က်ေနာ္အဂၤလန္ေရာက္ပီး ေလးငါးလေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အေဆာင္အတူေနတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က (က်ေနာ့္ကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳသူ) သူနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့ အဂၤလိပ္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚလာတယ္။ က်ေနာ့္ဆီမွာ အဘိဓမၼာသင္ရေအာင္တဲ့။ ဘုရား ဘုရား။ အသာလုပ္ပါဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ အဂၤလိပ္စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမေျပာတတ္တဲ့ က်ေနာ္က အခက္တကာအခက္ဆံုးဘာသာေရးစာေပတစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့အဘိဓမၼာကို အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးကို သင္ေပးရဦးမယ္တဲ့။
ဒါေပမဲ့ လြန္စြာႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဂုဏ္သေရကို ထိမ္းသိမ္းေသာအားျဖင့္ ဟန္ကုိယ့္ဖို႔ထားၿပီး မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ မျငင္းလိုက္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ အင္ဒိယမွာေနတုန္းက က်ေနာ္ယူတဲ့ ဒႆနိကေဗဒဘာသာရပ္ေတြထဲမွာ အဘိဓမၼာကိုလဲ တစ္ဘာသာအေနနဲ႔ ေလ့လာခဲ့ရေတာ့ ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ သင္ႏိုင္မယ္လို႔ယံုၾကည္တယ္ေလ။ အဲဒီယံုၾကည့္ခ်က္ေလးကို အားေကာင္းေအာင္စုၿပီး ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ားလို႔ ျပန္အေျဖေပးလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဘာမဟုတ္တဲ့က်ေနာ္ဟာ အဂၤလိပ္မေလးကို အဘိဓမၼာသင္ေပးတဲ့ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္လာေလေတာ့သတည္း။
ေျပာရဦးမယ္။ က်ေနာ္သင္ေပးရမယ့္ အဂၤလိပ္မေလးနာမည္က Sophia/ဆိုဖီယာ တဲ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔။ အင္း နာမည္ကလဲ ဆိုဖီယာ၊ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာရပ္ကလဲ ဖီလိုဆိုဖီ ဆိုေတာ့ ေငါင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္တာေတာင္ နည္းေသးတယ္လို႔ တြက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ထံုးစံအတိုင္း မိတ္ဆက္တာေပါ့။ How are you? လို႔က်ေနာ္က အဂၤလိပ္လိုေမးလိုက္ေတာ့ က်မေနေကာင္းပါတယ္ရွင္ တဲ့။ ဗ်ာ---ဗမာလိုေျပာတယ္--။ ဒါနဲ႔ ဗမာစကားေျပာတတ္သလားလို႔ေမးေတာ့ ဒီ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းပဲ မွတ္ထားတာ တဲ့။ အမေလးဗ်ာ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သင္ရမယ္ဆိုရင္လဲ က်ေနာ္က အဂၤလိပ္လိုပဲ သင္ခ်င္တာကိုး။ ဒါမွ က်ေနာ္လဲ အဂၤလိပ္စာတိုးတက္မႈရွိမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္အပတ္ကစပီး စေနေန႔တိုင္းလာခဲ့လို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဒိတ္လုပ္လိုက္ရတယ္။
No comments:
Post a Comment
The comment given by you is my teacher and treasure.