ဤဟာဤ ကြ်ဲဟာကြ်ဲပါပဲ

Whenever you find yourself on the side of the majority, it is time to pause and reflect.

Mark Twain (1835-1910)

ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမ်ားစုဘက္မွာ ပါ၀င္ေနတာကို ေတြ႔ရတဲ့အခါတိုင္း ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။

(မာ့ခ္တြိန္း)

ျမန္မာစကာပံုေတြမွာ သူ႔ဖက္ကိုယ့္ဖက္ လိုရာဆဲြၿပီး ေျပာႏိုင္တဲ့ စကားပံုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိေနတာကို ျမန္မာစာဖတ္သူမ်ား သိၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ဥပမာ---

“သူေတာ္သြားလမ္း မိုဃ္းႀကီးဖ်န္း” ဆိုတဲ့စကားပံုနဲ႔ “ကံဆိုးမသြားေလရာ မိုဃ္းလိုက္လို႔ရြာ” ဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ သေဘာရွိတဲ့ စကားပံုေတြမ်ိဳး။

“တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္” ဆိုတဲ့စကားပံုနဲ႔ “ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္း” ဆိုတဲ့စကားပံုမ်ိဳး။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ “လူညီရင္ ဤကို ကြ်ဲဖတ္စတမ္း” ဆိုတဲ့စကားပံုနဲ႔ “ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မေရြ႕” ဆိုတဲ့စကားပံုမ်ိဳးေတြပါ။

ဒီစကားပံုေတြအရ လူေတြဟာ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဘက္ကို ဆြဲယူၿပီးေျပာရိုးျပဳေလ့ရွိခဲ့တာ သိႏိုင္တာေပါ့။ ဒီလိုေျပာရိုးျပဳခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ စကားပံုတစ္ခုဟာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္ ပံုေသသာဓကတစ္ခုမဟုတ္ေတာ့သလို လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဟာလည္း စကားပံုတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္လိုက္ေက်းကြ်န္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိႏိုင္ၿပီေပါ့။ ဒီလိုေျပာလို႔ စကားပံုေတြဟာ ဘာမွအသံုးမ၀င္ဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးတည့္ေနလို႔သာ ယေန႔ေခတ္ကာလအထိ စကားပံုအျဖစ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္ဆုိတာေတာ့ ဘယ္သူမွ ျငင္းလို႔မရတဲ့ အခ်က္ႀကီးပါ။

အထက္ပါ စကားပံုေတြအနက္ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက “လူညီရင္ ဤကို ကြ်ဲဖတ္စတမ္း” ဆိုတာေလးပါ။ လူအမ်ားအစုက အမွတ္မွားၿပီး ဤ-အကၡရာကို ကြ်ဲလို႔ ဖတ္ရင္ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ဤ-အကၡရာမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကြ်ဲလို႔ လိုက္ဖတ္ရမယ္ ဆုိတဲ့ စကားပါ။ ဒါမ်ိဳးကို ယေန႔ေခတ္မွာ လက္ခံရမည့္ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ယေန႔ေခတ္မွာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္ကတည္းကိုက ပညာရွိေတြ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ လက္မခံခဲ့တဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။

ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါတုန္းက အနာထပိဏ္သူေဌးဆိုတာ လူတိုင္းသိတဲ့ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းတကာႀကီးေပါ့။ ခ်မ္းသာလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ အလြန္က်ယ္၀န္းတဲ့ ေဇတမင္းသားပိုင္ ဥယ်ာဥ္ႀကီးကို အဲဒီဥယ်ာဥ္အျပည့္ ေငြေတြခင္းၿပီးေတာ့ ၀ယ္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ေန႔တိုင္းေန႔တိုင္း ဘုရားနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းလုပ္ေကြ်းတယ္။ ၾကာလာေတာ့ ရွိတဲ့ပစၥည္းေတြ လံုးပါးပါးၿပီး ဆံျပဳတ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ဆက္ကပ္ရတဲ့အထိ မြဲသြားရွာတယ္။

ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူေဌးၿခံတံခါးေစာင့္တဲ့ နတ္က “ခင္ဗ်ား ဒီလို မြဲသြားရတာဟာ ခင္ဗ်ားၾကည္ညိဳလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးျပည္းေတြကို ေန႔တုိင္းထမင္းေကြ်းေနလို႔ ျဖစ္တာ၊ ဒီအခ်ိန္က စၿပီး အဲလို ေကြ်းတာေမြးတာေတြ မလုပ္နဲ႔ေတာ့” လို႔ လာေျပာသတဲ့။ သူေဌးႀကီးက ေသာတာပန္ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ သူ႔စကားကို နားမေယာင္ခဲ့တဲ့အျပင္ အဲဒီမိစၧာဒိ႒ိနတ္ကိုပဲ သူ႔အိမ္က ႏွင္ထုတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ တိုတုိပဲ ဆိုၾကပါစို႔၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူေဌးလည္း ျပန္ၿပီး ခ်မ္းသာလာလို႔ အရင္အတိုင္း ဆြမ္းစသည္ ျပန္လည္ လွဴဒါန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ဆြမ္းကပ္အၿပီးမွာ သူေဌးႀကီးက ဘုရားကို အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ကို ေလွ်ာက္ျပတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘုရားစကားေတာ္က ေတာ္ေတာ္မွတ္သားဖို႔ေကာင္းတယ္။ စာဖတ္သူေတြ က်က္ခ်င္က်က္ထားႏိုင္ေအာင္ ပါဠိဂါထာေလးကိုပါ ရွာၿပီးေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ တကယ္အလုပ္လုပ္တဲ့လူေတြ သူမ်ားစကားေၾကာင့္ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္း မေျပာင္းေအာင္ ဒီဂါထာေလးကို အဓိပၸါယ္နဲ႔တကြ ေဆာင္ထားဖို႔ေကာင္းတယ္။

န ပေရသံ ၀ိေလာမာနိ၊ န ပေရသံ ကတာကတံ။

အတၱေနာ၀ အေ၀ေကၡယ်၊ ကတာနိ အကာတာနိ စ။

(ဓမၼပဒ)

သူမ်ားေတြရဲ႕ မလိုမုန္းထားစကားေတြကိုလည္း အေရးစိုက္ၿပီး နားေထာင္မေနနဲ႔။

သူမ်ားေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြကိုလည္း ဟုတ္၏ မဟုတ္၏ ေျပာမေနနဲ႔။

ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ေတြကိုသာ တကယ္ဟုတ္သလား မဟုတ္သလား ဂရုတစုိက္ၾကည့္႐ႈပါ။

ဒီဘုရားစကားေတာ္ကို ၾကည့္ရင္ အလုပ္တကယ္လုပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္မွာ အတိုက္အခုိက္ဆိုတာေတြ ကေတာ့ အၿမဲရွိေနမွာပဲဆိုတာ သိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားက “အဲဒါေတြကို ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဘုရားက “ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းဘယ္မေရြ႕ပါဘူး” တဲ့။

ယေန႔ေခတ္မွာ အင္တာနက္ေတြ ဘာေတြေပၚလာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူမေက်နပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ့္ကို လြယ္ကူတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြ အကုန္ေရးၿပီး ကလစ္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ႕ သတင္းလႊင့္ခ်က္ဟာ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း တစ္ကမၻာလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့တာပဲေပါ့။ အဲလို လုပ္ေနတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတာေတြ႔ေနရတယ္။ သူတို႔လုပ္တာ မွန္တာလည္းရွိမယ္၊ မွားတာလည္းရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့ ခံရတဲ့လူမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဒုကၡေရာက္သြားနိုင္တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ စာဖတ္သူရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါပဲ။ သူဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးသလဲ? ဆိုတဲ့ သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာတကယ္ရွိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဤကို ကြ်ဲ ဖတ္တဲ့ လူအုပ္စုထဲ ပါသြားႏိုင္တယ္။

တကယ္ေတာ့ အင္တာနက္ေပၚေရာက္လာတဲ့ သူမ်ားအေၾကာင္း မေကာင္းေရးထားတဲ့ စာမွန္သမွ်ကို ၾကည့္ရင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါက ေရးတယ္လို႔ မသိရတာပဲ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလိုကိုယ့္နာမည္ကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ထားၿပီး သူမ်ားနာမည္ကိုက်ျပန္ေတာ့ ရစရာမရွိေအာင္ သြားပုတ္ေလလြင့္လုပ္ကတည္းကိုက အဲဒီေရးတဲ့လူဟာ ဘယ္လိုလူစားလည္း ဆိုတာကိုေတာ့ စာဖတ္သူတိုင္း ရိပ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ တိတိက်က် မသိရွိရရင္ေတာင္မွ အဲဒီလူရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ သတင္းတစ္ပုဒ္ဟာ မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ အမ်ားစုက လက္ခံၿပီ ဆိုတာနဲ႔ပဲ အတည္ျပဳလို႔မရေသးပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

ဒီလို ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားႏိုင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးေပးေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ စာေရးဆရာႀကီး မာ့ခ္တြိန္းေျပာတဲ့အတိုင္း ေျပာရရင္---

“ကိုယ့္ကိုယ္ကို အမ်ားစုဘက္မွာ ပါေနတာကိုေတြ႔ရတဲ့အခါတုိင္း ခဏနားၿပီး ျပန္စားၾကည့္လိုက္ပါ”။

ဒီလိုဆုိရင္ ဤကို ဤလို႔ပဲ ျပန္ျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ ကြ်ဲကိုလည္း ကြ်ဲလို႔ပဲ ျပန္ျမင္လာပါလိမ့္မယ္။ လူညီေနရံုနဲ႔ ဤကို ကြ်ဲ ဖတ္ေနရင္ေတာ့ အမွန္တရားနဲ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မနီးစပ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို ေလးနက္စြာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စာဖတ္သူမ်ား ေ၀ဘန္ပိုင္းျခားႏိုင္ၾကပါေစ။