အေမ့စကား

ေတာလား၊ ေရလားေတြ ေရးၿပီးကတည္းက အသင့္၀ယ္ထားတဲ့ Kindle စာဖတ္စက္ေလးနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနလိုက္တာ ဘေလာဂ္ေပၚ မတက္ျဖစ္တာေတာင္ၾကာလွေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေန႔ေတာ့၊ ဒီေန႔ဆိုတာ ျမန္မာသကၠရာဇ္ (၁၃၇၂)-ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၇)၊ စေနေန႔၊ ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၁၀၊ ႏို၀င္ဘာလ (၁၃)-ရက္ေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ မေရးလို႔မျဖစ္ဘူး၊ ဒီထက္ပိုေျပာရရင္ေတာ့ မေရးပဲကို မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီေန႔ဟာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးကလူေတြ သူတို႔ဆႏၵကို ထုတ္ေဖၚခြင့္ရတဲ့ေန႔ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ႏို၀င္ဘာလ (၇) ရက္ေန႔မွာ ျပည့္သူေတြဟာ သူတို႔ဆႏၵမပါပဲနဲ႔ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ မဲသြားထည့္ခဲ့ၾကရရွာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဆႏၵအစစ္အမွန္ေတြနဲ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ျမင္ခြင့္၊ ၾကည့္ခြင့္၊ သူေျပာတာကို နားေထာင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ တညီတညြတ္တည္း ၀မ္းပန္းတသာ ခ်ီတက္ခြင့္ရခဲ့ၾကပါၿပီ။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (သို႔) အေမစု။
ျပည္သူလူထုက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလြန္းလို႔ အေမစုဆိုတဲ့ နာမည္ကို ရင္ထဲကတင္မက ႏႈတ္ဖ်ားကပါ ေခၚေနၾကပါၿပီ။ အေမဟာ ျပည္သူအားလံုးရဲ႕ရင္ထဲကို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေက်ာ္ေက်ာ္ ေနရာ၀င္ယူထားခဲ့ၿပီး ဒီမုိကေရစီအတြက္ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္မွန္သမွ်ကို စြတ္လႊတ္ထားခဲ့သူပါ။ ဒါ့ျပင္ ဇနီးသည္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ တည္ရွိေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားကိုပင္အံတုၿပီး ယံုၾကည္မႈအတြက္ အထိမ္းအသိမ္းခံခဲ့သူပါ။ မလြမ္း ဘယ္ခါရွိမွာလဲ? ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္ေပပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားရွာတဲ့ အမ်ိဳးသားျဖစ္သူ ေဒါက္တာမိုက္ကယ္အဲရစ္ရဲ႕ စ်ာပနကိုလည္း မသြားခဲ့၊ ခ်စ္လွစြာေသာ သားႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း သြားမၾကည့္ခဲ့။ သူမရဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မလြတ္လပ္ေသးတဲ့ ျမန္မာျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုးအတြက္ အစေတးခံႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ အေမစု ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ေမွာင္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးအတြက္ အလင္းေရာင္ျပန္ေပးဖို႔ အေမစုေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္မွာရွိတဲ့ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုး ၀မ္းသာအားရျဖစ္ၾကမွာ အမွန္ပါပဲ။ အားလံုးနဲ႔အတူ က်ေနာ္လည္း မ်က္ရည္လည္မတတ္ ၀မ္းသာေနရပါၿပီ။ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္လို႔၊ ဘာရမွာမို႔လို႔ ၀မ္းသာေနၾက၊ ၀မ္းသာေနရပါသလဲ?

က်ေနာ္အပါအ၀င္ အားလံုးလိုခ်င္တဲ့အရာကေတာ့ “လြတ္လပ္ေရး” ပါပဲ။ အခ်ဳပ္အခ်ယ္၊ အတားအဆီးေတြၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြထဲမွာ ေနၾကရရွာတယ္လို႔ေတာင္ သိၾကဟန္မတူေတာ့ပါဘူး။ ေနေနက်ျဖစ္ေနၾကပံုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔ကမၻာႀကီးဟာ သတင္းမီဒီယာအစြမ္းသတိၱေၾကာင့္ အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းသြားၿပီျဖစ္လို႔ ျပည္သူလူထုအေတာ္မ်ားမ်ား လည္းမ်က္စိပြင့္၊ နားပြင့္ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက အဘက္ဘက္က ပိတ္ဆို႔ဖို႔ က်ိဳးစားေနၾကေပမဲ့ ပိတ္ေလပြင့္ေလျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးကိုေတာ့ လြန္ဆန္လို႔မရႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဖုန္းတစ္လံုးထဲကို ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ၀င္ေနရာယူထားလိုက္ၿပီဆိုတာ သူတို႔လည္း သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီ။

မ်က္စိပြင့္နားပြင့္ျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် ျပည္သူေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အက်ဥ္းက်ေနသူေတြအျဖစ္ သိျမင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔အေမွ်ာ္လင့္ဆံုးဟာ ဒီအၾကပ္အတည္းကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္တဲ့သူကိုပါပဲ။ ဒီအတြက္ အေမစုကို ေတာင့္တေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀)လံုးလံုး ေစာင့္စားေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ (၆၂) ႏွစ္လံုးလံုး အဂၤလိပ္ကြ်န္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ၾကတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လြတ္လပ္ေရးကို ယူေပးခဲ့ပါၿပီ။ သုိ႔ေပမဲ့ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းဘ၀မွာ လြတ္ေျမာက္မည္ႀကံကာမွ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀) နီးပါး စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေအာက္ကို ျပန္လည္ေရာက္ခဲ့ၾကရရွာျပန္ပါတယ္။ အႏိုင္က်င့္ဗိုလ္က်စိုးမိုးခံဘ၀မွာ အက်င့္သားရေနၾကေပမဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔လြတ္ေျမာက္ေရးဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကိုယ့္စီနဲ႔ခ်ည္းပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။

ဒီေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အားျဖည့္ေပးႏိုင္တဲ့သူ ဒီေန႔ေတာ့ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒိအတြက္ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကသာမက တစ္ကမၻာလံုးကပါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကလည္း အေမစုရဲ႕လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ ႀကိဳဆိုေနၾကပါတယ္။ အေမစုေနာက္မွာ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးသာမက တစ္ကမၻာလံုးကပါ ရပ္တည္ေနတယ္ဆိုတာ ဒီေန႔မွာ သက္ေသျပလိုက္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ လက္ရွိစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ အေမစုဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ? ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ မေမးမျဖစ္ ေမးရမွာပါပဲ။ ဒိအတြက္ သူမက လြတ္လြတ္ခ်င္းေျပာခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ We have to "work in unison" to achieve our goals . “လိုခ်င္တဲ့ပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ လက္တြဲလုပ္ေဆာင္ၾကရမည္” တဲ့။ အေမ့စကားနားေထာင္ရမည့္ အခ်ိန္က်ေရာက္ပါၿပီ။