း မသုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့၊ ဥပမာဗ်ာ...၁၅ ႏွစ္၊ ႏွစ္ ၂၀၊ ၃၀ ေလာက္ငယ္တဲ့မိန္းမကို ယူတယ္ဆိုပါစို႔။ တစ္ခ်ိန္လံုး စိတ္ပူပင္ေနရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲလိုသက္က်ားအိုကို ယူတဲ့မိန္းမအေနနဲ႔လည္း မလႊဲသာလို႔ ယူရတာပဲ မ်ားပါတယ္။ တကယ့္တကယ္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္႐ုိး႐ိုးနဲ႔ယူတာ ခန္႔ရွားရွားပဲေလ။ အဲဒီေတာ့ ယူမိတဲ့ ေယာက်္ားဖက္မွာ စိတ္မခ်ႏိုင္မႈစတဲ့ ေသာကေတြမ်ားရသလို၊ မိန္းမဖက္မွာလည္း ဒီအဖိုးႀကီးဘယ္ေတာ့ေသၿပီး သူ႔အေမြေတြကို ငါပိုင္ဆိုင္ၿပီး ေနာက္လင္ငယ္ငယ္နဲ႔ ေနရမလဲ ဆိုတာေတြပဲ ေတြးေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္က ႏွပ္သမီးကိုလည္း ေရွာင္ရမယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ခင္ဗ်ားအတြက္မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေသာၾကာအတြက္ ေျပာတာပါ အကိုႀကီးရာ။

ေသာၾကာ။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးက က်ေနာ္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာပါဘူး အဘုိးရာ။ ကြာလွပါ။ ၃ ၄ ႏွစ္ပါပဲ။

ဦးတင္။ အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ ႏွပ္သမီးထဲေတာ့ မပါဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ နန္႔သမီးေတြ၊ နပ္သမီးေတြျဖစ္ေနရင္ေကာကြာ။

ေသာၾကာ။ အဲဒီအဓိပၸါယ္ကို က်ေနာ္မွ မသိေသးတာ၊ ရွင္းျပဦးေလ။

ဦးတင္။ နန္႔သမီးဆိုတာက အရြယ္ေရာက္ေပမဲ့၊ ဥပမာ......၁၈ ၁၉ စတဲ့အရြယ္ေတြေပါ့ ငါ့ေျမးရ။ ေယာက်္ားအေတြ႔အႀကံဳမရွိေသးပဲ အဖိုျမင္သမွ် လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလတိုက္လို႔ သစ္ရြက္လႈပ္ရင္ေတာင္ ငါ့ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ ေယာက်္ားေတြမ်ားလားလို႔ လွည့္ၾကည့္တတ္တဲ့ နန္႔တန္႔တန္႔ ပ်န္႔တန္႔တန္႔ အရြယ္ေလးေတြေပါ့။ သူတုိ႔ရင္ထဲ ႏွလံုးသားထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္မယ္၊ ႀကိဳက္မယ္လို႔ တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားတာမ်ိဳး မရွိေသးဘူးကြာ့။ အဲဒီေတာ့ ဦးရာလူစနစ္ပဲ။ ကိုယ္ဦးရင္ ကိုယ့္ကိုခ်စ္မယ္၊ သူဦးရင္ သူ႔ကို ခ်စ္မယ္ဆိုတဲ့ ဟာမ်ိဳးေလးေတြေပါ့။ အဲဒါမ်ိဳးကို ယူမိရင္လည္း ဒုကၡပဲ ငါ့ေျမးေရ႕။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ သူတို႔ရင္ထဲမွာ စမ္းသပ္ခ်င္တာပဲ ရွိတယ္၊ တကယ္ခ်စ္တဲ့စိတ္ဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္မရွိေသးဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ ညားၿပီးတဲ့အခါက်မွ ကိုယ့္ထက္သူ႔အေပၚ ျပဳစုႏိုင္မယ္လို႔ သူတို႔စိတ္ထဲထင္မိတဲ့ေယာက်္ားမ်ိဳးကို ေတြ႔ရင္ အဲဒီေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါသြားတတ္တယ္။ အဒါလည္း မင္းသတိျပဳရမယ္။

ဦးရွင္။ မင္းေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး ငါငယ္ငယ္က မိန္းမမယူခဲ့တာကိုေတာင္ ျပန္ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေရာကြာ။

ဦးတင္။ လာမွာေပါ့ ကိုႀကီးရ။ ေနာက္ဆံုးတစ္မ်ိဳးကေတာ့ နပ္သမီးေပါ့။ ေယာက်္ားအေတြ႔အႀကံဳမ်ားၿပီး ေတြ႔သမွ်ေယာက်္ားေတြကို အခ်ဥ္လိုသေဘာထားတတ္တဲ့ မိန္းမေတြေပါ့။ သူတို႔က ေယာက်္ားက်မ္းေက်သလို ေယာက်္ားအထာလည္း နပ္ေနၾကၿပီေလ။ ဘယ္လို သေဘာရွိတဲ့ေယာက္်ားကို ဘယ္နည္းနဲ႔ ဖမ္းရမလဲ ဆိုတာ သူတို႔ သိေနၿပီ။ အခ်ဥ္ႀကိဳက္တဲ့ ေယာက်္ားကို အခ်ဥ္ေကြ်းဖို႔ ၀န္မေလးသလို အခ်ိဳႀကိဳက္တဲ့ေယာက္်ားကိုလည္း အခ်ိဳေကြ်းလိုက္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို အခ်ဥ္ သို႔မဟုတ္ အခ်ိဳလို႔ပဲ သေဘာထားတာဆိုေတာ့ တကယ္ေမတၱာအစစ္၊ ေမတၱာမွန္ဆိုတာ အေတာ္ရွားသားကလား။ သူတို႔ဘ၀အတြက္ အဆင္ေျပမယ္ထင္ရတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ အဲဒီလူအႀကိဳက္လိုက္ၿပီး ေပါင္းလိုက္မွာပဲ။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူ႔ဘ၀ေကာင္းစားေရးအတြက္ ကိုယ့္ကိုအသံုးခ်လိုက္တာပဲေပါ့။ အဒီရည္ရြယ္ခ်က္အရင္းခံေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ ကိုယ္ဟာ သူ႔အတြက္ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူးလို႔ ယူဆတဲ့အခါ ကိုယ့္ကို စြန္႔ပစ္သြားဖို႔လည္း သူတို႔က ၀န္မေလးေတာ့ဘူး။ အဲလိုျဖစ္တဲ့အခါမွာ တကယ့္ေမတၱာအစစ္နဲ႔ ခ်စ္မိ ေပါင္းသင္းမိတဲ့ေယာက်္ားအတြက္ေတာ့ အသည္းကြဲကိန္းေပါ့ ငါ့ေျမးရ။ အဲဒီေတာ့ ဒီလို နပ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးကိုလည္း မင္းၾကပ္ၾကပ္သတိထားၿပီး ေရွာင္ေပေတာ့ေဟ့။

ဦးရွင္။ မင္းေျပာတာနဲ႔ ငါ့ေျမးေလး ဒီတစ္သက္ ယူစရာမိန္းမရွာမေတြ႔ပဲ ျဖစ္ေနပါဦးမယ္ကြာ၊ ၾကည့္လည္း လုပ္ပါဦး ပညာရွိႀကီးရယ္။ မင္းက အင္ဒိယႏိုင္ငံ မဟာဘာရတေခတ္က ပညာရွိႀကီး ကာလီဒါသထက္ေတာင္ မိန္းမက်မ္းေၾကေနပါေရာလား။

ဦးတင္။ ဟားဟားဟား........အဲဒီ ကာလီဒါသဆိုတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးက ဘယ္မွာမိန္းမက်မ္းေၾကလုိ႔တုန္း။ မိန္းမက်မ္းမေၾကလို႔ပဲ ေရကန္ထဲက ၾကာဖူးလႈပ္တဲ့ ျပႆနာကို သူ႔မိန္းမကို ေျပာမိလို႔ အသတ္ခံလိုက္ရတာ မဟုတ္လား။ သူက နပ္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့လူေလ အကိုႀကီးရ။ သူ႔မိန္းမက သူ႔ကို အသံုးခ်ၿပီး အိမ္ေရွ႕မင္းရဲ႕ မိဖုရားရာထူးရလိုက္တာ မဟုတ္လား။ ကာလီဒါသ ပညာရွိတာ က်ေနာ္လက္ခံပါတယ္။ မိန္းမက်မ္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ဆီက သင္ယူရလိမ့္ဦးမယ္။

ေသာၾကာ။ အင္း.......အဘုိးေလးေျပာပံုအရဆုိရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ေကာင္မေလးက အဲဒီသံုးမ်ိဳးထဲက ေနာက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ နပ္တဲ့အထဲေတာ့ ပါခ်င္ခ်င္ပဲဗ်ာ့။ ဒီအတုိင္းဆို က်ေနာ္ သူ႔ကို ေရွာင္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီ။

ဦးရွင္။ မင္းအဘုိးေျပာတဲ့အတိုင္းသာ ေရွာင္ေနရင္ေတာ့ ဒီေလာကမွာ ယူစရာမိန္းမေတာင္ ရွိေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းမေတြဟာ သူေျပာသလို နန္႔ခ်င္လည္း နန္႔မယ္၊ နပ္ခ်င္လည္း နပ္မယ္ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္နဲ႔ ညားၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ္လိမ္မာရင္ လိမ္မာသလို သူ႔ကို ျပဳျပင္သြားရင္လည္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္တာပဲေလကြာ။ အရာရာတိုင္းဟာ ႏုရာက ရင့္လာရတာခ်ည္းပဲေလ။ လူတစ္ေယာက္ကို ပံုေသတြက္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ဒီအရြယ္ ဒီအေျခအေနမွာ သူဒီလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ မင့္ အဘုိးေလးေျပာတာ ေခါင္းထဲ ထည့္မေနနဲ႔။

ဦးတင္။ အကိုႀကီးေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ အရာရာတိုင္းဟာ ႏုရာက ရင့္လာတာပါပဲ။ ရင့္ယံုမကဘူး မွည့္ေတာင္လာပါေသးတယ္။ သရက္သီးဟာ ႏုရာက ရင့္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွည့္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုတုန္းကလည္း သရက္သီးပဲေခၚသလို ရင့္လာ မွည့္လာျပန္ေတာ့လည္း သရက္သီးလို႔ပဲ ေခၚတာမဟုတ္လား။ ႏုတုန္းက နာမည္တစ္မ်ိဳး ရင့္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ မွည့္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး နာမည္ရတဲ့ အသီးဆုိတာ ဒီေလာကမွာ မရွိပါဘူး။ ဒါဟာ ဗီဇနိယာမသေဘာပဲေလ။ လူဟာလည္း ဒီဗီဇနိယာမသေဘာထဲ ပါတယ္လို႔ က်ေတာ္ယူဆတယ္။ ဒီသေဘာအရ နန္႔တဲ့သေဘာရွိတဲ့သူဟာ အရြယ္ရလာလည္း နန္႔မွာပဲ။ နပ္တဲ့သူလည္း အတူတူပဲ။ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္တဲ့သူဆုိတာ ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။ မရွိဘူး မဆိုလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ရွားတယ္ အကိုႀကီး။ ရြာေနာက္က မတင္သိန္းကုိ ၾကည့္ပါလား။ အကိုႀကီးတို႔ က်ေနာ္တို႔ လူပ်ိဳဘ၀ကတည္းက နန္႔ေက်ာဆဲြတာ အခုထိ ေပ်ာက္လို႔လား။

ဦးရွင္။ အဲဒါကေတာ့ကြာ နည္းနည္းပါးပါးရွိမွာေပါ့။ အရာရာကို ပံုေသတြက္မရဘူးဆိုတာေတာ့ ငါ့ဒႆနပဲ။ မင္းေျပာသလို ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီခြ်င္းခ်က္ဆုိတာလည္း လူကပဲ လုပ္ယူရတာ မဟုတ္လား။ လူဆိုတာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲတဲ့ သဘာ၀ေလာကႀကီးထဲမွာ စံျပပဲေလ။ သက္ရွိလူသားကို သက္မဲ့အရာ၀တၳဳနဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းတာကိုေတာ့ မွန္ကန္တဲ့ ခုိင္းႏႈိင္းမႈလို႔ ငါေတာ့ တကယ္မယူဆႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ မင္း ေမာင္ေသာၾကာ အသက္႐ႈေခ်ာင္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ေပးလိုက္ဦး။ အခုေရွာင္ရမည့္သမီးေတြကိုေတာ့ သိရၿပီ။ ေဆာင္ရမည့္သမီးကေကာ ဘာတဲ့တုန္းကြာ။

ဦးတင္။ နတ္သမီးေပါ့ အကိုႀကီးရ။ နတ္သမီးကို ေဆာင္ရမွာေပါ့။

ဦးရွင္။ မင္း မျဖစ္ႏိုင္တာ မေျပာနဲ႔။ လူလူခ်င္းေတာင္ ေဆာင္ဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ေနရတဲ့အထဲ၊ ဘယ္ကလာ နတ္သမီးကို ေဆာင္လို႔ရမွာတုန္း။

ေသာၾကာ။ ဟုတ္ပါ့ အဘုိးရာ၊ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ နပ္တဲ့သမီးကိုေတာင္ မရမက လိုက္ေနရတာ နတ္သမီးဆိုရင္ေတာ့ ေ၀လာေ၀းေရာ့ေပါ့။ အဘုိးေျပာလိုက္မွ စိတ္ဓာတ္ေတာင္ က်မိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဒီပံုအတုိင္းဆိုရင္ေတာ့ အဘုိးဦးရွင္လို လူပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဦးတင္။ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေသာၾကာရ၊ ငါက ဘုရားေဟာတဲ့အတုိင္းေျပာေနတာကြာ႔။ မင္းအဘုိးႀကီးဦးရွင္က ဘုရားစာထဲပါမွ လက္ခံတဲ့လူမဟုတ္လား။ ငါ့အေတြ႔အႀကံဳေတြခ်ည္းေျပာရင္ သူက သိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး။ ဘုရားက ေဟာထားၿပီးသာေလ။ နတ္သမီးဆိုတာ ဟုိးလက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့၊ ရွိမွန္း မရွိမွန္း မေသခ်ာတဲ့ တာ၀တႎသာတို႔ ယာမာတို႔လို နတ္ရြာက ဟာေတြ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေတြေတာ့ မင္းေသမွပဲ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ပါရင္ ရႏိုင္မယ္။ ဒီအတုိင္းေတာ့ မင္းမစဥ္းစားနဲ႔။ နႏၵမင္းသားေတာင္ ဘုရားေခၚသြားလို႔ နတ္သမီးျမင္ဖူးတာ။ ဒါလည္း စာကေျပာလို႔ သိရတာေလ။ ငါတုိ႔ ျမန္မာရာဇ၀င္မွာေတာ့ တရားဖ်ားမင္းဟာ ေအာင္ပင္လယ္မွာ နတ္သမီးကို ျမင္ၿပီး အ႐ူးအမူးျဖစ္သြားတယ္ဆိုပဲ။ ငါ့အထင္ေတာ့ နတ္သမီး မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ အေတာ္အတန္လွပတဲ့ ေက်းေတာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီဘုရင္က ေတာလုိက္ရင္း ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ကေယာင္ကတန္းျဖစ္ၿပီး ေက်းေတာသူကို ျမင္ၿပီး တပ္မက္စိတ္ေၾကာင့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔နန္းတြင္းက မူးမတ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ အထင္ေသးမွာစိုးလို႔ နတ္သမီးကို ျမင္ၿပီး ဒီလိုျဖစ္သြားတာလို႔ အေၾကာင္းျပတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ရာဇ၀င္ဆိုတုိင္း၊ စာအုပ္ထဲ ေရးထားတုိင္း အမွန္လို႔ မွတ္မေနနဲ႔။ မင္းတို႔လို ေက်ာင္းဆရာလုပ္တဲ့လူေတြ အဲဒီလို မမွတ္ယူဖို႔ ပိုအေရးႀကီးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေနာင္လာေနာင္သားေတြ အသိမွား အမွတ္မွားေတြ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။

ဦးရွင္။ ဒါျဖစ္ရင္ မင္းေျပာခ်င္တဲ့ နတ္သမီးဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးကို ေျပာတာလဲ၊ လင္းပါဦး ငတင္ရယ္။ မင္းစကားနားေထာင္ရတာလည္း ေမွာင္ကေမွာင္၊ ျခင္ကကိုက္နဲ႔၊ ဆာေနတဲ့ဗိုက္ေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္ေနၿပီးလည္း မသိေတာ့ဘူး။

ဦးတင္။ နတ္သမီးဆုိတာ ကိုယ့္အေပၚသစၥာရွိရွိေပါင္းသင္းႏိုင္မည့္ မိန္းမကို ေျပာတာေပါ့ အကိုႀကီးရ။ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္သေဘာထားခ်င္တူတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး။ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတူရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကို နားလည္ေပးႏိုင္ၿပီး ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုး ေနထိုင္တတ္တဲ့ မိန္းမေပါ့။ စာထဲပါတဲ့အတုိင္းေျပာရင္ေတာ့ သဒၶါ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈခ်င္းလည္းတူ၊ သီလ ဆိုတဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားခ်င္းလည္းတူ၊ စာဂ ဆိုတဲ့ လွဴေရးတန္းေရးမွာလည္းသေဘာတူ၊ ပညာဆိုတဲ့ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားမႈမွာလည္း သေဘာတူရင္ အဲဒီမိန္းမကို ဘုရားက နတ္သမီးလို႔ ေျပာခဲ့တာမဟုတ္လား။ အကိုႀကီး ဒီေလာက္ဘုရားစာေတြ ဖတ္ေနတာ သိမွာေပါ့။ စာထဲပါတဲ့အတိုင္း အဲဒီေလးမ်ိဳးလံုး မတူရင္ေတာင္မွ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အေပၚ သစၥာရွိရွိေပါင္းသင္းႏိုင္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးကို နတ္သမီးလို႔ ေခၚမယ္ဗ်ာ။ ကဲ ေမာင္ေသာၾကာေရ.......မင္းအဲဒီမိန္းမမ်ိဳးကို ေတြ႔ရင္ေတာ့ ရေအာင္က်ိဳးစားၿပီး ယူေပေတာ့။ ခုလည္းေကာင္း၊ ေနာင္သံသရာရွိရင္လည္း ေကာင္းစားမည့္ ဘ၀လက္တြဲေဖၚ၊ သံသရာလက္တြဲေဖၚေပါ့ကြာ။

ေသာၾကာ။ ရွာလို႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ အဘုိးရာ။ မေတြ႔ရင္ အဘုိးဦးရွင္လို လူပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ရေတာ့မွာလား။

ဦးတင္။ မင္းအဘုိးႀကီးကို အားက်မေနနဲ႔။ သူက ရွာမေတြ႔လို႔ မရတာမဟုတ္ဘူး။ မစြံလို႔ မရတာ။ ညံ့လို႔မရတာ။ ငါေျပာမယ္။ မင္းခ်စ္တဲ့ ေကာင္မေလးကို နတ္သမီးျဖစ္ေစခ်င္ရင္ေလ.....မွတ္ထား။ စိတ္ရွည္ႏိုင္ရမယ္၊ မသိေယာင္ေဆာင္ႏိုင္ရမယ္။ လူတိုင္းလူတုိင္းမွာ သူ႔ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္နဲ႔ သူရွိတယ္။ အဲဒီခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွ၊ အထူးသျဖင့္ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မေျပာမိေအာင္ ေစာင့္ထိမ္းႏိုင္ရမယ္။ ဒီလိုေနျပလိုက္ရင္ မင္းအေပၚ သူနားလည္ေပးလာလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုးရလာဒ္ကေတာ့ မင္းေလာက္ေကာင္းတဲ့၊ ေကာင္းႏိုင္တဲ့ေယာက္်ားကို သူ႔စိတ္ထဲ၊ သူ႔မ်က္စိထဲ ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါဆို မင္းအေပၚသူသစၥာရွိဖို႔ ရာခုိင္ႏႈံးမ်ားသြားၿပီး။ အဲဒီေတာ့ မင္းေကာင္မေလးက မင္းအတြက္ နတ္သမီးျဖစ္ၿပီသာမွတ္လိုက္ေတာ့။

ယင္းေနာက္ အလင္းတန္းရြာေနာက္ဘက္ကမ္းေျခရွိ ေနနီ၀န္းႀကီးလည္း အေနာက္ေဂါယာသို႔ ယြန္းေလၿပီျဖစ္ရာ အဘိုးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာင္ေသာၾကာတုိ႔ ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။ ေမာင္ေသာၾကာ၏ရင္ထဲမွာမူ နပ္သမီးျဖစ္ေသာ သူ႔ေကာင္မေလးကို အဘုိးေျပာတဲ့အတိုင္း နတ္သမီးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးဖို႔နည္းလမ္းကို စဥ္းစားရင္း စိတ္မရွည္တတ္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပင္ဖို႔ အရင္ေတြးေတာမိသျဖင့္ သက္ျပင္းအခါခါခ်ေနရေပေတာ့သတည္း။