“ခံရခက္လိုက္တာကြာ”
လူအေတာ္မ်ားမ်ား ခံရခက္ေနၾကေလရဲ႕။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခံရခက္ေနၾကသေပါ့။ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ဖြတ္+ႀကံ႕က ႀကိဳတင္မဲနဲ႔ အဓမၼအႏိူင္သြားလို႔ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ ဒီမိုပါတီေတြနဲ႔ အဲဒီပါတီေတြကို မဲေပးမိသူ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးကလည္း ခံရခက္ေနၾကတယ္။ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ ခံရခက္မႈေတြနဲ႔အတူ အံတက်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ေပါ့။ အေစာ္ကားခံရတာကိုး။ ဟုိလူက ေစာင္းလို႔၊ ဒီလူကရြဲ႕လို႔ အခံရခက္ေနရွာတဲ့ လူေတြလည္း မနည္းမေနာေပပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ျပန္တြယ္ခ်င္ေပမဲ့ အခြင့္မသာလို႔ ခိုးလုိးခုျဖစ္ေနရရွာတဲ့ ခံရခက္မႈက တစ္မ်ိဳး။
တစ္ခါတေလ ဘြတ္ဖိနပ္စီးၿပီး လမ္းသြားရင္ ဖိနပ္ၾကားထဲ ခဲလံုးေသးေသးေလးေတြ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုး၀င္တတ္ေသးရဲ႕။ အဲလိုျဖစ္ၿပီဆိုရင္ လမ္းသြားရတာ အေတာ့္ကို ကသိကေအာင့္ႏိုင္တာကလား။ လူၾကား သူၾကားထဲဆို အသာဆိုးေသးဗ်ာ။ ဆက္သြားဖို႔လည္းခက္ခက္၊ ဖိနပ္ခြ်တ္ဖို႔လည္းခက္ခက္နဲ႔။ မသိမသာ ေမွးၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ေျခေထာက္က မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့နဲ႔ဆိုေတာ့ လမ္းသြားရတာ သိပ္မေျဖာင့္ခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္စ။ လူရွင္းတဲ့ေနရာေရာက္မွပဲ ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီး ခဲထုတ္၊ ျပန္စီးရတာ။ အဲလိုမလုပ္လို႔ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ခိုးလိုးခုလုနဲ႔၊ တယ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ဒါလည္း ခံရခက္မႈတစ္မ်ိဳးေပါ့။
က်ေနာ္လည္း ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံရခက္ေနတယ္။ မနက္စာစားၿပီးကတည္းက မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့နဲ႔ အေနခက္လိုက္တာမ်ား၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ တစ္ေနကုန္ပါပဲ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ့---
“ေကာင္ေလးေရ႕--- မနက္ဖန္အတြက္ ငါးေခါင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္းခ်က္မယ္ေဟ့၊ ေလႊးဖို႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့”
က်ေနာ္ေနတဲ့အေဆာင္ပိုင္အဖိုးႀကီးက အခ်က္အျပဳတ္၀ါသနာ အေတာ့္ကိုပါတာကလား။ သူ႔အသက္က (၈၄) ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လက္ထက္က လက္က်န္စစ္သားေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးေပါ့။ က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ဟင္းခ်က္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္ကတည္းက အခုခ်ိန္ထိေအာင္ သူခ်က္ေကြ်းတဲ့ ဟင္း၊ ထမင္းပဲ အမ်ားဆံုးစားေနရတာ။ ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ဘ၀ေတာင္ဆပ္ရမယ္ မသိဘူး။ တကယ္ပါ။ သူက ၿဗိတိရွႏိုင္ငံသားေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အသက္အရြယ္အရေရာ၊ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးအရပါ ခံစားခြင့္ေတြရွိေနၿပီဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာ သိပ္ေနတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိပါဘူး။ သြားေနတာပဲ၊ တစ္ေနကုန္။ အဲ---အေဆာင္မွာရွိေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခ်က္ေနၿပီသာမွတ္။ အခုလည္း ခ်က္ထားျပန္ၿပီ။ ငါးေခါင္းဟင္း တဲ့။
အဲဒီငါးေခါင္းဟင္းေပါ့ဗ်ား၊ ခ်က္ထားတဲ့ပံုက ခ်ဥ္ငတ္စပ္ အရသာနဲ႔။ ငါးေခါင္းကို နႏြင္းနဲ႔နာနာနယ္၊ ဆီပူအရင္သပ္ၿပီး ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ ငါးအန႔ံကလည္း ေပ်ာက္ေနေပတာကိုး။ ရွဴးရွဲေပါင္းအိုးနဲ႔ ေပါင္းခ်က္ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အရိုးေတြေတာင္ ႏူးေနတာ။ ဒါေပမဲ့ မႏူးတဲ့အရုိးေတြလည္း မႏူးေပဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ျမန္မာစကားပံုရွိတယ္မဟုတ္လား? “အစားမေတာ္တစ္လုပ္”တဲ့။ ငါးေခါင္းဟင္းကို စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ ဘယ္အရုိးက ၀င္ေမႊသြားတယ္မသိလိုက္ဘူး။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့မွ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့ အေနရခက္လိုက္တာဗ်ာ၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
အေရေသာက္လည္း မက်၊ အဖတ္စားလည္း မက်နဲ႔ လည္ေခ်ာင္းမွာ သံေယာဇဥ္တြယ္မိတဲ့ အရုိးရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ခမ်ာ တစ္ေနကုန္ စာဖတ္လည္း ကသိကေအာင့္၊ ခ်စ္သူနဲ႔ စကားေျပာလည္း အဆင္မေျပျဖစ္ေနရရွာသေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခန္းတည္းအတူေနတဲ့ အကိုႀကီးကို ေမးၾကည့္တယ္။ “လည္ေခ်ာင္းမွာအရုိးနင္တယ္ဗ်ာ၊ ဘာစားစား၊ ေသာက္ေသာက္မက်ဘူး၊ အဲဒါ လုပ္ပါဦး၊ ေဆးေလး၀ါးေလး ရွိရင္” ဆိုေတာ့ သူက ငွက္ေပ်ာက္သီးစားတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဘိုးႀကီး အပတ္စဥ္တုိင္းငွက္ေပ်ာပဲြထိုးၿပီး ျပန္စြန္႔ထားတဲ့ ပဲြက်ငွက္ေပ်ာသီးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးစားၾကည့္တယ္။ မက်ေရးခ် မက်ဗ်ိဳ႕။ ခက္ေတာ့ ေနၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆုိရင္ေတာ့ ေဆးရံုသြားၿပီး ဓာတ္မွန္ရုိက္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒုကၡ။
ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိနဲ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး ေရဗူးထဲ ေရျဖည့္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အဖိုးႀကီး ဟင္းခ်က္ေနတာ ေတြ႔ရျပန္ေရာ။ “အဘရာ အဘခ်က္တဲ့ ငါးေခါင္းဟင္းစားၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ အရုိးမ်က္ေနတာ တစ္ေနကုန္ပဲ၊ ဘာစားစား မက်ဘူးဗ်ာ၊ ေနရခက္လိုက္တာ” ဆိုေတာ့ သူက ေျပာျပန္တယ္။ “ဟားဟား မပူနဲ႔၊ အခုလည္း ငါးေၾကာ္ေနတယ္၊ မနက္ဖန္စားရဦးမယ္” တဲ့။ က်ေနာ့္ခမ်ား ငါးအသံၾကားတာနဲ႔တင္ လန္႔ေနရတဲ့အထဲ ငါးေၾကာ္ေနေသးသတဲ့ဗ်ား။ ေနာက္ၿပီးမွ သူက “ငွက္ေပ်ာသီးစားရတယ္ ေကာင္ေလးရ” တဲ့၊ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ “အာ---စားတာပဲ အဘရ၊ အဘပဲြထိုးၿပီး စြန္႔ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြေတာင္ က်ေနာ္စားလို႔ ကုန္ခါနီးေနၿပီ” ဆိုေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ပိန္ပိန္နဲ႔ အေပၚထပ္ျပန္တက္ၿပီး မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့ အရုိးကို ေမ့လိုေမ့ျငား ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္း အျပင္က တံခါးလာေခါက္လို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ အဘလက္ထဲမွာ သံပုရာသီးတစ္လံုးကို ညွစ္ေကာင္းရံု အစိတ္ေလးေတြ ေလးစိပ္ စိပ္၊ ေႂကြပန္းကန္ေလးထဲထည့္ၿပီး ကိုင္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ “ကဲ ဘာမွမပူနဲ႔၊ ညအိပ္ယာ၀င္တဲ့အခါ သံပုရာရည္ကိုညွစ္ေသာက္ေပေတာ့၊ ငါးအရုိးမေျပာနဲ႔၊ ဆင္စြယ္ေတာင္ ေပ်ာ့သြားမယ္၊ မယံုမရွိနဲ႔ လက္ေတြ႔ပဲ ေကာင္ေလးရ” တဲ့။ ရျပန္ၿပီ ေနာက္ထပ္ ေဆးနည္းတစ္မ်ိဳး။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတဲ့ လူႀကီးစကားဆိုေတာ့လည္း နားေထာင္ရတာေပါ့။ ကိုယ္က ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ညအိပ္ယာ၀င္တဲ့အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းတန္းလန္း ရုပ္ရွင္ကားကို ရပ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ပက္လက္အိပ္၊ ပါးစပ္ၿဖဲၿပီး စိပ္ထားတဲ့သံပုရာျခမ္းေလးကို လွ်ာမထိ၊ အာမထိ၊ လည္ေခ်ာင္း၀ တိုက္ရုိက္ေရာက္ေအာင္ ညွစ္ထည့္ၿပီး ေနႏိုင္သေလာက္ ငံုထားလိုက္တယ္။ ခ်ဥ္လိုက္တာဗ်ာ။ သြားထိရင္ သြားက်ိမ္းမွာစုိးရ၊ လွ်ာထိရင္လည္း ခ်ဥ္တဲ့အရသာပိုဆိုးလို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ တည့္တည့္၀င္ေအာင္ ပက္လက္အိပ္ၿပီး ညွစ္ေသာက္တာေတာင္ သံပုရာရဲ႕ အခ်ဥ္ဓာတ္က ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္တာကလား။
တစ္စိပ္ညွစ္ၿပီး ခဏေနၾကည့္တယ္၊ မ်က္ေနတုန္းပဲဗ်ိဳ႕။ ဒါနဲ႔ လာစမ္း ေနာက္တစ္စိပ္။ ထပ္ညွစ္ေသာက္တယ္။ အဲၿပီးေတာ့ ခဏေနလိုက္တယ္။ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ခံစားမိတယ္။ အယ္---အဘေဆးနည္း စြမ္းၿပီထင္တယ္။ အခုဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရတစ္ငံုႏွစ္ငံု ေသာက္လုိက္တယ္။ ေနၾကည့္တယ္။ ေသခ်ာတယ္။ အရုိးမမ်က္ေတာ့ဘူး။ အဟား----ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ား။ အရုိးနင္ရင္ သံပုရာေရကို ဒီလိုဒီလို ညွစ္ေသာက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ လက္ေတြ႔ေပ်ာက္ကင္းသြားတဲ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ “သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကား” လို႔ အဆိုရွိသမို႔လား။ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြက တန္ဖုိးျဖတ္လို႔မရဘူးေလ။ အခုက်ေနာ့္လည္ေခ်ာင္း၀မွာ အရုိးမ်က္တဲ့ဒုကၡႀကီး အဘရဲ႕ သံပုရာသီးအစြမ္းေၾကာင့္ လံုးလံုးေပ်ာက္ကင္းသြားပါၿပီ။ ေပ်ာက္ဆို ေသာက္ၿပီး ငါးမိနစ္အတြင္းကို ေပ်ာက္တာပါ။ မယံုမရွိနဲ႔၊ လက္ေတြ႔။
လူအေတာ္မ်ားမ်ား ခံရခက္ေနၾကေလရဲ႕။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ခံရခက္ေနၾကသေပါ့။ ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ဖြတ္+ႀကံ႕က ႀကိဳတင္မဲနဲ႔ အဓမၼအႏိူင္သြားလို႔ ေရြးေကာက္ပဲြ၀င္ ဒီမိုပါတီေတြနဲ႔ အဲဒီပါတီေတြကို မဲေပးမိသူ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးကလည္း ခံရခက္ေနၾကတယ္။ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ ခံရခက္မႈေတြနဲ႔အတူ အံတက်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ေပါ့။ အေစာ္ကားခံရတာကိုး။ ဟုိလူက ေစာင္းလို႔၊ ဒီလူကရြဲ႕လို႔ အခံရခက္ေနရွာတဲ့ လူေတြလည္း မနည္းမေနာေပပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ျပန္တြယ္ခ်င္ေပမဲ့ အခြင့္မသာလို႔ ခိုးလုိးခုျဖစ္ေနရရွာတဲ့ ခံရခက္မႈက တစ္မ်ိဳး။
တစ္ခါတေလ ဘြတ္ဖိနပ္စီးၿပီး လမ္းသြားရင္ ဖိနပ္ၾကားထဲ ခဲလံုးေသးေသးေလးေတြ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုး၀င္တတ္ေသးရဲ႕။ အဲလိုျဖစ္ၿပီဆိုရင္ လမ္းသြားရတာ အေတာ့္ကို ကသိကေအာင့္ႏိုင္တာကလား။ လူၾကား သူၾကားထဲဆို အသာဆိုးေသးဗ်ာ။ ဆက္သြားဖို႔လည္းခက္ခက္၊ ဖိနပ္ခြ်တ္ဖို႔လည္းခက္ခက္နဲ႔။ မသိမသာ ေမွးၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ေျခေထာက္က မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့နဲ႔ဆိုေတာ့ လမ္းသြားရတာ သိပ္မေျဖာင့္ခ်င္ဘူး၊ ဟုတ္စ။ လူရွင္းတဲ့ေနရာေရာက္မွပဲ ဖိနပ္ခြ်တ္ၿပီး ခဲထုတ္၊ ျပန္စီးရတာ။ အဲလိုမလုပ္လို႔ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း ခိုးလိုးခုလုနဲ႔၊ တယ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ဒါလည္း ခံရခက္မႈတစ္မ်ိဳးေပါ့။
က်ေနာ္လည္း ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ခံရခက္ေနတယ္။ မနက္စာစားၿပီးကတည္းက မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့နဲ႔ အေနခက္လိုက္တာမ်ား၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ တစ္ေနကုန္ပါပဲ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုဗ်ာ့---
“ေကာင္ေလးေရ႕--- မနက္ဖန္အတြက္ ငါးေခါင္းဟင္း ေကာင္းေကာင္းခ်က္မယ္ေဟ့၊ ေလႊးဖို႔သာ ျပင္ထားေပေတာ့”
က်ေနာ္ေနတဲ့အေဆာင္ပိုင္အဖိုးႀကီးက အခ်က္အျပဳတ္၀ါသနာ အေတာ့္ကိုပါတာကလား။ သူ႔အသက္က (၈၄) ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လက္ထက္က လက္က်န္စစ္သားေဟာင္းႀကီး တစ္ဦးေပါ့။ က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ဟင္းခ်က္ကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ က်ေနာ္ လန္ဒန္ေရာက္ကတည္းက အခုခ်ိန္ထိေအာင္ သူခ်က္ေကြ်းတဲ့ ဟင္း၊ ထမင္းပဲ အမ်ားဆံုးစားေနရတာ။ ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ဘ၀ေတာင္ဆပ္ရမယ္ မသိဘူး။ တကယ္ပါ။ သူက ၿဗိတိရွႏိုင္ငံသားေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အသက္အရြယ္အရေရာ၊ ႏိုင္ငံသားအခြင့္အေရးအရပါ ခံစားခြင့္ေတြရွိေနၿပီဆိုေတာ့ အေဆာင္မွာ သိပ္ေနတယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိပါဘူး။ သြားေနတာပဲ၊ တစ္ေနကုန္။ အဲ---အေဆာင္မွာရွိေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခ်က္ေနၿပီသာမွတ္။ အခုလည္း ခ်က္ထားျပန္ၿပီ။ ငါးေခါင္းဟင္း တဲ့။
အဲဒီငါးေခါင္းဟင္းေပါ့ဗ်ား၊ ခ်က္ထားတဲ့ပံုက ခ်ဥ္ငတ္စပ္ အရသာနဲ႔။ ငါးေခါင္းကို နႏြင္းနဲ႔နာနာနယ္၊ ဆီပူအရင္သပ္ၿပီး ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ ငါးအန႔ံကလည္း ေပ်ာက္ေနေပတာကိုး။ ရွဴးရွဲေပါင္းအိုးနဲ႔ ေပါင္းခ်က္ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အရိုးေတြေတာင္ ႏူးေနတာ။ ဒါေပမဲ့ မႏူးတဲ့အရုိးေတြလည္း မႏူးေပဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ျပႆနာျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ျမန္မာစကားပံုရွိတယ္မဟုတ္လား? “အစားမေတာ္တစ္လုပ္”တဲ့။ ငါးေခါင္းဟင္းကို စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ ဘယ္အရုိးက ၀င္ေမႊသြားတယ္မသိလိုက္ဘူး။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့မွ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့ အေနရခက္လိုက္တာဗ်ာ၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။
အေရေသာက္လည္း မက်၊ အဖတ္စားလည္း မက်နဲ႔ လည္ေခ်ာင္းမွာ သံေယာဇဥ္တြယ္မိတဲ့ အရုိးရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္ခမ်ာ တစ္ေနကုန္ စာဖတ္လည္း ကသိကေအာင့္၊ ခ်စ္သူနဲ႔ စကားေျပာလည္း အဆင္မေျပျဖစ္ေနရရွာသေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ခန္းတည္းအတူေနတဲ့ အကိုႀကီးကို ေမးၾကည့္တယ္။ “လည္ေခ်ာင္းမွာအရုိးနင္တယ္ဗ်ာ၊ ဘာစားစား၊ ေသာက္ေသာက္မက်ဘူး၊ အဲဒါ လုပ္ပါဦး၊ ေဆးေလး၀ါးေလး ရွိရင္” ဆိုေတာ့ သူက ငွက္ေပ်ာက္သီးစားတဲ့။ ဒါနဲ႔ အဘိုးႀကီး အပတ္စဥ္တုိင္းငွက္ေပ်ာပဲြထိုးၿပီး ျပန္စြန္႔ထားတဲ့ ပဲြက်ငွက္ေပ်ာသီးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးစားၾကည့္တယ္။ မက်ေရးခ် မက်ဗ်ိဳ႕။ ခက္ေတာ့ ေနၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆုိရင္ေတာ့ ေဆးရံုသြားၿပီး ဓာတ္မွန္ရုိက္ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဒုကၡ။
ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိနဲ႔ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး ေရဗူးထဲ ေရျဖည့္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အဖိုးႀကီး ဟင္းခ်က္ေနတာ ေတြ႔ရျပန္ေရာ။ “အဘရာ အဘခ်က္တဲ့ ငါးေခါင္းဟင္းစားၿပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ အရုိးမ်က္ေနတာ တစ္ေနကုန္ပဲ၊ ဘာစားစား မက်ဘူးဗ်ာ၊ ေနရခက္လိုက္တာ” ဆိုေတာ့ သူက ေျပာျပန္တယ္။ “ဟားဟား မပူနဲ႔၊ အခုလည္း ငါးေၾကာ္ေနတယ္၊ မနက္ဖန္စားရဦးမယ္” တဲ့။ က်ေနာ့္ခမ်ား ငါးအသံၾကားတာနဲ႔တင္ လန္႔ေနရတဲ့အထဲ ငါးေၾကာ္ေနေသးသတဲ့ဗ်ား။ ေနာက္ၿပီးမွ သူက “ငွက္ေပ်ာသီးစားရတယ္ ေကာင္ေလးရ” တဲ့၊ ဆက္ေျပာျပန္တယ္။ “အာ---စားတာပဲ အဘရ၊ အဘပဲြထိုးၿပီး စြန္႔ထားတဲ့ ငွက္ေပ်ာသီးေတြေတာင္ က်ေနာ္စားလို႔ ကုန္ခါနီးေနၿပီ” ဆိုေတာ့ သူက ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စိတ္ပိန္ပိန္နဲ႔ အေပၚထပ္ျပန္တက္ၿပီး မ်က္တဲ့မ်က္တဲ့ အရုိးကို ေမ့လိုေမ့ျငား ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္း အျပင္က တံခါးလာေခါက္လို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ အဘလက္ထဲမွာ သံပုရာသီးတစ္လံုးကို ညွစ္ေကာင္းရံု အစိတ္ေလးေတြ ေလးစိပ္ စိပ္၊ ေႂကြပန္းကန္ေလးထဲထည့္ၿပီး ကိုင္ထားတာေတြ႔ရတယ္။ “ကဲ ဘာမွမပူနဲ႔၊ ညအိပ္ယာ၀င္တဲ့အခါ သံပုရာရည္ကိုညွစ္ေသာက္ေပေတာ့၊ ငါးအရုိးမေျပာနဲ႔၊ ဆင္စြယ္ေတာင္ ေပ်ာ့သြားမယ္၊ မယံုမရွိနဲ႔ လက္ေတြ႔ပဲ ေကာင္ေလးရ” တဲ့။ ရျပန္ၿပီ ေနာက္ထပ္ ေဆးနည္းတစ္မ်ိဳး။ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားတဲ့ လူႀကီးစကားဆိုေတာ့လည္း နားေထာင္ရတာေပါ့။ ကိုယ္က ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ညအိပ္ယာ၀င္တဲ့အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနရင္းတန္းလန္း ရုပ္ရွင္ကားကို ရပ္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ပက္လက္အိပ္၊ ပါးစပ္ၿဖဲၿပီး စိပ္ထားတဲ့သံပုရာျခမ္းေလးကို လွ်ာမထိ၊ အာမထိ၊ လည္ေခ်ာင္း၀ တိုက္ရုိက္ေရာက္ေအာင္ ညွစ္ထည့္ၿပီး ေနႏိုင္သေလာက္ ငံုထားလိုက္တယ္။ ခ်ဥ္လိုက္တာဗ်ာ။ သြားထိရင္ သြားက်ိမ္းမွာစုိးရ၊ လွ်ာထိရင္လည္း ခ်ဥ္တဲ့အရသာပိုဆိုးလို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲ တည့္တည့္၀င္ေအာင္ ပက္လက္အိပ္ၿပီး ညွစ္ေသာက္တာေတာင္ သံပုရာရဲ႕ အခ်ဥ္ဓာတ္က ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္တာကလား။
တစ္စိပ္ညွစ္ၿပီး ခဏေနၾကည့္တယ္၊ မ်က္ေနတုန္းပဲဗ်ိဳ႕။ ဒါနဲ႔ လာစမ္း ေနာက္တစ္စိပ္။ ထပ္ညွစ္ေသာက္တယ္။ အဲၿပီးေတာ့ ခဏေနလိုက္တယ္။ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ ဘာမွမရွိေတာ့သလို ခံစားမိတယ္။ အယ္---အဘေဆးနည္း စြမ္းၿပီထင္တယ္။ အခုဘာမွမခံစားရေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရတစ္ငံုႏွစ္ငံု ေသာက္လုိက္တယ္။ ေနၾကည့္တယ္။ ေသခ်ာတယ္။ အရုိးမမ်က္ေတာ့ဘူး။ အဟား----ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ား။ အရုိးနင္ရင္ သံပုရာေရကို ဒီလိုဒီလို ညွစ္ေသာက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ လက္ေတြ႔ေပ်ာက္ကင္းသြားတဲ့ က်ေနာ့္အျဖစ္ကို ေျပာျပခ်င္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ “သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကား” လို႔ အဆိုရွိသမို႔လား။ ေရွးလူႀကီးေတြရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြက တန္ဖုိးျဖတ္လို႔မရဘူးေလ။ အခုက်ေနာ့္လည္ေခ်ာင္း၀မွာ အရုိးမ်က္တဲ့ဒုကၡႀကီး အဘရဲ႕ သံပုရာသီးအစြမ္းေၾကာင့္ လံုးလံုးေပ်ာက္ကင္းသြားပါၿပီ။ ေပ်ာက္ဆို ေသာက္ၿပီး ငါးမိနစ္အတြင္းကို ေပ်ာက္တာပါ။ မယံုမရွိနဲ႔၊ လက္ေတြ႔။
